پی سی سیتی - بیوگرافی مشاهیر نجوم و اخترشناسی

پی سی سیتی (http://p30city.net/index.php)

- بخش نجوم (http://p30city.net/forumdisplay.php?f=32)

- - بیوگرافی مشاهیر نجوم و اخترشناسی (http://p30city.net/showthread.php?t=11520)

بیوگرافی مشاهیر نجوم و اخترشناسی

ژرژ لومتر

ژرژ لومتر اخترشناس بلژیکی بود که ابتدا در رشته الهیات تحصیل کرد و در سال ۱۹۲۲ میلادی کشیش شد. سپس به نجوم روی آورد و در دانشگاه کمبریج انگلستان و انستیتوی تکنولوژی ماساچوست در آمریکا به تحصیل پرداخت و در سال ۱۹۲۷ میلادی درجه دکتری گرفت. آنگاه به کشور خود بلژیک بازگشت و به سمت استادی نجوم فیزیکی در دانشگاه بودن برگزیده شد.
وی معتقد بود که همه کهکشانها در ابتدا چنان به هم نزدیک بوده اند که صورت توده واحدی داشته اند. وی این توده واحد که تمام جهان را شامل بوده است تخمک کیهانی می نامید. به نظر وی این تخمک کیهانی بر اثر یک انفجار عظیم منفجر شده و انبساط عالم نیز باقیمانده آن انفجاری است که میلیاردها سال پیش روی داده است. لومتر نظریات خود درباره کیهانزایی را در سال ۱۹۲۷ میلادی منتشر کرد

ویلیام هاگینز

ویلیام هاگینز یک اخترشناس انگلیسی بود که در جوانی به تحقیقات میکروسکوپی علاقه داشت. اما در سال ۱۸۶۵ میلادی به ساختن رصدخانه ای در نزدیکی لندن اقدام کرد و از آن پس به تحقیقات و رصدهای نجومی روی آورد. در سال ۱۸۶۳ میلادی از تحقیقاتی که درباره خطوط طیفی به عمل آورد اعلام داشت که همان عناصری که در زمین وجود دارد در ستارگان نیز یافت می شود که در آن زمان گفتاری حیرت انگیز بود. وی در سال ۱۸۶۶ میلادی برای نخستین بار طیف یک سحابی را مورد مطالعه قرار داد و ثابت کرد که اطراف آن را گاز هیدروژن فرا گرفته است. هاگینز با استفاده از تحقیقات فیزو در مورد تعمیم اصل دوپلر به بزرگترین کشف علمی خویش نایل آمد. وی دریافت که اگر ستاره ای به زمین نزدیک شود یک نوع جابه جایی به طرف بنفش در خطوط طیفی آن روی می دهد. حتی توانست از روی مقدار جابه جایی سرعت را در امتداد دید تعیین کند.

نیل آرمسترانگ

آرمسترانگ در 5 اوت 1930 در «واپاکونیتا»، ایالت اوهایو در ایالات متحده آمریکا متولد می شود. برای اولین بار در شش سالگی سوار هواپیما می شود. در نوجوانی اصول پرواز را فرا می گیرد و گواهینامه خلبانی را قبل از سن قانونی و اخذ گواهینامه رانندگی دریافت می کند.

1947
برای تحصیل در رشته مهندسی فضانوردی وارد دانشگاه «پوردو» در لافیاته، ایالت ایندیانا، می شود، و به عنوان دانشجوی دانشکده افسری هوا دریا کار خود را شروع می کند.

1950
در این سال در 78 ماموریت جنگی در کره شرکت می کند. یک بار هواپیمایش سقوط می کند. 3 بار نیز موفق به دریافت مدال نیروی هوایی می شود.

1955
به عنوان خلبان غیر نظامی هواپیماهای بسیار سریع به ناسا ملحق می شود. (او یکی از 12 نفری بود که هواپیمای 15 ـ x را هدایت می کرد. هواپیمای تحقیقاتی پیشرفته ای که در ارتفاعات بلند و با سرعت مافوق صوت پرواز می کرد. هشت نفر از این 12نفر از جمله آرمسترانگ بالای ارتفاع 80 کیلومتری (50 مایلی) پرواز می کردند. این رکورد برای کسی که در آینده می خواست فضانورد بشود ضروی بود.)

1962
در 17 سپتامبر در گروه دوم مردان به عنوان یکی از 9 خلبانی که قرار بود برای فضانوردی تعلیم داده می شوند انتخاب می شود. او اولین فضانورد غیر نظامی آمریکا بود.

1965
آرمسترانگ به عنوان کمک خلبان فرماندهی برای جمینی 5 انتخاب می شود.

