کائناتی درون سیاهچاله ها
یکی از بزرگ ترین اسرار علم فیزیک این است که چه چیزی درون یک سیاهچاله وجود دارد. فرضیه یی که وجود سیاهچاله ها را پیش بینی کرد (نسبیت عام) عنوان می کند که تمام مواد درون سیاهچاله با فشرده شدن تبدیل به یک نقطه مرکزی با چگالی بی نهایت می شوند که «تکینگی» نامیده می شود. «کریستین بوهمر» از دانشگاه لندن می گوید؛ «اما بعد از آن همه چیز از نظر ریاضی تجزیه و خرد می شود. ما می خواهیم که این تکینگی از پدیده سیاهچاله حذف شود.» پژوهشگران زیادی بر این عقیده هستند که یک فرضیه جدید و جهانشمول که گرانش و تاثیرات کوانتومی را به هم پیوند دهد قادر خواهد بود این موضوع را حل کند.
فرضیه تار از شناخته شده ترین این جایگزین هاست. اما «بوهمر» و همکاران وی از فرضیه دیگری به نام «گرانش کوانتوم حلقوی» استفاده می کنند که رقیب فرضیه تار است. بر اساس این فرضیه فضا- زمان به عنوان شبکه یی از حلقه های انتزاعی تعریف می شود که بخش های کوچکی از فضا را به هم متصل می کنند. قبلاً از فرضیه گرانش کوانتوم حلقوی در مقابل ایده تکینگی استفاده شده بود. این فرضیه پیشنهاد می کند که به جای یک مهبانگ، کیهانی اولیه دچار رمبش شده و سپس طی یک «جهش بزرگ» به سمت بیرون منفجر شد.
آسمان پارس