رمان لیلای من - فصل 11/2
لحظاتی طول كشید تا دوباره ارتباط برقرار شد. صدای صالح به آرامی در گوشی پیچید. - بفرمائید.
ناصر گفت:
- سلام، من هستم ناصر.
صالح گفت:
- سلام ناصر جان، تویی؟ خوبی بابا ... بچه ها خوبند؟
ناصر گفت:
- همه خوبند لیلا رو آوردم تا آخر تعطیلات پیش شما بمونه.
صالح با تعجب گفت:
- لیلا رو ... قدمش روی چشم. اما چرا اینجا؟ چرا نبردیش اصفهان؟ اینجا كه حوصله اش سر می ره.
ناصر گفت: - اینجا واسه دخترهایی كه هرزه گی رو پیشه می كنن مناسب تره.
صالح كه سر در گم شده بود پرسید:
- منظورت چیه؟ اتفاقی افتاده؟
ناصر گفت:
- فقط با ماشین جنگلبانی بیا ترمینال ورش دار ببرش، من باید برگردم تهران.
صالح گفت:
- ای بابا تو كه نو نصف جون كردی. نمی خوای بگی چی شده؟
ناصر گفت:
- خودش دسته گلی رو كه به آب داده واستون تعریف می كنه فقط زودتر بیا.
و بدون خداحافظی تماس را قطع كرد.
عزیز در حالی كه با قاشق، آب قند را هم می زد با لهجه گیلكی اش ناصر را به باد ناسزا گرفته بود:
- الهی خیر نبینی، تی عزا بشینم تی نوم فكه تی كولا موتحته سر بنم گور به گور بوبو ....
عمو صالح با چهره ای گرفته آهسته گفت:
- بس كن عزیز ... بس كن، نه به عزایش نشستی نه نومش افتاده، فقط لیلا رو می رنجونی.
عزیز كنار لیلا نشست و گفت:
- بس كن لیلا جان ... تو هم اینقدر گریه نكن اشكهای تو سوز دل منو بیشتر می كنه. بگیر این شربت رو بخور تا كمی آروم بگیری.
لیلا كمی از شربت را خورد و سعی كرد آرام بگیرد. صالح با من من پرسید:
- لیلا جان وحید خبر داره كه اومدی اینجا؟
لیلا گفت:
- آره آقا جان، دیروز باهاش تماس گرفتم، گفتم خودم دارم می رم. نمی خوام بدونه واسه تنبیه منو فرستاده اینجا، اگه بفهمه....
صالح لبخند تلخی زد و گفت:
- خوب كاری كردی دخترم. به هر حال من و عزیز نمی ذاریم اینجا بهت بد بگذره و اون طور كه پدرت می خواد بشه. كاری می كنم كه خودت هر سال با كمال میل بیایی اینجا.
لیلا به زور لبخندی بر لب نشاند. چه چیزی می توانست وسط آن جنگل او را آنقدر سرگرم خود سازد كه غم و اندوهش را فراموش كند؟!
|