رویِ تاب شکستۀ زمان
در انتظارِ باد
نشسته ام
...
این حسی است که با دیدنِ این تصویربه من دست می دهد. کمی دقت کنید پارادوکس جالبی می شود، البته کمی هم هولناک. شاید کار سوررئالیست ها همین است. به تصویر کشیدنِ آن چیزهایی که از آنها مدام در حال فراریم. خواب هایی حقیقی تر از بیداری. شاید اثر هم همین را می گوید: بیداری در خواب.
تداومِ حافظه یکی از معروف ترین کارهایِ سالوادور دالی است. دالی را دیگر همه کم و بیش می شناسند. نقاشِ سوررئالیستِ اسپانیایی که از دید بعضی سنت گرایان یک دیوانه تمام عیار بود! شاید چون درک کارهایِ این نقاش به سادگیِ درک آثارِ رئالیستی نبود و حالتی خواب گونه داشت. خوابی که فروید آن را انعکاسی از امیال و غرایزِ سرکوب شده مان می دانست؛مأمنِ "خود" ی که باید بگردیم و در انسجامِ بی نظمی و به هم ریختگیِ عالم خواب آن را پیدا کنیم. نظم را در بی نظمی دیدن کارِ آسانی نیست. زمان می برد...درستِ مثلِ تیک تاکِ ساعتهایِ این اثر که مدتهاست زمان را برده اند...تیک تاکی که با هرنگاه بلندتر می نوازد...این اثر حرفهای زیادی دارد... ساعت دیگر آن جسمِ فلزیِ خشک و هولناک که زمان را در خود فروبلعیده نیست، سختیِ آن برهرچه که می توانسته بخشی از روزِ ما باشد نرم می شود چون خواب نظام قانونمندِ طبیعی را در دنیایِ نسبیِ زمان و مکان به هم می ریزد...ما را تاب می دهد و تاب می دهد و تاب می دهد تا بالاخره پایِ ظالمانه ای ناعادلانه لگد بزند به تمامِ لذت هایش! چشم باز می کنیم وبه سکون و انتظار روی تاب شکستۀ زمان بازمی گردیم...تلخ است که ساعتهای قلابی مان می نوازند : تیک ...تاک...تیک...تاک...و ما باور می کنیم.
پ.ن: اینها همه برداشت هایِ شخصیِ خودم است.