فنا

آتشی افتاده بر جانم
نمی دانم از کجا ، از کی
مرا این گونه می بینی
ولی آتش کند غوغا
ندانستم ، که این آتش
کند عمرم فنا یکجا

قلم گر راست گوید

شب تاریک و سخت بی نوایی
نوای نی رسد از نی نوایی
حزین گشته به این ملکان نوا را
شکسته بال و پَر مرغ هما را
شکسته بال و دلها پُر ز فریاد
دل خونش کند پرواز را یاد
نی و بال شکسته چاره سازند
گرش فریادها را وصله سازند
نی بشکسته را بتوان قلم ساخت
قلم گر راست گوید ، کی بود باخت

...

تا باد هست خواهم لرزید
و تا عشق هست خواهم ورزید
تا نگاه هست خواهم دید
تا پگاه هست خواهم رویید
تا راز است ، خواهم جست
تا ریا هست خواهم شست
تا هستی است ، خواهم زیست
و تا مرگ هست ، خواهم گریست

استعفا

ای آنکه پس از من به سر کار آیی
و از سر شوق دگر ، بر سر گرداب آیی
تا توانایی من در جان بود
شوق خدمت به سرم درمان بود
چون نبودش نیازش به غنی
ترک این ملک نمودم به خفا
چو نباشی تو ز هرغم نگران
مابقی گوش کن ، از رمز بقای دگران

اصل

دانه ای می کاری از بهر ثمر
آرزویت باشد از آن یک گوهر
گر گوهر آید نصیبت در مراد
خواستت افزون شود از روزگار
گفتمت یکباره با تو این سخن
تا گرفتارت نسازد اهرمن
گوهر ذاتت بود در اصل خویش
صیقلش می باید این گوهر ز خویش

در پیش

راه نبود ، جز آنچه در پیش است
جستجو کن هر آنچه در خویش است


راه

هر کسی را به دل راه نده
عدل وانصاف به باد نده
گل خشکیده به امید رویش آب مده
آه مکش ، به هر دیده ، نگاه مده
نارون ، سایه را تو باش یاور و
راه نده
نگاه نده ، پگاه نده

ریشه

تو چون رود روانی
تو چون باد وزانی
تو چون ابر بهاران
بباری هر دم و آن
تو خود ذات وجودی
به از گیتی ، تو بودی
تو چون نور امیدی
تو جان بر شب دمیدی
تو خود اندیشه بودی
جهان را ، ریشه بودی

ز نیازم باقی ست

دل من باز هوای دگری می طلبد
و اندر آن گرمی گفتار دگر می طلبد
اگر از گفته او ، باز بیابم جانی
من ندانم که ، چه ماند ز نیازم باقی

شور عشق

شور عشق و شور عشق و شور عشق
کی زبان الکنم قادر به وصف کار عشق


مستی

مست هستی بوده ام من تابناک
مستی ام از خاک بوده نی ز تاک