[nae]

عليرضا اميني كارگردان به‌همراه سيد جمال ساداتيان تهيه‌كننده «هفت دقيقه تا پاييز» همزمان با اكران عمومي اين فيلم در نشست خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) حضور يافتند و به سئوالات مختلفي درباره‌ي اين فيلم و مجموعه‌ي شرايط سينماي ايران پاسخ دادند.

اميني:«هفت دقيقه تا پاييز» با ساخته‌هاي قبلي‌ام هيچ تفاوتي ندارد
عليرضا اميني به خبرنگار سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) گفت:«هفت دقيقه تا پاييز» در تداوم سينماي قبلي من ساخته شده و هيچ تفاوتي با فيلم‌هاي قبلي‌ام ندارد. نگاه من در سينماي اجتماعي به همين شكل است اما فيلم‌هاي قبلي من خارج از شهر بود و اين فيلم در درون شهر ساخته شده است، نگاه من به سينماي شهري اين‌گونه است و اگر اكنون هم بخواهم از شهر خارج شوم دوباره فيلم‌هايم به «زمان می ایستد» و يا «استشهادي براي خدا» شبيه مي‌شوند.
وي درباره به كارگرفتن بازيگران چهره در اين فيلم و تفاوت «هفت دقيقه تا پاييز» با ساخته‌هاي قبلي‌اش گفت: به غير از «نامه‌هاي باد» تمام فيلم‌هاي من با كمك بازيگران ساخته شده است. البته ممكن است كه عده‌اي از اين‌ بازيگران چهره‌هاي شناخته‌شده‌اي نداشته باشند، اما به هرحال همه آن‌ها يا بازيگران سينما و تئاتر بوده‌اند و يا افرادي هستند كه در آموزشگاه‌هاي بازيگري و تئاتر تجربيات متعدد داشته‌اند.
اميني ادامه داد: از نظر سبك هم براي من اين فيلم با فيلم‌هاي ديگرم فرقي ندارد و حتي اگر از نظر ساختار هم «هفت دقيقه تا پاييز» را در نظر بگيريم، مي‌بينيم كه مانند فيلم‌هاي قبلي‌ام از ساختاري تجربي بهره مي‌گيرد.
فيلم‌هاي بعدي‌ام هم در تداوم همين نگاه خواهد بود
اين كارگردان همچنين به شيوه‌ي روايي فيلم اخيرش اشاره و عنوان كرد: در اين فيلم در نوع روايت هم نوعي تجربه‌گرايي صورت گرفته است. اگرچه«هفت دقيقه تا پاييز»فيلمي ملودرام محسوب مي‌شود اما حداقل از نظر موضوع و فرم دراين فيلم تجربيات مختلفي صورت گرفته است. در هر صورت اين فيلم محصول نگاه من به اجتماع است و ساخته‌هاي بعدي من هم در تداوم همين نگاه خواهد بود. البته «هفت دقيقه تا پاييز» داستاني خاص‌تر دارد. با وجودي كه در كل نسبت به موضوعات مختلف نگاهي رئاليستي دارم اما در سينما ترجيح‌ام بر اين است كه داستان‌هاي خاص را مورد استفاده قرار ‌دهم.
قطعا حضور اين بازيگران در اكران فيلم تاثير بسزايي دارد
كارگردان«هفت دقيقه تا پاييز» در ادامه‌ي گفت‌وگويش با ايسنا،درباره تاثير حضور بازيگران چهره در اكران اين فيلم توضيح داد: قطعا حضور اين بازيگران در اكران فيلم تاثير بسزايي دارد اما اين‌كه كارگرداني بخواهد صرفا فيلمي با حضور بازيگران بسازد كار دشواري نيست و نمونه‌هاي متعددي داشته‌ايم كه حتي يك كارگردان فيلم اولي با هزينه كردن مبالغ بالا از بازيگران متعدد استفاده كرده است.اما در نهايت اين فيلم‌ها چيزي به سينماي ايران اضافه نكرده‌اند.

اميني درباره‌ي چگونگي اعتماد بازيگران به كارگرداني كه معمولا فيلم‌هاي او فيلمنامه‌ي مشخصي ندارد گفت: من در شش يا هفت فيلم از نظر ساختاري تجربيات متعدد انجام داده‌ام تا امروز به نگاه خود نزديك شده‌ام. هنوز هم به اين نگاه نرسيده‌ام و تنها به آن نزديك شده‌ام و آثارم به گونه‌اي شده كه اگر شما آن‌ها را ببينيد از نظر فرم و محتوا مي‌توانيد بگوييم كه اين سينماي عليرضا اميني است. رسيدن به اين مرحله قطعا به زمان و تجربه نياز داشت و من در فيلم‌هاي قبلي‌ام اين تجربه را اندوخته‌ام تا امروز به جايي رسيده‌ام كه ديگر بازيگران و تهيه‌كنندگان به من اعتماد مي‌كنند.
