[nae]

شبهای روشن در تقسیم بندی سینماهای نمایش دهنده، در بخش فیلمهای مخاطب خاص قرار گرفت و زیانی بزرگ دید اما در ذهن
مخاطبانش ماندگار شد.
شبهای روشن فیلمی روشن فکری و در ستایش شعر است،در ستایش عشق است، تصویر و صدا نیز در کنار یکدیگر از شعر فارسی
قدردانی می کنند. فضای فیلم و صحنه ها همگی شاعرانه است، شخصیت ها نیز شعرگونه اند و از درون شعر برآمده اند.
شبهای روشن شعر را به شخصیتها پیوند می دهد و به صورت مستقیم وارد داستان می کند نه این که از شعر به عنوان وسیله ای برای
بیان فکر و عقیده ای بهره گیرد.شبهای روشن در مورد عشقست.در موردی عشقی پاک و تغییر زندگی با عشق،تغییر مسیر،در مورد
تعهد و اخلاق،در مورد وفاداریه.
شعر از راز رویا و استاد خبر دارد و میان آن دو رابطه برقرار می کند. رویا و استاد با شعر از یکدیگر لذت می برند و می آموزند و
سپس دچار تحول می شوند. آن دو با انجام آخرین مشاعره به رابطه خود پایان می دهند.

رویا و استاد شخصیت های اصلی هستند که کل فیلم درباره آن ها است. چهار شخصیت دیگر هم در فیلم حضور دارند که اگر نبودند لطمه ای
به فیلمنامه وارد نمی آمد ولی خلوتی بی اندازه ای هم حس می شد. حضور مادر برای بیان پاره ای از آرزوها، خواسته ها و رویاهای استاد
است. شاگرد برای نشان دادن شخصیت ادبی استاد است. امیر نشانگر خواسته و آرزوی رویاست.
زمستان است و سرما نشان از شخصیت گوشه گیر و تنهایی استاد دارد. از دهان شخصیتها بخار بیرون می آید، پالتوهای سنگین و تیره ای که
بر تن می کنند از تلخی درونشان حکایت دارد، و رنگ آبی نیز همه جا بر سردی فضا تاکید می کند. و همه اینها در تهران شلوغ و پر رفت و
آمد روی می دهد ولی فضای فیلم ما خلوت و کم جمعیت است و این نشان از تنهایی و خستگی شخصیتهای داستان در میان انبوهی از جمعیت
تهران دارد.
رویا و استاد به طور ناگهانی با هم برخورد می کنند و پیمانی با هم می بندند. نه با هم ازدواج می کنند نه معاشقه خیابانی و نه عشقهای سینمایی.
پیمان آنها بدون عشق است. البته همه فیلم درباره عشق است، عشق به سینما و ادبیات و شهر و کشور.
استاد و رویا شباهتهایی در هم می یابند و در کنار یکدیگر حرکت می کنند. رابطه میان آن دو ناآشنا، ولی ژرف و عمیق است. آن دو کنار هم
می مانند و همدیگر را تحمل می کنند. آن دو دردشان یکی است و دلشان با هم یکی می شود دیگر چه نیازی به عشق دارند. آنها شخصیت های
پست مدرن دنیای امروز هستند و رابطه ای فارغ از جنسیت دارند.
استاد شب زنده دار است، شبها قدم می زند، بیشتر رویدادها نیز در شب چهره می بندد، آشنایی استاد و رویا در شب روی می دهد و آن دو در
شب از یکدیگر جدا می شوند اما دلهایشان روشنی بخش دل سیاه آن شب سرد و خلوت است.
فیلمنامه شبهای روشن کلاسیک است ولی ساختار و محتوای فیلم به سینمای مدرن اروپا گرایش دارد. ساختارشکنی فیلم بسیار پنهان است، به
گونه ای که توی ذوق تماشاگر نزند.

موتمن به جای نماهای بی حرکت از نماهای حرکتی استفاده می کند و با قرار دادن دو شخصیت در کادر منتهی الیه چپ و راست، تحرک ایجاد
می کند و از نظر محتوا، جدایی شخصیت ها را به بیننده می رساند.
حرکت دوربین با حرکت بازیگران در تناقض است و این برای بیننده حرکت ایجاد می کند. البته این حرکت، کند است و در خدمت ریتم قرار
می گیرد.
حرکت های بازیگران ساده ولی حساب شده است. آنان کند حرکت می کنند و کند حرف می زنند. رویا و استاد نمی توانند تند حرکت کنند اگر تند
بودند که این جا نبودند، اگر سرعت داشتند که هم را نمی یافتند، می شدند یکی مثل مردمی که در شهر می لولند.
هانیه توسلی همانند نابازیگران راحت و آرام بازی می کند. بیننده با او همذات پنداری می کند و بیش از دیگر بازیگرها به او نزدیک می شود. اندک اندک او فیلم را از آن خود می کند.