اى آقاى آدینه ها! زمین به دنبال ردپایى از خورشید، به ثانیه ها چشم دوخته و قامت راست کرده است. آرى! خواهى آمد ـ در خشکسال ایمان و یلدایى ترین شب فراق، از پشت قاب کهنه انتظار ـ و پنجره هاى محبت و امید را به باغ مهربانى باز خواهى کرد.

خواهى آمد ـ با ردایى از عدالت، از میان آبى آرام دریاها ـ و خرقه هاى تزویر و ریا را از تن ها بیرون خواهى کرد.

خواهى آمد و سکوت ثانیه ها را مى شکند طنین گام هایت، اى بهانه اى براى اشک! جمعه ها بى تو، میل گریستن دارد و بغض جمکرانى مان، سیلاب عشق را بر گونه هامان جارى مى سازد.

اى موعود جمعه! ما را به جمعه موعود! برسان.

مى دانم که مى آیى؛ «الیس الصبح بقریب».
__________________
مپندار که تنها کربلائیان را بدان بلا آزموده اند، وسعت صحرای کربلا به اندازه همه تاریخ است، ای دل تو چه می کنی؟ می مانی یا می روی؟ داد از آن اختیار که ترا از حسین(ع) جدا کند.

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست
آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستی وبین من وتو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد
بال وقتی قفس پر زدن چلچله هاست
بی هر لحضه مرا بیم فرو ریختن است
مثل شهری که به روی گسل زلزله هاست
باز می پرسمت از مسئله دوری وعشق
وسکوت تو جواب همه مسئله هاست

الا که راز خدایی، خدا کند که بیایی
تو نور غیب نمایی، خدا کند که بیایی
شب فراق تو جانا خدا کند به سرآید
سرآید و تو برآیی، خدا کند که بیایی
دمی که بی تو سر آید خدا کند که نیاید
الا که هستی مایی، خدا کند که بیایی
فسرده غنچه گلها فتاده عقده به دلها
تو دست عقده گشایی، خدا کند که بیایی
ز چهره پرده بر افکن به ظلم شعله در افکن
تو دست عدل خدایی، خدا کند که بیایی
نظام هر دو جهانی امام عصر و زمانی
یگانه راهنمایی، خدا کند که بیایی

آرزوهایم را یکی یکی در قلک می‌اندازم تا تنها آرزویم تو باشی… داشته‌هایم را دانه دانه می‌شمارم تا تنها نداشته‌ام تو باشی. برای آمدنت جمعه‌ها را می‌شمارم و لحظه‌هایم را که از تار و پود عشق بافته شده‌اند به هم گره می‌زنم.
به آمدنت شب‌های جمعه را با « الهی و ربی من لی غیرک» سر می‌کنم و به امید جمعه‌ای که آفتاب از مغرب طلوع می‌کند، سپیده‌ها را به تماشا می‌نشینم.

http://sebte-rasoul.persiangig.com/image/jamkaran.jpg

می ترسم از ان لحظه که عمرم به سر آید
مهتاب رخت بعد غروبم به در آید

می ترسم از آن دم که بیای و نباشم
جان از بدنم رفته و عمرم به سر آید

می خوانمت ای یار ز صبح ازلی
آه از دل خونم زغم هجر برآید

در راه تو من منتظرم تا که بیای
از گل وصل رخت بهره دلم کی ثمر آید

بر دامن تو رشته دل را چو ببستم
کی مهر رخت از پس پرده به در آید

جز هجر تو اندر دل من هیچ غمی نیست
کی می شود از سینه غم هجر برآید

هر سو نگرم از تو و از وصل بگویند
کی می شود ین فصل فراق تو سرآید

از باغ غمت لاله چو بسیار بچیدیم
کی می شود اندر دل ما لاله وصل تو برآید

با عبورت تا ابد بارانی ام
بنگر اینک در من این ویرانی ام
کاش می دیدی در این پس کوچه ها
پرسه های بی سرو سامانی ام
تشنه یک لحظه دیدارم بگو
پس تو کی با این عطش می خوانی ام
بشکن این قفل سکوت سرد را
در پس هر واژه ات زندانی ام
کاش مهمان نگاهت می شدم
سر خوش از این خلوت پنهانی ام
قایقم بشکست با امواج غم
ناخدای اشک سرگردانی ام
آه ای دریا مرا با خود ببر
عاشق یک لحظه طوفانی ام

دارد به سر هواي تو يا صاحب الزمان
سر مي نهم به پاي تو يا صاحب الزمان
جان مي كنم فداي تو يا صاحب الزمان
تقديم ميكنم سرو جان را ز فرط شوق
گر بشنوم صداي تو يا صاحب الزمان
صد مرحبا بر آن كه گرفته است توشه اي
از روي دلرباي تو يا صاحب الزمان
آري صفاي مجمع سوته دلان همه
مي باشد از صفاي تو يا صاحب الزمان
والله بر تمام سلاطين روزگار
دارد شرف گداي تو يا صاحب الزمان
بيگانه است با همه بيگانگان تو
شد هر كه آشناي تو يا صاحب الزمان
مشمول لطف حق نشود آن كسي كه نيست
مشمول او دعاي تو يا صاحب الزمان
از ارتكاب هر عملي قصد عاشقان
اول بود رضاي تو يا صاحب الزمان
شكر خدا كه با همه بي لياقتي
دل هاي ماست جاي تو يا صاحب الزمان
ما را براي روز جزا زاد و توشه اي
نبود مگر ولاي تو يا صاحب الزمان
كي مي شود به ديده ما جلوه گر شود
رخسار حق نماي تو يا صاحب الزمان
كي از كنار بيت خدا مي شود بلند
آن صوت جانفزاي تو يا صاحب الزمان
بر اين مريض جان به لب از درد افتراق
كي مي رسد دواي تو يا صاحب الزمان
خود واقفي كه « ملتجي » ات در تمام عمر