اين فيلم راحت‌ترين فيلم من بود
وي در ادامه صحبت‌هايش «هفت دقيقه تا پاييز» را راحت‌ترين فيلمش دانست و گفت:اگرچه اين فيلم راحت‌ترين ساخته‌ي من محسوب مي شود، اما سوژه‌ي آن سوژه‌ي سختي بود كه نياز به استفاده از بازيگران قوي داشت.
اميني همچنين به بحث بهره‌گيري از بازيگران در فيلم‌ها اشاره و عنوان كرد: يك كارگردان نمي‌تواند بگويد كه صرفا با بازيگران چهره يا نابازيگران كار مي‌كند و به طور طبيعي من هم هر دوي اين شيوه‌ها را امتحان كرده‌ام.
اين كارگردان در عين حال از سختي‌هاي ساخت فيلم «هفت دقيقه تا پاييز» نيز ياد كرد و افزود:اين فيلم سختي‌هاي خود را هم داشت، اما سختي‌هاي فيلم‌هاي قبلي من به شرايط كار مربوط مي‌شد اما سختي اين فيلم تا حدي به استفاده از سوپراستارها و ارتباط برقراركردن با آن‌ها برمي‌گشت. به هرحال هر فيلمي شرايط سخت خود را دارد، اما همان‌طور كه گفتم نسبت به تمام فيلم‌هاي قبلي‌ام،«هفت دقيقه تا پاييز» راحت‌ترين كارم بود.
اين كارگردان در ادامه به نگاه مثبت تهيه‌كننده اين فيلم اشاره و عنوان كرد: تهيه‌كننده اين فيلم، آقاي ساداتيان فردي فرهنگي‌بود و براي مدت‌زمان ساخت فيلم، خيلي براي ما محدوديت قائل نمي‌شد. در زمينه فيلمنامه و تغييراتي كه موجب تكميل آن مي‌شد هم آقاي ساداتيان همواره حامي ما بود و نقطه‌نظرات مختلفش را در اين زمينه عنوان مي‌كرد.
اميني درباره تغييراتي كه در فيلمنامه اين فيلم به وجود آمده و اين‌كه به نظر مي‌رسد، محسن طنابنده اكنون از نتيجه كار رضايت چنداني ندارد توضيح داد: اين فيلمنامه دوسال پيش از سوي من به عنوان يك طرح، مطرح شد و محسن نخعي به نگارش آن پرداخت. بعدها قرار شد كه محسن طنابنده اين فيلمنامه را بازنويسي كند اما از ابتدا قرار بود كه چارچوب اصلي حفظ شده و تنها بازنويسي در فيلم صورت بگيرد. در پايان كار هم عليرضا نادري به كمك طنابنده آمد، اما باز در آخرين مرحله، فيلمنامه‌ي نوشته شده براساس طرح خود من بود و تمام عناصري كه در طرح وجود داشت در فيلمنامه مورد توجه و استفاده قرار گرفت.
وي ادامه داد:ممكن است برخي موارد به فيلمنامه اضافه شده باشد، اما اين موارد به بازيگر كمك مي‌كرد تا راحت‌تر و بهتر به ايفاي نقش بپردازد. در كل اين فيلم و تغييراتي كه در فيلمنامه آن صورت گرفت در چارچوبي خاص بود و طبيعتا هنگامي كه يك چارچوب كلي وجود داشته باشد و نظراتي درباره آن مطرح شود، نتيجه‌ي كار بهتر مي‌شود.
اميني درباره شكل‌گيري فيلمنامه اين فيلم و تأثير بازيگران بر شكل‌گيري آن هم اظهار كرد: ممكن است كه در زمان ساخت فيلم براي اين‌كه به نتيجه مطلوب برسيم برروي فيلمنامه بحث‌هايي داشتيم، اما نتيجه كار چيزي بود كه همه ما راضي بوديم و دراجراي آن مشكلي وجود نداشت.
پايان‌بندي فيلم تنها در اكران عمومي عوض مي‌شود
كارگردان «هفت دقيقه تا پاييز» درباره پايان‌بندي اين فيلم و تغييركردن آن براي اكران عمومي گفت: پايان‌بندي اين فيلم تنها براي اكران عمومي عوض شده است و حتي براي جشنواره‌هاي خارجي هم پايان‌بندي به همان شكل قبلي خواهد بود.
