|
این خرمن جان آدمی سوختنیست
چراغ جان این خرمن جان آدمی سوختنیست در عمر تو بس حکمت آموختنیست خامش منشین و شعله در خویش افکن کاین طفه چراغیست که افروختنیست |
ای گوش دل من به گل آهنگ صدایت
خش خش پا ای گوش دل من به گل آهنگ صدایت وی نای وجودم به تمنای نوایت چون بانگ پرندین تو از دور بر اید مستانه دود در رگ من خون صدایت با قافله ی صبح بیا همره خورشید تا جان بدمد در تن ما بانگ درابت بر چشمه ی مهتاب زده هاله ی ابرست با ریخته بر مرمر تو زلف رهایت گر مژده ی دامم بدهی دانه نخواهم پرواز کنم همچو کبوتر به هوایت طرحی ز سر زلف تو بر شانه ی من بود هر نسترنی ریخت به دیوار سرایت چون برگ درختان ز نسیمی بخروشد در گوش من اید به گمان خش خش پایت دارم همه شب دست دعا سوی سماوات کز چشم حسودان بسپارم به خدایت ما را به سحر یاد کن ای همسفر شب جان و دل یک قافله محتاج دعایت چشمم به در و سینه ی من خانه ی مهرت گوش دل من هم به گل آهنگ صدایت در شام سیه از مه و پروین خبری نیست ای شلمت شب دیده ی من سوی سهایت ای عمر گرانمایه تو را قدر شناسم باک لحظه نپوشم نظر از ثانیه هایت گر در پی نامی به هنر دست برآور خود دشمن حاسد کند انگشت نمایت |
کو هوشیار
کو هوشیار بالای تو را که دید کو پست نشد ؟ یا پای کشید از تو و از دست نشد ؟ کو عارف هشیار که با دیدن تو از گردش جام نگهت مست نشد ؟ |
الهي
الهي الهي غمم بار خاطر نباشد که در غم مرا جان صابر نباشد الهي نباشد وداعی و گر هست برای کسی بار آخر نباشد به هنگام کوچ عزیزان الهي نگه کردن از چشم شاعر نباشد الهي کسی را که من دوست دارم به دوران عمرم مسافر نباشد |
میهمان گل
میهمان گل در فصل گل چو بلبل مستم به جان گل بلبخند می زنم چو بیابم نشان گل در جشن باغ خنده ی گل را عزیز دار شادی گزین که دیر نپاید زمان گل در بستری ز عطر بخواباندت به ناز یک شب اگر به باغ شوی میهمان گل گل را مچین ز شاخه که گریان شود بهار با گل وفا کنید شما را به جان گل آغوش خویش بستر بلبل کند ز مهر ای جان من فدای دل مهربان گل وقتی تگرگ می شکند جام لاله را از داغ او به گریه فتد باغبان گل گوید که عمر می گذرد با شتاب باد بشنو حدیث رفتن خود از زبان گل گر عاشقی بیا و ببین لطف عشق را شبنم چه نرم بوسه زند بر دهان گل الماس دانه دانه ی شبنم به گل نگر بس دیدنیست چهره ی گوهر نشان گل دست بهار گوهر باران صبح را همچون نگین نشانده چه زیبا میان گل به به چه دلرباست که ماهی در آفتاب زلف بلند خویش کند سایبان گل کو شهرزاد عنچه لبم در شب بهار ؟ تا بشنوم به بوسه از او داستان گل |
پروانه باز
پروانه باز تو از عشق حقیقی بی نیازی دو رنگی کهنه کاری صحنه سازی تو یار ما نیی عاشق تراشی تو شمع ما نیی پروانه بازی |
نقش بی نگار
نقش بی نگار به بستان ها نسیم نو بهار به جنگل ها سرود آبشارم به هر صحرا پیام فرودینم به هر گلشن نوای جویبارم به چشم مهوشان الماس اشکم به گوش نازنینان گوشوارم ز عهد کودکی درس محبت چ خوش تعلیم داد آموزگارم منم نقاش و با اشکی چو شنگرف زنم بر چهره نقشی بی نگارم گلنداما به گیوسی تو سوگند که بی چشمان مستت در خمارم اگر یارم شوی منت پذیرم و گر خوارم کنی خدمتگزارم اگر جان بردم از چنگ غم تو به چشمانت که از جان شرمسارم من آن یعقوب غمگینم که عمریست ز هجران دو یوسف اشکبارم زمانه دیدن من بر نتابد که چون خاری به چشم روزگارم به در بردم ز میدان گوی معنی که در دشت بلاغت تکسوارم به جمع دوستان صفرم ز تسلیم و گر دشمن بر اید صد هزارم غلام آن حریفانم که دانند به ملک لفظ و معنی شهریارم رسد روزی که دشمن هم ز خجلت گل اشکی فشاند بر مزارم |
