جایی کــه عقاب پــر بریـزد
از پشه ی لاغری چه خیزد

م

چون کشم بار فراق تو بدین طاقت و صبر
چون دهم شرح جفای تو بدین دانش و هوش

ز

زهره سازی خوش نمیسازد مگر عودش بسوخت

کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد

ک

کیست این پنهان مرا جان و تن
کز زبان من همی گوید سخن

د

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

ذ

ذات تو غنی و ما محتاجیم
محتاج به غیر خود مگردان ما را

ط