وي درباره دلايل تغيير اين پايان‌بندي تصريح كرد: به شخصه هنوز تأكيد دارم كه پايان‌بندي اوليه درست‌تر بوده است، چراكه به عنوان كارگردان ترجيح مي‌دهم تماشاگر با احساساتش از سالن خارج نشود. من فيلم احساساتي نساخته‌ام و از ابتدا در پي تأثيرگذاري بوده‌ام و دوست داشتم كه تماشاگر هنگامي كه از سالن خارج مي‌شود روي يك سكانس فيلم به فكر بپردازد. به هرحال اكنون اينگونه تصميم‌گيري شده و جمع‌بندي نظرات بر اين شد كه براي اكران عمومي پايان‌بندي فيلم تغيير كند.
عليرضا اميني كه فيلم‌هايي همچون «استشهادي براي خدا» و «دانه‌هاي ريز برف» را ساخته است، درپاسخ به اينكه در ادامه‌ي مسير فيلم‌سازيش فيلم‌هايي براي اكران بسازد يا اينكه ترجيح مي‌دهد به سبك فيلم‌هاي قبلي‌اش مسير خود را ادامه دهد ،اظهار كرد: من سبك نگاه خودم را دنبال مي‌كنم ودر اين ميان تنها بازيگران فيلم‌هايم عوض مي‌شوند. لذا شايد افرادي كه در آينده مي‌آيند، انگيزه‌اي شوند كه فيلم من بيشتر ديده شود.
اين كارگردان با اشاره به فيلم «هفت دقيقه تا پاييز» و حضور هنرمنداني همچون هديه تهراني و حامد بهداد گفت:اكنون اكران اين فيلم به اين شكل، حاصل حضور بازيگران اين فيلم است، اما من هيچ‌گاه فيلم طنز و سخيف نساخته‌ام كه بخواهم فروش كنم و اكران خوب داشته باشم.
عليرضا اميني همچنين گفت:ما اين فيلم را به جشنواره‌هاي خارجي مختلف خواهيم فرستاد و به نظر مي‌رسد كه اين فيلم در سطح داخلي هم فروش خوبي داشته باشد. اما اكنون كم‌تر پيش مي‌آيد كه فيلمي در داخل و خارج مورد استقبال قرار گيرد واز معدود نمونه‌هايي كه در هردوي اين زمينه‌ها موفقيت داشت، مي‌توان به «درباره الي...» اشاره كرد. به هرحال اگر ما در اين زمينه حتي يك نمونه داشته باشيم، براي تهيه‌كنندگان و كارگردانان به عنوان الگو مدنظر قرار خواهد گرفت.
بازار كن براي سينماي ايران تنها يك شوخي تلقي مي‌شود
كارگردان «هفت دقيقه تا پاييز» در بخش ديگري از اين گفت‌وگو درباره علت عدم حضور اين فيلم در بازار كن اظهار كرد: به نظر من بازار كن تنها يك شو است و به هيچ دردي نمي‌خورد. آن‌هايي كه به اين جشنواره رفته‌اند، ترجيح مي‌دهند كه فيلم‌هاي بخش مسابقه را بببيند، اما با اين وجود كارگردان و تهيه‌كننده براي حضور فيلم‌هايشان در اين جشنواره ناچارند كه هزينه‌اي را هم بپردازند و در نهايت نتيجه‌اي هم نگيرند. به نظر من با اين بازارها سينماي ايران جهاني نمي‌شود و تنها وقت و انرژي و سرمايه ما تلف مي‌شود و دركل مي‌توان گفت كه بازار كن براي سينماي ايران تنها يك شوخي تلقي مي‌شود. آيا تاكنون فيلم‌هايي كه در اين بازار به نمايش درآمده‌اند هيچ دستاوردي داشته‌اند؟
اميدوارم كه هرچه زودتر درهاي سينماي ابتذال بسته شود
اميني در ادامه اين گفت‌وگو درباره نقطه نظرش پيرامون سينماي اجتماعي عنوان كرد: سينماي اجتماعي در تمام دنيا به معني سينمايي انتقادي است. البته طنز هم وظيفه‌ي انتقاد دارد اما به شخصه طنز به شكل ابتذال را به هيچ عنوان قبول ندارم و اميدوارم كه هرچه زودتر درهاي اين نوع سينما بسته شود. البته به هيچ عنوان مخالف سينماي تفريح نيستم، اما در كل براين باورم كه سينمايي كه به كپي‌برداري از فيلم‌هاي قبل از انقلاب و يا هاليوود مي‌پردازد و آن‌ها را به‌روز مي‌كند مروج نوعي ابتذال است و هنگامي كه اين فيلم‌ها به پرده سينما راه مي‌يابند من به عنوان يك كارگردان خجالت مي‌كشم كه بگويم من هم فيلمساز هستم.