فرهاد یکه تاز
فرهاد یکه تاز در سوختن دلیرم در نغمه یکه تازم چنگم که میخروشم شمعم که می گدازم با بال نغمه هر صبح بر آسمان شوقم با چنگ زهره هر شب در عرش اهتزازم پروانه می گریزد از آتش درونم شمعست و اشک حسرت هنگام سوز و سازم خوش دولتیست آن دم کز عشق و شور و مستی در حالت دعایم در خلوت نیازم کی می رود ز یادم آن جذبه ها که گاهی با ندبه در سکوتم با گریه در تمازم تاری ز زلف یاری یک شب به چنگم آمد گفتم که چیستی گفت من قصه یی درازم چشمان او به مستی گفتا که دلفریبم ناز نگاه گرمش گفتا که دلنوازم من نغمه ام سرودم نایم نوای عودم ناله در عراقم با مویه در حجازم سلطان وقت خویشم در زیر قصر گردون با یار همزبانم وز خواجه بی نیازم دیوانه ی زمانم در عشق جانفشانم مجنون کوچه گردم فرهاد یکه تازم |
بر در خانه ی دشمن
بر در خانه ی دشمن من چو اینه ز دنیای صفا می ایم پیش جور تو به تسلیم و رضا می ایم ساز نازکدلم و تار از موی خیال که ز آهنگ نسیمی به نوا می ایم ناله یی گر که برآری ز سر صدق و نیاز با دل خسته به دنبال صدا می ایم رهرو کعبه ی مهرم من و با گرد سفر تا در مروه ی دل هزار صفا می ایم کینه ی کس به دلم ندارد هرگز بر در خانه ی دشمن به دعا می ایم دشمنا در به رخم گر که ببندی همه شب چون نسیم سحر از پنجره ها می ایم ای غریبان همه شب با دل دردآلوده همره اشک به بالین شما می ایم چشم بیمار تو را دیده و جان یافته ام نظری کن که به امید شفا می ایم خواجه ی زر طلب از کعبه چو می آمد گفت از منا بار دگر سوی منا می ایم آسمانا ز شب تیره به پرواز خیال گریه آلوده به دیدار سها می ایم |
قناری بی پرواز
قناری بی پرواز دخترم برادرت دیگر به خانه باز نمی گردد به ستاره ها بگو دیگر آن ماه به آسمان نمی تابد دریغا ک شبهای سیاه و سنگینی را در پیش داریم غنچه ها را به تسلیتی دلخوش کن که بهاران ما برای همیشه به خزان پیوست لک لک های مهجر قصه ی هجرت او را برای من بازگفتند دیگر صدای خش خش پای او در خانه ی خاموش ما نمی پیچد دخترم اشتباه مکن اگر همهمه یی در باد می شنوی این صدای شیون برگهاست که در عزای قناری خاموش ما می گریند قفس خالی را از بالای پنجره بردار و پرهای خون آلود پرنده رابرباد ده زیرا نغمه ی همیشه اش را به یادم می آورد دخترم بیا شب ها در مرگ برادر نوجوانت با هم بگرییم شاید تسکین یابیم نه نه دخترم در خانه را باز بگذار شاید او از هوا بازاید اما نه گویا پریشان می گویم آخر قناری من پرش بر خاک ریخت قناری من خون آلود بود مگر قناری پر شکسته ی خون آلود به قفس باز میگردد هیهات از این خوش باوری اما نه باور بی هنگام اگر چه فریبست شاید دست کم پدر داغدیده را دلخوش کند دخترم قفس قناری ما را بر پنجره بیاویز اما درش را مبند شاید قناری پریده به آشیانه باز اید آه خداوند تاب این کوه غم را ندارم این غم ویران کننده را با چه کس قسمت کنم ؟ این غم استخوان مرا می تراشد قناری پر شکسته ی من خون آلودست قناری من بی تغمه است قناری من بی پروازست _:2:{پپوله}{پپوله} |
| اکنون ساعت 10:45 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)