مدتی پیش از اینکه در اواخر دهه 60، گروه رولینگ استونز (Rolling Stones) خود را بزرگترین گروه راک اند رول جهان بنامند، زمینه را به بهترین شکل برای این مدعا آماده کرده بودند.

گروه بیتلز در دوران هجوم بریتانیا به عرصه موسیقی به عنوان رقیب خودآگاه و خطرناک شیوه سرخوشانه موسیقی Merseybeat که نوعی موسیقی محبوب دهه 60 محلی لیورپول با آمیزه ای از موسیقی R&B و راک اند رول بود مطرح شد و رولینگ استونز که از پیشگامان پر دل و جرات سبک راک اند رول با مایه هایی از سرسختی و خشونت و پس زمینه بلوز بود - که بعدها به عنوان سبک هارد راک نام گذاری شد - پای به عرصه هستی موسیقی نهاد.


میک جگر(Mick Jagger) با خودآرایی غلوآمیز و تکیه بر جنبه های مردانه خود همراه با کمی خباثت نهفته در وجودش، مبدل به یک الگوی مرد اول (front man) گروههای راک شد. این نمایش اغراق شده مردانگی او به طور کنایه آمیزی با حضور بیخیال، نامتعارف و در عین حال جذابش در حال اجرای موسیقی خشن و نیرومند و قطعات درهم بافته شده گیتار کیت ریچاردز (Keith Richards) و برایان جونز (Jones Brian) اعتدال مییافت.

با حمایت قوی و در عین حال نامحسوس دو نوازنده دیگر گروه، بیل وایمن (Bill Wyman) نوازنده بیس و چارلی واتس (Charlie Watts) نوازنده درامز، رولینگ استونز مبدل به گروهی متمایز از صحنه موسیقی بلوز انگلستان شد و حتا توانست گروههای مهم هم عصر خود مانند Animals و Them را تحت الشعاع قرار دهد.

گروه استونز در طی سالیان فعالیتشان، هرگز بلوز را به معنای واقعی ترک نکردند اما به محض اینکه در انگلستان به محبوبیت رسیدند، دست به کار تجربیاتی در سبکهای مختلف موسیقی زدند و با آمیختن موسیقی هم دوره های خود از جمله گروه بیتلز، کینکز (Kinks) و هو (Who) با موسیقی خود - پس از وقفه کوتاهی که گروه سرگرم جنبشهای سرخوشانه هیپی ها در اواسط دهه 60 بودند - در اواخر دهه 60 به عنوان یک گروه هارد راک پنج نفره لبریز از بلوز دوباره بر صحنه ظاهر شدند.

به همین دلیل، زمانی که رویاهای هیپی ها از هم پاشید، آنها همچنان حضور شاد و سرحال خود را در ظهور نوع تازه موسیقی راک حفظ کردند. البته رسیدن به این مرحله بدون مشکل انجام نشد.

جسد برایان جونز، مدت کوتاهی پس از اخراجش از گروه، در یک استخر پیدا شد و در همین احوال یکی از طرفداران گروه در یک کنسرت آزاد آنها در فستیوال آلتامونت 1969، به طرز فجیعی به قتل رسید. اما گروه هرگز از کار دست نکشید.

در طی سی سال بعد آنها به کار ضبط و اجرا ادامه دادند و علی رغم اینکه در آثار آنها کارهای نه چندان موفق هم دیده میشد، آنها هرگز مقامی کمتر از "مورد توجه ترین گروه دوران" را به خود ندیدند. قطعا هیچ کدام از همتایان انگلیسی آنها نتوانستند کار خود را در حد رسیدن به سطح محبوبیت گروه استونز پیش ببرند و هیچ گروهی پس از آنها موفق نشده است به چنین طیف وسیعی از هواداران پرو پا قرص در سراسر جهان دست بیابد.

غیرممکن است که گروهی از دنباله روهای آنها را بیابید که از رگه هایی از موسیقی یا نوع حضور خاص افراد گروه استونز در کارشان استفاده نکرده باشند.