وي معتقد است:اكنون همه به دنبال مقصر اين مسأله مي‌گردند، اما مقصر اين موضوع هيچ كسي به غير از وزارت ارشاد كه پروانه ساخت اين فيلم‌ها را داده و بعد آن‌ها را به اكران درمي‌آورد، نيست. وزارت ارشاد اين فيلم‌ها را تا مرحله اكران حمايت مي‌كند و زماني كه اين فيلم‌ها برروي پرده سينما مي‌روند از سينماي ابتذال صحبت مي‌كنند، درحالي كه بايد مدت‌ها قبل و از زمان صدور پروانه ساخت جلوي اين فيلم‌ها گرفته شود.
كارگردان فيلم‌هاي اكران نشده‌اي مانند «دانه‌هاي زير برف»، «چشم‌هايت را ببند و شليك كن» و ... در بخش ديگري از اين گفت‌وگو درباره وضعيت اكران اين فيلم‌ها خاطرنشان كرد: مي‌توان اين فيلم‌ها را هم به شكل اكران فرهنگي به نمايش درآورد، اما شرايط اين نوع اكران به گونه‌اي است كه به دردسرش نمي‌ارزد و من ترجيح مي‌دهم به جاي اين‌كه براي پوستر و پيداكردن سالن براي اين فيلم‌ها زمان بگذارم آن‌ها را وارد موسسه رسانه‌هاي تصويري كنم.
وي در ادامه در ارزيابي طرح اكران فيلم‌هاي فرهنگي اظهاركرد: طرح اكران فيلم‌هاي فرهنگي شروع خوبي بود، اما مانند طرح «آسمان باز» به اين طرح هم اجازه ندادند كه كمي جلوتر برود تا نقاط ضعف و قوت خود را شناسايي كند.
ساداتيان: براي آينده سينما لازم است كه گاه به افراد اعتماد كنيم
در ادامه‌ي نشست ايسنا،سيدجمال ساداتيان تهيه‌كننده «هفت دقيقه تا پاييز» درباره همكاري‌اش با فيلمسازان جوان و افرادي كه سبك‌هاي متفاوتي در سينما را دنبال مي‌كنند،گفت:عموما شرايط جامعه ما به گونه‌اي است كه عده‌اي تلاش مي‌كنند ژانرها و يا كارهايي كه امتحان‌شان را پس داده‌اند، تكرار كنند اما در حوزه فرهنگ بايد نوآوري‌هايي هم وجود داشته باشد.
وي اظهار كرد: سينما به لحاظ اقتصادي حرفه‌ي گراني است كه به راحتي نمي‌توان با آن كنار آمد. اكنون برخي از تهيه‌كنندگان سعي دارند از ژانرهايي تبعيت كنند كه آزمايش خود را پس داده‌اند. در چنين شرايطي ورود به حوزه‌هاي جديد اگرچه تا حدي ريسك محسوب مي‌شود، اما در نهايت منجر مي‌شود كه نسل جديد فيلمسازان كه توليدكنندگان فرداي سينما هستند وارد سينما شوند. به هرحال معمولا جوانان انگيزه بيشتري دارند و خلاقيت و نوآوري هم بيشتر در نسل جوان بروز پيدا مي‌كند، لذا بايد زمينه‌اي فراهم شود تا اين نسل به بهره‌گيري از خلاقيت‌هاي خود بپردازد.
تهيه‌كننده فيلم‌هايي چون «چهارشنبه سوري»، «شبانه‌روز»، «به رنگ ارغوان» و «هفت دقيقه تا پاييز» در ادامه تصريح كرد: در دهه 50 هم كه تحولي جدي در سينماي ايران روي داد افرادي مانند داريوش مهرجويي و ناصر تقوايي پا به عرصه گذاشته بودند. در واقع هرگاه اثري برجسته در اين سينما توليد شده است، پشت آن فكر و نيروي جديدي بوده است.ما نيروهاي جوان كم نداريم و آثار برخي از اين جوانان نشان مي‌دهد كه حركتي روبه جلو دارند، البته برخي هم خود را تكرار مي‌كنند.
