[امیر عباس انصاری]

این داستان رو خیلی خیلی دوست دارم


"به یاد پدر"
در زمانی و در مکانی جوانی بود که در تیمی فوتبال بازی می کرد.
او بازیکن خط حمله بود اما در آن فصل از بازیها هیچ گلی نزده بود و همیشه روی نیمکت ذخیره ها بود و هیچکدام از بازیکنان او را تحویل نمی گرفتند.
روزی به او خبر فوت پدرش را دادند.
قبل از ظهر همان روز در مراسم تدفین پدرش همراه اعضای تیم شرکت جست و بعد از ظهر آن روز یک بازی مهم در پیش رو بود که باید حتما انجام می دادند
جوان سراغ سرمربی تیم رفت و گفت: می دانم که مرا قابل و شایسته تیم و پیراهن و باشگاه نمی دانید و خواهان اخراج من از باشگاه هستید، اما بگذارید این بازی کامل در خط حمله بازی کنم، این آخرین خواهش من است
با وجود تمام دلایل نفی کننده این درخواست مربی تقاضایش را پذیرفت اما فقط برای یک نیمه و گفت: اگر بد بازی کنی همان اول تعویض می شوی و اگر خوب بازی کنی تمام مدت در زمین خواهی بود
جوان قول داد که روز متفاوتی خواهد بود
بازی شروع شد
باور کردنی نبود اما او در یک نیمه چهار گل به ثمر رساند که دو گلش حاصل درایت و تلاش فردی خودش بود
او هربار بعد از زدن گل به سمت جایگاه تماشاچیان تیمش می رفت و در مقابلشان زانو میزد و احترام و تعظیم نثار می کرد و اشک می ریخت و به مادر و خواهرانش و دیگر همشهریانش احترام می گذاشت

در نیمه دوم او سه گل دیگه به ثمر رساند و تیم شهر پس از مدتها به بازیهای بالاتر راه یافت و نتیجه ای درخشان را عرضه نمود

وقتی علت را جویا شدند او گفت: پدر من مادرزاد نابینا بود و هرگز فوتبال بازی کردن مرا ندید
اما امروز مطمئنم او مرا می بیند و ستایش می کند
پس بهترین بودم تا او لبخند بزند