مادر
اي قامت خميده تو طاق آسمان
اي پير پرتوان
دستم بگير و جان من از غصه وارهان
پيشت زمينيام
دريا شوم كه رنگ تو افتد به گونهام
ياكوه گوژ پشت
گويم به ذره ذرة خاك از بلنديت
از من قبول كن
تا خاك همنواي من آيد به سجده ام
تاباز سبزه بردمد و غنچه بشكفد
اي آسمان من