[abadani]

در بحث دوره های شعر فارسی که ساقی مطرح کرد خوب بود نام چندتن از نخستین شعرای فارسی گوی پس ازاسلام بعنوان یکی از دوره های شعر فارسی و نمونه ابیات آنان نیز قید می شد تا بحث کاملتر شود بعنوان مثال شعرایی چون عماره مروزی، ابن وصیف، حنظله بادغیسی و دیگران. اما چون قرار نیست همه کار موضوعات را ایجاد کنندگان انجام دهند وخوانندگان نیزباید سهیم باشند در پردازش موضوعات، من هم این هارا اضافه می کنم: شعرایی که در بالا نام بردم جز نخستین شعرای فارسی گوی بعد از اسلام محسوب می شوند و از هرکدام ابیاتی اندک باقی مانده است مثل این بیت که از آن حنظله بادغیسی است:
آهوی کوهی در دشت چگونه دوذا
او ندارد یار بی یار چگونه بوذا
همینطور شعر:
ای امیری که امیران جهان خاصه و عام
بنده و چاکر و مولای و سگ بند و غلام
که از ابن وصیف است در مدح یعقوب لیث
این شعر نیز زیباست:
مرغی است خدنگ ای عجب دیدی
مرغی که شکار او همه جانا
داده پر خویش کرکسش هدیه تا نه بچه اش برد به مهمانا
که گوینده آن عماره مروزی است و در وصف تیر است
به هر حال شعرایی که نام بردم ذکرشان در ابتدای بحث ضروری بود که یار خوبمان ساقی گویا این قسمت را بدوستان محول کرده بودند که بنده انجام دادم اما در مورد فرموده دانه کولانه که پدید آورنده شعر نو نیما نبوده و دیگران بوده اند فکر کنم ساقی درستتر گفته و احتمالا دانه عزیز بحر طویل که ابداع آنرا به مرحوم ابوالقاسم حالت نسبت می دهند و دکتر شفیعی کدکنی گفته نمونه هایی از آنرا در متون قدیمی دیده و بنابر این ابداع حالت نیست را با شعر نو جابجا دریافته اند اما مبدع شعر نو همان نیما یوشیج است اگر بر خلاف این منبعی دارند بی نهایت سپاسگذار می شوم که از سوء تفاهم سالها سال مرا در بیاورند.
در خدمت همه شما گرامیان
یا علی مدد