ابن خلدون (اول رمضان 732-808هج) در روزگاری می زیست که بیشتر سرزمینهای اسلامی در کام از هم پاشیدگی و تجزیه و انحطاط گرفتار بود .در خاور ریستگاه وی یعنی سوریه و مصر سلسله مملوکان بحری از ترکمنان سروران ایوب خود را کنار زده و حکومت را به چنگ اورده بودند ودر غرب در اندلس بنی احمر پیوسته با یکدیگر در نزاع بودند و حتی جنگهای مداومی که میان ایشان و میان اسپانی های مسیحی وجود داشت و نیز حتی مزاحمت های حاکمان دولت های اسلامی مغرب افریقا نسبت به ایشان را از اختلافها و نزاع ها و چند دستگی باز نمی داشت خود سرزمین مغرب هم که میهن ابن خلدون بود میان سه دولت مهم تقسیم شده بود که در راس هر کدام حاکمانی از بربران فرمان می دادند .تبار خاندان ابن خلدون به قبیله وائل بن حجر از عربان یمن در حضرموت می رسد نیای قبیله به نام خالد در روزگار فتح اسلامی به دیار اندلس کوچید و در انجا صاحب موقعیتی شد و از باب بزرگداشت و احترام او را خلدون نامیدند زیرا در گویش اندلسی (واو و نون )پسوند تعظیم و احترام بوده که به نامها و صفت ها می پیوست فرزندان خلدون در شهر اشبیله اقامت گزیدند و در انجا از سروری حکومتی و ریاست علمی با هم برخوردار بودند و در ان شهر همواره ماندگار شدند تا زمانی که در شرف سقوط به دست قشتالیان در حدود میانه های سده هفتم هجری قرار گرفت .پس از انجا به مغرب کوچیدند و در تونس استقرار یافتند و در انجا مناصب و مقام هایی را در انجا به چنگ اوردند

ابوزید ولی الدین عبدالرحمان بن خلدون در تونس در سال 732 هجری ولادت یافت و در کنار پدرش پرورش یافت و در نزد وی فنون زبان و ادب عرب اموخت .سپس نزد برخی از استادان شهر خویش که از سوارکاران میدان معقول و منقول بودند فقه مالکی و حدیث یاد گرفت .سلطان مرینی فاس بر تونس چیره گشت .او به همراه خود جماعتی از دانشمندان را اورده بود که ابن خلدون از محضر انان بسیار بهره مند گردید در میان ایشان ابو عبدالله ابلی استاد علوم عقلی هم بود