1

چو خاک بر سر راه امید منتظرم
کزان دیار رساند صبا نسیم وفا

2
رخ برفروز و زلف مسلسل گره بزن
تا بشکند جمال تو به آزرم و هر

3
بشگفت گل در بوستان آن غنچه ی خندان کجا؟
شد وقت عیش دوستان آن لاله و ریحان کجا

4
دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا
تنم از ب یدلی بیچاره شد بیچاره تر بادا

5
قدری بخند و ازرخ قمری نمای ما را!
سخنی بگوی و از لب شکری نمای مارا

6
گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را
سلام مردم چشم که گوید آن کف پا را

7
دیوانه میکنی دل و جان خراب را
مشکن به ناز سلسل هی مشک ناب را
8
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تا نکنی ملامتی غمزه ی کینه توز را

9

برقع برافگن ای پری حسن بلاانگیز را
تا کلک صورت بشکند این عقل رنگ آمیز را


10
از درونم نمیروی بیرون
که گرفتی درون و بیرون را

11
سری دارم که سامان نیست او را
به دل دردی که درمان نیست او را
12
جان ز نظاره خراب و ناز او ز اندازه بیش
ما به بویی مست وساقی پر دهد پیمانه را

13
خبرت هست ؟ که از خویش خبر نیست مرا
گذری کن که زغم راه گذر نیست مرا

14
وقتی اندر سر کویی گذری بود مرا
وندران کوی نھانی نظری بود مرا

15
بسی شب با مھی بودم کجا شد آن همه شبھا
کنون هم هشت شب لیکن سیاه ازدود یاربھا
16
روز عید ست به من ده می نابی چو گلاب
که از آن جام شود تاز هام این جان خراب

17
تاب زلفت سر به سر آلوده ی خون من است
گرنخواهی ریخت خونم زلف را چندین متاب

18
زهی نموده از آن زلف و خال و عارض خواب
یکی سواد و دوم نقطه و سیم مکتوب

19
نرگس همه تن گل شد و در چشم تو افتاد
تا روشنی دیده بیابد زغبارت

20
صفتی است آب حیوان ز دهان نو شخندت
اثری است جان شیرین ز لبان هم چو قندت

بشگفت گل در بوستان آن غنچه ی خندان کجا؟
شد وقت عیش دوستان آن لاله و ریحان کجا؟
هر بار کو در خنده شد چون من هزارش بنده شد
صد مرده زان لب زنده شد درد مرا درمان کجا؟
گویند ترک غم بگو تدبیر سامانی بجو
درمانده را تدبیر کو دیوانه را سامان کجا؟
از بخت روزی باطرب خضر آب خورد و شست لب
جویان سکندر در طلب تا چشمه ی حیوان کجا؟
می گفت با من هر زمان گر جان دهی با من امان
من می برم فرمان بجان آن یار بی فرمان کجا؟
گفتم : تویی اندر تنم ما هست جان روشنم
گفتی که : آری آن منم اگر آن تویی پس جان کجا؟
گفتی صبوری پیش کن مسکینی از حد بیش کن
زینم از آن خویش کن من کردم این و آن کجا؟
پیدا گرت بعد از مھی درکوی ما باشد رهی
از نوک مژگان گه گھی آن پرسش پنھان کجا؟
زین پیش با تو هر زمان می بودمی از هم دمان
خسرو نه هست آخر همان ؟ آن عھد و آن پیمان کجا؟



{پپوله}

دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا
تنم از ب یدلی بیچاره شد بیچاره تر بادا
به تاراج عزیزان زلف تو عیاریی دارد
به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا
رخت تازه است و بھر مردن خود تازه تر خواهم
دلت خاره ست و بھر کشتن من خاره تر بادا
گرای زاهد دعای خیر میگویی مرا این گو
که آن آوار هی از کوی بتان آواره تر بادا
همه گویند کز خو نخواریش خلقی بجان آمد
من این گویم که بھرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد
و گر جانان بدین شادست یا رب پاره تر بادا
چو با تردامنی خو کرد خسرو با دو چشم تر
به آب چشم پاکان دامنش همواره تر بادا