با مــــــژه روبد غبــــــــار، حــــور بهشتي از حـــرم و صحن باصفاي ابــــــاالفضل
ذكر سمـاواتيان ثنـاي اباالـــفـــــضل خيل ملك خادم سراي اباالفضل
گر بهشان ميبــــــرندرشگ خلـايــــــق فخر به شاهان كند گداي ابـــــاالفضل
هيــــــچ ز بيگــــــانگي به حق نبــــرد راه هر كـــه نگردد آشنـــــاي اباالفضل
پا مكش از درگهش كه عقــــــده گشايي هست به دست گره گشاي ابـاالفضل
غم نبــــرد راه بر دلــــش به صف حشــــر هر كــه بود در دلش ولاي ابـــــاالفضل
زآمدنش از حــــرم به جــــــانب ميــــــدان آب روان بود مـــدعـــــــاي ابـــــاالفضل
ورنه كه ميبرد جـــــان ز قوم جفـــــا جـــو از دم شمشير جان گزاي ابــــاالفضل
آب ننوشيــد بي حسيـــن و عجب نيست اين روش از همت و حياي ابــــاالفضل
شست به راه حسين دست و دل از جان اجر ابـــالفضل با خــــداي ابـــــاالفضل
پاس وفـــــا داشت آنچنــــان كه بمــاندند اهل وفـــا مات بر وفـــاي ابـــــاالفضل
با شــــه دين جز به نــــــام سيـــد و مولا باز نشد لعل جـــــانفزاي ابـــــــالفضل
آه از آندم كه شــــد بلنـــــد به ميــــــدان نالهء جـــــانسوز يا اخاي ابــــــاالفضل
گشت كــــمان قد شاه دين چو عيان ديد غرقه بخون قامت رساي ابــــــاالفضل
در دوجهـــــان از طريق بنــــــده نـوازي
چشم صغير است بر سخاي اباالفضل
|