ساداتيان در بخش ديگري از اين گفت‌وگو درباره نحوه اعتمادش به فيلمسازان اظهار كرد: در انتخاب‌هايم سعي مي‌كنم كه آثار گذشته فيلمساز را بررسي كرده و مورد توجه قرار دهم. فكر مي‌كنم كه فيلمسازاني كه تاكنون با آن‌ها كار كردم،حرف‌هايي دارند كه بايد براي بيان اين دغدغه‌ها به آنها فرصت داده شود. در اين ميان اگر امكانات سخاوتمندانه‌تري در اختيار اين افراد قرار بگيرد، قطعا از طرح‌هاي آنان آثار قابل قبول‌تري پديد مي‌آيد.

ساداتيان در ادامه گفت‌وگويش با ايسنا به فيلم‌هايي كه تاكنون تهيه‌كرده است و نوع اكران و ميزان فروش آن‌ها اشاره كرد و گفت: از ميان فيلم‌هايي كه ساخته‌ام يك يا دو فيلم در اكران به مشكل برخورده‌اند، اما اكثر اين فيلم‌ها از اكران و فروش خوبي بهره برده‌اند. به ياد دارم كه در زمان ساخت «چهارشنبه سوري» اين شبهه وجود داشت كه به دليل تلخي مضمون اين فيلم ،احتمال دارد كه اين اثر مورد استقبال قرار نگيرد،‌ اما نمي‌توان گفت كه به طور مطلق همه‌چيز حالت حساب‌شده دارد. به همين دليل لازم است كه ما تلاش كنيم كه كار خود را به شكل درست انجام دهيم.
تهيه‌كننده‌ي «هفت دقيقه تا پاييز» تهيه‌كنندگان سينما را به دو دوسته تقسيم و اظهار كرد: برخي تهيه‌كنندگان سينما در پي آن هستند كه تنها برخي تصاوير را سرهم كرده و فيلمي به وجود بياورند و به واسطه آن فروش كنند. اما عده‌ي ديگري به فكر و ايده متكي هستند و به خاطر پيامي كه در فيلمنامه مستتر است به فعاليت مي‌پردازند. اين افراد مخاطبان خود را انتخاب مي‌كنند و مي‌دانند كه هر فيلمي دايره مخاطب خود را دارد.
وي ادامه داد:‌ اگر فيلم‌هاي ما داراي پيام باشند، ديگر مخاطبان به دنبال فيلم‌هاي سخيف نمي‌روند و قطعا فيلمي كه داراي هدف و پيام است مخاطب خود را پيدا كرده و مسايل مالي‌اش را هم حل مي‌كند.لذا اگر بتوانيم در سينماي ايران چنين فضايي ايجاد كنيم كه فيلم‌ها به درستي به مخاطبانشان معرفي شوند، قطعا بسياري از مشكلات سينما حل خواهد شد.
ساداتيان در عين‌حال عنوان كرد: ما در وهله اول بايد براي يك فيلم علامت‌گذاري كرده و هدف خود از ساخت آن را مشخص كنيم. اگر بر اين باوريم كه جامعه ما به لحاظ اجتماعي جامعه‌ي ملتهبي است، بايد به اين مفاهيم بپردازيم و قطعا مخاطب اين موضوعات هم جذب اين فيلم‌ها خواهند شد و به همين دليل اين آثار هم در انتقال پيام، هم در جذب مخاطب و هم در زمينه مسايل مالي موفق خواهند بود. لذا بايد در پي ايجاد چنين فضايي برويم كه هر فيلمي با هر مضموني كه دارد بتواند مخاطبان خاص خود را پيدا كند.
اين تهيه‌كننده درباره چگونگي حضور هديه تهراني در فيلم «هفت دقيقه تا پاييز» اظهار كرد: با توجه به شناختي كه از روحيات خانم تهراني دارم، متوجه مي‌شوم كه او دغدغه كارگرداني دارد و خود را در زمينه‌هاي مختلف ساخت فيلم صاحب‌نظر مي‌داند. او مدعي است كه سينماي ما به دور تسلسل افتاده و خود را تكرار مي‌كند. در موارد متعدد هم فضاي حاشيه‌اي برخي فيلم‌ها و موضوع فيلم و مسايل مديريتي ساخت او را اذيت كرده و به همين دليل ترجيح مي‌دهد كه خيلي در فيلم‌ها حضور نداشته باشد.
