دوستان خوبم در این تاپیک قصد دارم از نیمه پنهانی انسان با تلخیص از کتاب نیمه تاریک وجود،نوشته دبی فورد مطلب بزارم...امیدوارم مفید و مورد توجه قرار بگیرد...

اگر خواهان یکپارچگی وجود خود هستید،اگر از قطعه قطعه و پاره پاره بودن جانتان رنج می برید از تاریکی های درون پروا نکنید!

تاریکی همیشه جایگاه پلیدی ها و زشتی ها نیست.ای بسا موهبت های نیک و زیبا که در زیر سایه نادیده انگاری های ما در نیمه تاریک وجودمان خفته اند و در انتظار نیم نگاه مهر آمیز و دست نوازشی می سوزند،انباشته می شوند،و ناخوداگاه در لحظاتی منتظر به صورت گدازه های آتشفشانی سر ریز می کنند.

و این همان انفجار خشمی نامتناسب است که گاه خودخواهی یک دوست،سستی یک همکار،و یا حتی بی ادبی فردی بیگانه بر ما چیره می شود و خود مبهوت می مانیم که چرا از رویارویی با چنین مسائل قابل حلی عاجز هستیم و توان مهار این واکنش های شدید و نا به جا را نداریم.

امیدوارم خودم و همه دوستدارن این مطلب بتوانیم با این نیمه تاریک وجودمون که مثل کاخی پر شکوه می ماند آشتی کنیم و تمام درهایی که سالیان سال هست بر روی آن قفلی زده ایم بگشاییم.:53::53::53:

جمع آوری کننده:مینا

چه چیزی باعت میشود که روابط ما به بن بست کشیده بشه؟و یا مانع رسیدن به رویاهایمان میشود؟؟

کارل یونگ این بخش را سایه می نامد.

"سایه" شامل همه آن ویژگیهای شخصیتی ماست که سعی می کنیم پنهان یا نفی کنیم."سایه" آن جنبه های تاریکی را در بر دارد که باور داریم از نظر خویشان،دوستان و از همه مهم تر خود ما پذیرفتنی نیست.

دوستان این نیمه تاریک وجودمان در اعماق آگاهی مان پنهان شده است و از دید خودمان و سایرین پنهان است.پیامی که از آن دریافت میکنیم ای است:"من عیب و ایرادی دارم.من خوب نیستم.من دوست داشتنی نیستم.من شایسته نیستم.من بی ارزش هستم."

بسیاری از ما انسانها این مضمون را باور داریم بنابراین از رویایی با این مخفیگاه ترس داریم.

ما از تمامی افکار و احساساتی که سرکوب کردیم می ترسیم!

به جای سرکوب کردن سایه هایمان باید آن جنبه هایی که از آن وحشت داریم ببینیم،آشکار کنیم،بپذیریم،و در آغوش بگیریم.

یعنی بپذیرم این جنبه ها به ما تعلق دارند.....:)

همه انسانها با ساختار احساسی سالمی به دنیا آمده اند.ما در ابتدای تولد خودمان را دوست داریم..
ما پیش داوری نمی کنیم که این ویژگی هایمان خوب یا بد است.و خود را آزدانه نشان می دهیم.

اما زمانی که بزرگتر میشویم خلاف اینها را یاد می گیریم و آنچه را که اطرافیانمان می خواهند را انجام می دهیم...آنها می گویند چگونه رفتار کنیم....

ما ثبات و بی ثباتی را می آموزیم.می آموزیم که چه ویژگی هایی در محیطمان قابل قبول و چه ویژگی هایی غیر قابل قبول است.

یونگ می گوید:"برای این یکپارچگی ما مجبور هستیم با بدی ها دست و پنجه نرم کنیم با سایه روبرو شویم و با اهریمن درهم آمیزیم،هیچ راه دیگری هم وجود ندارد."

باید به تمامی وجود خود آزادی بدهیم برای دستیابی به این هدف باید دست از داوری خودمان بر داریم.
ما باید خودمان بخاطر انسان بودن و کاستی داشتن ببخشیم زیرا هنگامی که خود را مورد قضاوت قرار می دهیم،خود به خود نسبت به دیگران هم پیش داوری روا می داریم و آنچه به دیگران می کنیم را به خود نیز می کنیم.

تمامی صفاتی که در خود داریم و از آنها بیزاریم هر کدام موهبتی دارد...باید این صفات را در آغوش کشید و حبس نکرد....

_:2: هی یادش بخیر _:2:

سعی میکنم گهگاهی از جملات کلیدی این کتاب بنویسم {پپوله}
..................

خواه ناخواه هر انسانی سایه ای دارد.اگر نمی توانید این سایه رو ببینید، در این باره از افراد خانواده یا همکاران و آشنایان خود بپرسید تا آنها به شما بگویند.

ما گمان می کنیم که نقاب هایمان شخصیت درونی ما را پنهان می کند اما هر انچه که در وجود خود نمی پذیریم در نامنتظره ترین لحظات سر بر می آورد و خود را نشان می دهد.

در آغوش کشیدن ویژگی تان به معنای دوست داشتن آن ویژگی به این مفهوم است که اجازه می دهید آن ویژگی در کنار خصوصیات شما حضور داشته باشد و آن را با ارزش تر ، یا کم ارزش تر از سایر جنبه های خود نشمارید.

به عنوان مثال
کافی نیست بگوییم:"می دانم سلطه جو هستم" باید درک کنیم که ویژگی سلطه جویی چه درس و موهبتی برای ما دارد و آن را به دیده مهر و احترام بنگریم...