1966
آرمسترانگ اولین پرواز فضایی خود را در 16 مارس به عنوان خلبان فرمانده جمینی 8 انجام می دهد. این پرواز 10 ساعت و 41 دقیقه و 26 ثانیه بطول می انجامد. در این پرواز اولین الحاق فضایی با یک سفینه فضایی بی سرنشین که بدور موشک اجنا در حال گردش بود صورت می گیرد. الحاق وقتی خاتمه می یابد که جمینی 8 به شکل غیر قابل کنترلی شروع به چرخش بدور خود می کند. آرمسترانگ موفق می شود به گونه ای شگفت انگیز سفینه اش را از موشک اجنا جدا کند و با موفقیت تمام آن را بر آبهای اقیانوس آرام فرود آورد. این اولین فرود اضطراری یک سفینه فضایی ایالات متحده به شمار می رود. بعدها در همین سال وی به عنوان کمک خلبان فرمانده جمینی 11انتخاب می شود.

1968
به عنوان کمک خلبان آپولو 8 انتخاب میشود.

1969
در 16 ژوئیه به عنوان خلبان فرمانده آپولو 11 انتخاب می شود و با همراهی مایکل کالینز (ـ1930) و ادوین آلدرین (ـ1930) حرکت به سوی ماه را رهبری می کند. در شرف رسیدن به ماه، کالینز در مدار ماه باقی می ماند، و آرمسترانگ خاک نشین «ایگل» را در سطح ماه فرود می آورد. برای این کار خاک نشین را بر روی سنگهای سائیده شده سطح ماه قرار می دهد تا فرودی آرام را در دریای ترنکوئیلیتی (آرامش) انجام دهد. آرمسترانگ و آلدرین 5/2 ساعت را بر روی سطح ماه راهپیمایی می کنند، و پس از انجام دادن چند آزمایش علمی، جمع آوری نمونه های خاکی و سنگی و جاگذاشتن ابزارهای علمی برای آزمایشهای بعدی بعلاوه یک پلاک به نشانه یادبود فرودشان در ماه در 21 ژوئیه ماه را ترک گفته، و در 24 ژوئیه به زمین بر می گردند.

1970
دانشگاه کالیفرنیای جنوبی، درجه فوق لیسانس در مهندسی جو زمین را به وی اهداء می کند. وی کتابی تحت عنوان «اولین نفر بر روی ماه» را منتشر می کند. در ژوئیه همین سال به عنوان نائب رئیس انجمن علوم هوانوردی در ناسا منصوب می شود.
1971

به عنوان استاد مهندسی هوانوردی کار خود را در دانشگاه سینسیناتی در ایالت اوهایو شروع می کند.

1979
از دانشگاه سینسیناتی بازنشست می شود.

دهه 1980
به عنوان رئیس هیئت فن آوریهای رایانهای در شرکت هوانوردی منصوب می شود.
1986
به عضویت کمیسیون ملی فضا در می آید.

نیکولاس کوپرنیک

نیکولاس کوپرنیک یک منشی دفتری در کلیسای کاتولیک رومی بود که در سال ۱۴۷۳ میلادی در لهستان متولد شد. او علاقه خاصی به نجوم داشت و بعد از مشاهده دقیق سیاره ها و محاسبه حرکتهایشان راه های جدید و ساده تری را برای توضیح حرکت آنها کشف کرد. در آن زمان او بر این فرض بود که زمین و همه سیاره های منظومه شمسی به دور خورشید می گردند( البته به استثنای ماه که در همه نظریه ها تصور می شد که به دور زمین می گردد). که به نام نظریه خورشید مرکزی معروف بود.اما او هنوز عقیده داشت که همه اجرام آسمانی در مسیرهای دایره ای کامل حرکت می کنند.
زمان زیادی طول کشید تا کوپرنیک عقایدش را منتشر کرد. احتمالا” به دلیل اینکه او از مراجع کلیسای زمان خودش که عقیده داشتند که زمین بایستی ثابت باشد می ترسید. در واقع کتاب او تا قبل از مرگش به چاپ نرسید. کتاب او در گردش کرات آسمانی نامیده شد. در این کتاب او عالمی را تشریح می کند که در آن خورشید در مرکز و به ترتیب عطارد،زهره،زمین،مریخ،مشتر ی و زحل به دور آن می گردند. در بالای اینها کره ستارگان ثابت قرار دارد.

