[mohammad.90]

قرآن عینی:
کسی است که ظاهر و باطن قرآن را می‌داند و به تفسیر و تأویل آن آشنا است و متشابه و محکم آن و نیز شیوه‌ی ارجاع متشابهات به محکمات را بشناسد و به خواسته‌ها، واجبات و مستحبات و مباحات آن عمل کند و همه‌ی حکمت‌ها و احکام آن را باور داشته باشد و آن‌ها را از سوی خداوند بداند؛ چنین کسی قرآن ناطق است، یعنی قرآنی که در خارج تجسم یافته‌است مانند عترت پیامبر(صلی الله علیه و آله).
چنانچه امام رضا(علیه السلام) از پدرانشان از امام حسین(علیه السلام) نقل می‌کنند: در زمان حیات حضرت علی(علیه السلام) یک سال روز جمعه و غدیر با هم یکی شد، امیرالمؤمنین در چنین روزی به منبر رفتند و حمد و ثنای خداوند گفتند، چنان حمدی که مانند آن را کسی نگفته بود و ثنایی که غیر از ایشان به آن رو نکرده بود؛ قسمتی از گفتار امیرالمؤمنین(علیه السلام) این است: ای مؤمنان بدانید که خدای متعال فرموده‌است:«همانا خداوند دوست می‌دارد کسانی را که در راه او می‌جنگند »(صف/4)، آیا می‌دانید راه خدا چیست؟ و چه کسی راه و صراط و طریق خداوند است؟ من صراط الله هستم، هرکس با طاعت خداوند در آن راه نپیماید در آتش دوزخ سرازیر می‌گردد؛ من راه خدایم که خداوند برای پیروی پس از پیامبرش مرا نصب کرد، من قسمت کننده‌ی بهشت و جهنم هستم، و من حجت خداوند بزرگ بر بدکاران و نیکوکارانم، من نور الأنوار هستم، پس از خواب غفلت بیدار شوید و پیش از آنکه مرگ فرا رسد به عمل کردن بشتابید.