خدایا از دشمنی این نفس بدخواه که گمراهم می کند به هوا پرستی ام می کشاند و به دوستی دنیایم می کشاند تا مرا از بندگی و قرب تو جدا کند و از طاعت تو بازم دارد به تو شکایت می کنم.

بار الها نعمت های پی در پی تو مرا از شکرت غافل کرد و فیضان و جوشش دریای کرم و بخشندگی ات مرا از سپاس تو ناتوان ساخت و با این حال کوتاهی ام در شکرو سپاس تو مرا از بارگاه کرمت دور نساخت که تو سراسر مهری و رافت و کرم و احسان.

خدایا بر دل من وقار و سکینه ای ببخش که جز نور عشق تو را نپذیرد و جز پرتو محبت تو را در نیابد ای مهربان ترین مهربانان.

انچه مرا و تو را و همه ادمها را از همه موجودات دیگر این عالم هستی جدا می کند برتری می دهد و متمایز می سازد وجود دو بعدی و دوسویه ماست که سویی در اتصال و انس با عالم خاک است و مانوس با انچه خاکی است و دنیایی و سویی در اتصال و انس با خداست و مانوس با انچه خدایی و افلاکی است.ما در کشمکش این دو نیمه و در میان دو راهی اسمان و زمین مختاریم که کدام سو را برگزینیم و تمنای کدام نیمه وجود خود را اجابت کنیم.

ای فرزند ادم انچه تو را کرامت می بخشد و تو را در سبد هستی گل سر سبد می نماید و انچه مایه شرافت و بزرگی و برتری تو در میان جمیع مخلوقات می شود افرینش قدسی توست .خلقتی جدای از خلقت همه مخلوقات و دمیدن نسیم قدسی روح الهی در تو _تو را ورای همه مخلوقات جا می دهد.

خداوند ادمی را افرید و در جام وجودش از میل به راستی ها و کجی ها جرعه ای ریخت .او را بر سر کوهی نشانید تا ان شود که خود اختیار کند به انجا رسد که خود برگزیند و بر ان مقام نشیند که خود بخواهد.

چه شتابی هست در نهاد ما ادمیان إچه عجولانه گام بر می داریم با این گذر تند زمان و این گذر پر شتاب عمر.کاش این لحظه ها را که در ان فرصت بودن یافته ایم از دست نمی دادیم .کاش نه انتظار فردا و نه حسرت گذشته امروزمان را از بین نمی برد.کوچکترها در ارزوی بزرگ تر شدن و بزرگترها در اندیشه انچه از دست داده اند.

گاهی انقدر بخیل و تنگ دستیم که در انچه از ان ما نیست هم بخل می ورزیم .راستی جز عمل ما که خود انتخابش کرده ایم و خود به ان عمل کرده ایم چیست که از ان ما باشد.مال ما باشد و ما مالک ان باشیم .ما ادمها در همه انچه که مال ما نیست بخل می ورزیم .ادمی گاه ان قدر بخیل است که اگر سرچشمه های دارایی های دنیا در دستش باشد از هراس کاستنش ذره ای نمی بخشد.ماادمها گاهی انقدر بخیل می شویم حتی در ادای یک سلام.

وهستند انسانهایی که در نگاهشان در دارایی شان و حتی در جانشان بی هیچ هراسی بخل نمی ورزند .انسانهایی که وجودشان یکسره لطف و بخشش و جود و عطاست و از نگاهشان و از دستهاشان همیشه مهر و مهربانی فرو می ریزد و بخشندگی راز ماندگاری ان چیزی است که از ان ما نیست.

در شگفتم از انکه هیچ ندارد و کبر می ورزد .حیرانم از انکه درمانده ترین است و فخر می فروشد .در حیرتم از انکه به قدر نفسی توان بیشتر ماندن ندارد و بزرگی می کند ما ادمها به چه داشته ای یا توانی این همه مغرور و به کدام دارایی پایدار این همه تکبر می کنیم .امدن مان رفتن مان زیبایی مان سلامتمان دارایی مان وتوانمان روی کدام می توانیم حساب کنیم ؟بر کدام مالکیم و توان ماندگار کردنش را داریم؟بر کدامیک مسلطیم و بر نگه داشتنش قادر. جز عمل انسان و جز تکامل روح او چیست که بران فخر بورزد و بزرگی کند.