ساداتيان ادامه داد: در اين فيلم قصه‌اي نسبتا تلخ داشتيم، اما با اين وجود علاوه بر عوامل فني براي پرداخت درست آن قصه نيازمند بازيگراني قوي بوديم و هر چه فكر كرديم به اين نتيجه رسيديم كه هديه تهراني يكي از بهترين گزينه‌هايي است كه مي‌تواند از پس نقش دربيايد. خود تهراني هم مي‌دانست كه در فضاي «هفت دقيقه تا پاييز» حاشيه‌اي وجود نخواهد داشت. لذا اين فيلم ساخته شد و در نهايت ديديم كه تماشاچيان هم با نظر ما موافق بوده‌اند و قبول داشتند كه آن نقش براي هديه تهراني بوده است. درواقع اگر فرد ديگري آن نقش را ايفا مي‌كرد ممكن بود كه فيلم به شكل فعلي درنيايد. در «هفت دقيقه تا پاييز» هم با توجه به تجربه موفقي كه تهراني پيش‌تر در دفتر من داشت، او را دعوت كرديم و او هم قبول كرد. البته اين نقش به دليل شرايط خاصي كه دارد نيازمند بازيگر توانايي بود و شايد فرد ديگري نمي‌توانست آن را به اين خوبي ايفا كند.
اين تهيه‌كننده با اشاره به اينكه فيلم عليرضا اميني سناريوي كاملي نداشت، در عين حال گفت:اما هديه تهراني طرح اين فيلم را دوست داشت و مي‌دانست كه قرار است جلوي دوربين عليرضا اميني رفته و با حامد بهداد و محسن طنابنده همبازي شود. از نظر فضاي پشت صحنه هم نگراني خاصي براي او وجود نداشت و همه اين موارد در كنار يكديگر موجب شد كه او اين نقش را قبول كند. اكنون هم مردم و منتقداني كه اين فيلم را ديده‌اند همه بر اين باورند كه او در ايفاي نقش در اين فيلم، بسيار موفق عمل كرده است.
ساداتيان درباره راه‌اندازي دفتر پخش «بشرا فيلم» و شرايط فعلي پخش فيلم‌ها هم اظهار كرد: ما دفتري تازه تأسيس داريم و مدعي نيستيم كه دفتر ما ايرادي ندارد. اما آن‌چه مشكل كشور در اين زمينه محسوب مي‌شود به بحث وضعيت نامناسب و نامتناسب عرضه و تقاضا برمي‌گردد. اكنون بيش از 40 نفر در پي آن هستند كه فيلم‌هايشان اكران تابستاني داشته باشد. اما شايد كل ظرفيت اكران ما در اين فصل به چهار يا پنج فيلم محدود شود. درواقع در اين ميان تنها 15 درصد افراد موفق به اكران مي‌شوند.
وي ادامه داد: متأسفانه در اين زمينه نوعي فعل و انفعالات وجود دارد كه گاه شايد خيلي هم حالت اخلاقي نداشته باشند. در مسأله اكران تا حدي سينمادارها صاحب نقش هستند و در مرحله بعد خود فيلم هم نقش دارد. برخي مراودات هم در اين زمينه تأثير مي‌گذارند و در مجموع نمي‌توان گفت كه در پخش موفق تنها يك پارامتر تأثير دارد.
تهيه‌كننده «چهارشنبه‌سوري» افزود:البته بخشي از اين مسأله هم به تماشاچي و فضاي عمومي كشور برمي‌گردد چرا كه به هرحال سينما براي مردم، جزء اولويت‌هاي دست اول و ضروري محسوب نمي‌شود.
ساداتيان گفت:اكنون اگر نوع فيلم‌هايي كه از سال گذشته به اكران درآمده‌اند را در نظر بگيريم، مي‌بينيم كه همه آن‌ها بين 500 ميليون تا يك‌ميليارد فروش كرده‌اند و حتي فيلمي مانند «درباره الي...» با وجود تمام المان‌هاي مثبت و جوايزي كه گرفته بود و به گفته ما فروش قابل قبولي داشت، يك ميلياردو300 ميليون تومان فروش داشت، چراكه ظرفيت سينماي ما نشان داده است كه فيلم‌ها در دايره‌اي خاص فروش دارند. تجربه نشان داده است كه فروش سينماهاي ما در حد مشخصي است. حال ممكن است اين مبلغ 10 تا 15 درصد افزايش يا كاهش داشته باشد. اما به هرحال تجربه گوياي آن است كه بخش عمده‌اي از فروش سينماهاي ما به سينماهاي مدرن و برجسته برمي‌گردد و بقيه سالن‌ها شرايط خيلي مناسبي ندارند.
