[behnam5555]

مست و هشيار

محتسب، مستي به ره ديد و گريباش گرفت
مست گفت: اي دوست، اين پيراهن است افسار نيست!
گفت: مستي، زان سبب افتان و خيزان مي روي
گفت: جُرم راه رفتن نيست، ره هموار نيست
گفت: مي بايد تو را تا خانۀ قاضي برم
گفت: رو صبح آي، قاضي نيمه شب بيدار نيست
گفت: نزديك است والي را سراي، آنجا شويم
گفت: والي از كجا در خانۀ خمّار نيست!
گفت: تا داروغه را گوئيم، در مسجد بخواب
گفت: مسجد خوابگاه مردم ِ بدكار نيست
گفت: ديناري بده پنهان و خود را وارهان
گفت: كار ِ شرع، كار ِ درهم و دينار نيست
گفت: از بهر غرامت، جامه ات بيرون كنم
گفت: پوسيده است، جز نقشي ز تار و پود نيست
گفت: آگه نيستي كز سر در افتادت كلاه
گفت: در سر عقل مي بايد، بي كلاهي عار نيست
گفت: مي بسيار خوردي، زان چنين بيخود شدي
گفت: اي بيهوده گو، حرفِ كم و بسيار نيست
گفت: بايد حد زند هشيار مردم، مست را
گفت: هشياري بيار اينجا كسي هشيار نيست!

«پروين اعتصامي»


افاضات:

اين شعر شايد يه جوري وصف الحال اوضاع پيچ در پيچ جهان ِ اطرافمان هست.
همه از چيزي مستند و ديگري رو به مستي و عدم هشياري متهم مي كنند! هيچكس انگشت اتهام رو به سمت خودش و افكار و انديشه ها و اعمالش نمي گيره.
براي پيدا كردن آدمهاي هشيار بايد خيلي زيرك بود، خيلي گشت، خيلي خون دل خورد.
انسانهاي هشيارنما كه مدعي ِبيداريند و آسمان و ريسمان مي بافند، فراوانند. خيلي ها آفتابه لگن هفت دست مي چينند ولي شام و ناهار هيچي.
خيلي ها مدينۀ فاضله را نشان مي دهند و بعد آدم رو به ناكجاآّباد حواله مي دهند.
و در اين ميانه «زيست جهان» ما هي داره پيچيده تر و پيچيده تر مي شه. بقول جناب «داريوش شايگان» ما داريم تبديل به يه لحافِ چهل تيكه مي شيم.
امّا با همه اين احوال زندگي رو دوست داریم. مي خوایم همه چيز و حس كنیم، زيستن رو بفهمیم، نفس بكشیم، عشق بورزیم و با همه دوستي و كمك كنیم، اگه اين هشيارنماها بزارن و از اين حرفها..