مسلما هیچ کس دوست نداره تنها باشه ، یا اینکه توی زندگی آدم بد شانسی باشه
همیشه سعی میکنیم که با اطرافیانمون یه رابطه دوستانه و صمیمی داشته باشیم
حالا چه اینکه تازه با هم آشنا شده باشیم یا دو تا دوست قدیمی باشیم یا حتی

یه ارتباط لحظه ای با یک رهگذر ، اما چقدر بده که با همه دوستان و آشناها یه رنگ و ساده باشی و همشون رو به یه چشم نگاه کنی ، اما همونایی که فکر میکنی بهترین دوستانت میتونن باشن ، فقط زمانی لازمت دارن که بهت احتیاج داشته باشن برای انجام کاری که به نفع خودشون باشه...

بعضی از ما آدما واقعا دوست داریم به هم نوع خودمون کمک کنیم ، اگر جایی میبینیم مشکلی براش پیش اوده با شعف دل کمکش کنیم ، اما بدون اینکه انتظاری از اطرافیانمون داشته باشیم ، توی سختی ها و مشکلات در برابرمون شانه خالی میکنن

و اون حس انسان دوستانه رو درون خودشون سرکوب میکنن .
شاید در حال حاظر توی زمانه ای زندگی میکنیم که دیگه نمیشه به کسی اعتماد کرد ،
نمیشه به کسی مهر ورزید ، نمیشه دلسوزی کرد ، نمیشه خندید و نمیشه اشک ریخت.

شایدم تنهایی اولین و آخرین راه چاره ای باشه که میشه انتخاب کرد !!
حتی اگر مطلق باشه ، ( تنهایی نه به معنای تاریکی و سکوت )
بلکه برای پیدا کردن بیشتر و شناخت کاملتر خودمون و پیرامون مون و ناهنجاریها ...