[ساقي]

در مجالي که برايم باقي ست
باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم
که در آن همواره اول صبح
به زباني ساده
مهر تدريس کنند
و بگويند خدا
خالق زيبايي
و سراينده ي عشق
آفريننده ی ماست

مهرباني ست که ما را به نکويي
دانايي
زيبايي
و به خود مي خواند

جنتي دارد نزديک ، زيبا و بزرگ
دوزخي دارد – به گمانم -
کوچک و بعيد

در پي سودايي ست
که ببخشد ما را
و بفهماندمان
ترس ما بيرون از دايره ی رحمت اوست

در مجالي که برايم باقي ست
باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم

که خرد را با عشق
علم را با احساس
و رياضي را با شعر
دين را با عرفان
همه را با تشويق تدريس کنند

لاي انگشت کسي
قلمي نگذارند

و نخوانند کسي را حيوان
و نگويند کسي را کودن

و معلم هر روز
روح را حاضر و غايب بکند

و به جز از ايمانش
هيچ کس چيزي را حفظ نبايد بکند

مغز ها پر نشود چون انبار
قلب خالي نشود از احساس

درس هايي بدهند
که به جاي مغز ، دل ها را تسخير کند

از کتاب تاريخ
جنگ را بردارند

در کلاس انشا
هر کسي حرف دلش را بزند

غير ممکن را از خاطره ها محو کنند
تا ، کسي بعد از اين
باز همواره نگويد:"هرگز"
و به آساني هم رنگ جماعت نشود

زنگ نقاشي تکرار شود

رنگ را در پاييز تعليم دهند
قطره را در باران
موج را در ساحل

زندگي را در رفتن و برگشتن از قله ی کوه
و عبادت را در خلقت خلق

کار را در کندو
و طبيعت را در جنگل و دشت

مشق شب اين باشد
که شبي چندين بار
همه تکرار کنيم :
عدل
آزادي
قانون
شادي

امتحاني بشود
که بسنجد ما را
تا بفهمند چقدر
عاشق و آگه و آدم شده ايم

در مجالي که برايم باقي ست
باز همراه شما مدرسه اي مي سازيم
که در آن آخر وقت
به زباني ساده
شعر تدريس کنند

و بگويند که تا فردا صبح
خالق عشق نگهدار شما