تیکو براهه

تیکو براهه یک ستاره شناس بزرگ دانمارکی بود که در سال ۱۵۴۶ متولد شد و به عنوان یک ستاره شناس ماهر شهرتی برای خود کسب نموده بود. او در اندازه گیری موقعیت ستارگان و سیاره ها در آسمان تبحر داشت و این کار را بسیار دقیق ترازهر کسی که در گذشته انجام داده بود انجام می داد. خطاهای او در اندازه گیری بندرت بیشتر از یک دقیقه قوسی بود که او این اندازه گیری ها را بدون کمک تلسکوپ انجام می داد. در واقع او از وسیله ای به نام کویدرانت یا یک ربع استفاده می کرد که اساسا” یک ربع یک دایره بود که به طور عمودی نصب شده بود و بر روی آن یک بازوی محوری دیداری قرار داشت.او در طول بازوی دیداری (که بیشتر شبیه نشانه گیری یک تفنگ بود) به سمت یک ستاره نگاه می کرد و موقعیت آن را روی درجه بندی که روی کویدرانت بود می خواند.
فردریک پادشاه دانمارک جزیره کوچکی را در اختیار او گذاشت تا یک رصدخانه ایجاد کند و در این جا بود که او بیشتر کارهایش را انجام می داد. او مشهور به بد اخلاقی بود. چنین گفته شده بود که او قسمتی از بینی اش را در یک دعوا از دست داده بود و بعد خودش آن را با آلیاژی از فلزات جایگزین کرد که تا آخر عمر نیز برای او باقی ماند. تیکو براهه در مورد عالم نظریه خاص خودش را داشت. او عقیده بطلمیوس را که هر چیزی به دور زمین می گردد به طور کامل قبول نداشت و همچنین از پذیرفتن پیشنهاد کوپرنیک که زمین به دور خورشید می گردد نیز امتناع می کرد. ولی بعد ها این تحقیقات تیکو بود که درستی نظریات کپرنیک را ثابت کرد.

هنریتا سوان لویت

بانوی اخترشناس آمریکایی ، اخترشناس رصدخانه هارواردبود. وی مدتها درباره ابرهای ماژلانی کار کرد و در سال ۱۹۱۲ میلادی به کشف عمده ای دست یافت. وی بیشتر به ستارگانی توجه داشت که دوره درخشندگی آنها متفاوت بود و او آنها را متغییرهای قیفاووسی نامید. خانم لویت دریافت که هر چه دوره تناوب درخشندگی طویلتر باشد ستاره درخشانتر است. با این کشف تعیین فاصله ستاره های دوری را که نمی توانستند اختلاف منظر آنها را به دست آورند امکانپذیر شد.

ادموند هالی

ادموند هالی یک اخترشناس،ریاضیدان و مخترع انگلیسی بود. از بیست سالگی در سنت هلن جزیره ای در جنوب اقیانوس اطلس به رصد کردن ستارگان آسمان نیمکره جنوبی پرداخت. در بازگشت به وطن از دوستان بسیار نزدیک نیوتن شد. وی معتقد بود که دنباله دارها مانند سیارات احتمالا” دارای مدار بیضوی هستند. این بدان معنا بود که دنباله دارها را می توان ردیابی نمود و بازگشت آنها را محاسبه و حتی پیش بینی کرد. هالی با کمک قانون جاذبه نیوتن پیش بینی کرد که دنباله داری که در سالهای ۱۶۰۷ و ۱۶۸۲ از کنار زمین گذشت در سال ۱۷۵۸ باز خواهد گشت. دنباله دار مزبور در سال ۱۷۵۹ بازگشت یعنی یک سال دیرتر، زیرا از مجاورت مشتری رد شده بود و جاذبه نیرومند مشتری از سرعت آن کاسته بود. ولی سال ۱۷۵۹ به سال ۱۷۵۸ بسیار نزدیک است پس پیش بینی هالی دقیق بود و دنباله دار مزبور به افتخار او هالی نامیده شد.

گالیلیو گالیله

گالیلیو گالیله در سال ۱۵۶۴ در شهر پیزا واقع در ایتالیا متولد شد. او در سال ۱۵۸۱ میلادی وارد دانشگاه پیزا شد تا خود را برای شغل طبابت آماده کند. ولی بزودی به علم مکانیک و ریاضیات علاقه مند شد. او در سال ۱۵۸۹ به عنوان استاد ریاضی در دانشگاه پیزا منصوب شد. ولی چندی نگذشت که از شغل خود استعفا داد.
در یکی از سالهای دهه ۱۵۹۰ میلادی فرضیه کپرنیکی منظومه شمسی را پذیرفت. در سال ۱۶۰۹ گالیله از عدسیهایی که یک عینک سازهلندی به نام هنزلیپارشی می ساخت اطلاع حاصل کرد و سپس بدون آن که حتی یک تلسکوپ هم دیده باشد تلسکوپ خود را ساخت. از او باید به عنوان اولین کسی یاد کرد که به طور رسمی در کار ستاره شناسی از تلسکوپ استفاده کرد. در ابتدا تلسکوپ او تنها ۳ برابر بزرگنمایی می کرد اما بعد از مدتی او تلسکوپی ساخت که ۳۰ برابر بزرگنمایی می کرد. او به کمک این تلسکوپ توانست برای اولین بار سطح ماه را به خوبی ببیند و اقمار سیاره مشتری و حلقه های زحل را کشف کند و سپس به مشاهده لکه های سطح خورشید بپردازد.