وي يادآور شد:بيشترين فروش «به رنگ ارغوان» نيز به همين سالنهاي خاص مربوط مي‌شود. تجربه نشان مي‌دهد كه اگر ما فيلم و سالن خوب داشته باشيم، تماشاگران هم به تماشاي فيلم‌ها مي‌نشينند. اما اكنون در اين زمينه با نوعي نقص و مشكل مواجه هستيم و هيچ تناسبي ميان توليد و عرضه ما وجود ندارد.
ساداتيان در ادامه به ارايه آماري از سالن‌هاي كشورهاي مختلف پرداخت و گفت: كشوري مثل شوروي در سال 1926 يعني 85 سال پيش سه‌هزار سالن نمايش داشت و در سال 1928 اين تعداد به 9 هزار سالن افزايش پيدا كرده بود. در سال 1934 اين كشور تعداد سالن‌هاي خود را تا 26 هزار سالن افزايش داده بود. آمريكا هم در سال 1933، 19 هزار و اكنون 40 هزار سالن دارد اما ما در ايران تنها 270 سالن داريم كه بخش اعظمي از آن‌ها هم شرايط مطلوبي ندارند. در بهترين شرايط شايد ما 120 تا 140 سالن داشته باشيم و در مملكتي كه سالانه 120 فيلم ساخته مي‌شود،تعداد اين‌گونه سالن‌ها هيچ تناسبي با تعداد فيلم‌ها ندارد.
وي در عين‌حال خاطرنشان كرد: البته بخش ديگري از اين مسأله هم به شرايط عمومي جامعه و روحيات افراد برمي‌گردد و لازم است كه بررسي‌هاي كارشناسانه و دقيق‌تري برروي اين موضوع صورت بگيرد.
تهيه‌كننده «هفت دقيقه تا پاييز» در ادامه درباره وضعيت اكران اين فيلم و اين‌كه آيا اين فيلم در سينما افريقا هم به نمايش درمي‌آيد، گفت: سينما افريقا به عنوان سرگروه اين فيلم مورد نظر قرار گرفته است و البته قرار است كه اين سالن بازسازي شود كه احتمالا اين مسأله به بعد از نمايش فيلم ما موكول خواهد شد.
اين تهيه‌كننده درباره حمايت‌هايي كه از اكران اين فيلم صورت گرفته پاسخ داد:واقعيت اين است كه تاكنون حمايت خاصي از اين فيلم به عمل نيامده است. اما به هرحال «هفت دقيقه تا پاييز» فيلم متفاوتي است كه با فيلم‌هاي طنزي كه اين روزها برروي پرده مي‌بينيم تفاوت دارد.
او ادامه داد: اين فيلم در جشنواره فيلم فجر مورد توجه مردم، منتقدان و داوران قرار گرفته و طي نمايش‌هاي خاصي كه تاكنون داشته همواره با مردم ارتباط برقرار كرده است، به همين دليل فكر مي‌كنم كه نمايش عمومي اين فيلم تغييري در ذائقه‌ها ايجاد كند.
ساداتيان گفت:به نظر بايد مخاطبان از اين فيلم استقبال كنند. در هر صورت وظيفه ما بود كه چنين فيلمي را توليد كنيم و حال خوب و بد آن را مخاطبان مورد قضاوت قرار مي‌دهند. البته يك بخشي از اين مسأله هم به سينماي ملي برمي‌گردد كه اين سينما هم تا حدي به دولت برمي‌گردد. اگر قرار است كه دولت مردم را تشويق كند كه به سينما بروند، بايد شرايطي بابت اين مسأله ايجاد كند.
وي توضيح داد:بخش اول اين مسأله به ايجاد سالن‌ها برمي‌گردد كه نيازمند بودجه‌اي هنگفت است و در كوتاه‌مدت حل نمي‌شود. اما اكنون كه همين سالن‌هاي اندك را در دست داريم لازم است شرايطي فراهم كنيم كه همين سالن‌ها پر شوند. براي پرشدن اين سالن‌ها هم لازم است كه اطلاع‌رساني درستي صورت گيرد.
ساداتيان در ادامه به تبليغ فيلم‌ها در شبكه‌هاي ماهواره‌اي اشاره كرد و گفت: طي سال‌هاي گذشته شبكه‌هاي‌ماهواره‌اي با قيمتي بسيار پايين به تبليغ فيلم‌هاي درحال اكران مي‌پرداختند، اما دولت به هر دليل اين فضا را ممنوع اعلام كرد و تهيه‌كنندگان هم از اين تصميم تبعيت كردند و به ابزارهاي تبليغاتي داخل كشور رو آوردند. تبليغات داخل كشور هم به تلويزيون و بيلبوردهاي سطح شهر محدود مي‌شود كه هر دو مورد بسيار پرهزينه هستند و هيچ تناسبي با درآمد و فروش فيلم‌ها ندارند.
تهيه‌كننده «هفت دقيقه تا پاييز» تصريح كرد:فيلمي كه ممكن است فروشي در حد يك ميليارد تومان داشته باشد براي استفاده از بيلبوردهاي شهري بايد همان بهايي را بپردازد كه يك محصول صنعتي كه سالانه 600 تا 700 ميلياردتومان بازدهي مالي دارد مي‌پردازد. يعني هيچ تناسبي در اين ميان وجود ندارد.
وي ادامه داد: خوشبختانه صداوسيما امسال تسهيلات ويژه‌اي براي فيلم‌ها قايل شده است. من نمي‌گويم كه اين تسهيلات كم است اما توقع ما به مراتب بيش از اين است و بايد صداوسيما آن‌قدر به خدمت سينما بيايد كه با قيمتي بسيار نازل به پخش تيزر فيلم‌ها بپردازد. شهرداري هم بايد كمك كند و درآمد خود را از محصولات صنعتي كسب كرده و بخشي از بيلبوردهاي خود را به امور فرهنگي اختصاص دهد و با قيمتي پايين به تبليغ فيلم‌ها بپردازد. متأسفانه اكنون كم‌تر شاهد اين نوع اقدامات در سطح شهرداري و صداوسيما هستيم اما توجه جدي‌تر اين دو نهاد قطعا در فروش بيشتر فيلم‌ها تأثيرگذار خواهد بود.
ساداتيان همچنين درباره وضعيت تيزرهاي «هفت دقيقه تا پاييز» در تلويزيون گفت:تلويزيون تيزرهاي اين فيلم را پخش خواهد كرد اما اين‌كه با چه قيمتي اين كار را انجام مي‌دهد جاي سوال دارد. اكنون تلويزيون تسهيلات ويژه‌اي براي عموم فيلم‌ها در نظر گرفته و حتي كمي بيش از 50 درصد به اين فيلم‌ها تخفيف مي‌دهد، اما حتي اگر 70 يا 80 درصد اين هزينه را هم تخفيف دهد باز هزينه‌هاي تبليغ در تلويزيون بسيار سنگين است. به هرحال تهيه‌كننده تنها يك‌سوم از فروش فيلم را بهره‌مند مي‌شود و اكنون هم فروش فيلم‌ها آن‌قدر نيست كه بخواهد چنين مبالغي را بپردازد، به همين دليل لازم است كه تلويزيون تسهيلاتي به مراتب بيشتر درباره اين موضوع در نظر بگيرد و با نگاهي ملي اين مسأله را مورد توجه قرار دهد و بحث‌هاي اقتصادي و سود مالي را در مراحل بعدي اهميت قرار دهد.
بايد به حداقل‌ها راضي باشيم
در ادامه عليرضا اميني درباره شرايط اكران «هفت دقيقه تا پاييز» هم عنوان كرد: فيلم خوب همواره مخاطبان خاص خود را دارد، اما به هرحال بحث زمان و تعداد سينما و شيوه تبليغ هم مهم است. زماني‌كه ما تعداد محدودي سينما و تعداد محدودتري گروه سينمايي داريم و در مقابل آن‌ها حجم انبوهي از فيلم‌ها قرار دارد بايد به حداقل‌ها راضي باشيم. اكنون ايده‌آل‌ترين شرايط اين است كه ما 50 سينما در تهران و زمان اكران نوروزي را داشته باشيم. اما با اين‌حال ما همچنان جزو افراد خوش‌شانس‌ هستيم كه چنين شرايط اكراني براي اين فيلم داريم.
وي از سينمايي «فقط 72 ساعت» به عنوان فعاليت بعدي خود نام برد وگفت: اين فيلم اكنون در مرحله نگارش فيلمنامه است و بلافاصله پس از اتمام اين مرحله اين فيلم با تهيه‌كنندگي جمال ساداتيان وارد مراحل ساخت مي‌شود.
اميني اين فيلم را هم داراي مضموني اجتماعي دانست و در پايان صحبت‌هايش با ايسنا اظهار اميدواري كرد:اي‌كاش روند سينمايي كه فرهنگي است و در عين‌حال مخاطب هم دارد بيشتر مورد حمايت قرار بگيرد تا اين فيلم‌ها جايگزين فيلم‌هاي سخيف و مبتذل شوند.