[hoobare]

مي‌شود به جنگ ديابت هم رفت

اگر تا به حال راه‌هايي كه براي مقابله با ديابت پيشنهاد مي‌شد، همگي به پيشگيري از اين بيماري پرعارضه محدود مي‌شد، امروزه محققان در تلاش‌اند راه‌هايي براي محدود كردن بيماري افرادي بيابند كه به آن مبتلا شده‌اند.
يكي از اين تلاش‌ها، نشان داده است كه كنترل قند در درازمدت، مي‌تواند احتمال عوارض كليوي ديابت را تا حد محسوسي كاهش دهد.
به گزارش رويترز، اين نتيجه مطالعه‌اي است كه محققان مؤسسه بين‌المللي سلامت سيدني انجام داده و آن را در نشست انجمن ديابت آمريكا ارائه كردند. اين محققان براي ارزيابي وضعيت قند خون اين بيماران، از شاخصي به نام هموگلوبين A1c استفاده كردند.
اين شاخص، نشان‌دهنده ميزان هموگلوبين موجود در گلبول‌هاي قرمز خون است كه با قند اضافي در خون واكنش نشان داده و اصطلاحا گليكوزيله شده است.
از آنجا كه طول عمر گلبول‌هاي قرمز خون حدود 90 روز است، مي‌توان با اندازه‌گيري اين هموگلوبين گليكوزيله شده، پي برد كه آيا در طول اين 90 روز، قند اضافي در خون وجود داشته يا نه و به عبارتي ميزان اين هموگلوبين نشان‌دهنده وضعيت كنترل قند خون در 3 ماهه گذشته محسوب مي‌شود.
ابتداي اين مطالعه، بيماران متوسط هموگلوبين A1c در حد 5/7 درصد داشتند. طي يك دوره درماني فشرده، اين ميزان به حد استاندارد كنترل، يعني 5/6 درصد رسيد. سپس همه اين بيماران طي 5 سال از لحاظ ابتلا به بيماري‌هاي كليوي و نيز قلبي پيگيري و ارزيابي شدند.
سپس نتايج اين گروه از بيماران، با گروهي كه هموگلوبين A1c آنها در حد 3/7 درصد بود، مقايسه شدند؛ يعني با گروهي كه وضعيت چندان مناسبي از لحاظ كنترل قند خون‌شان نداشتند.
نتيجه اين مقايسه، به نفع بيماراني بود كه قند خون‌شان را كنترل كرده بودند. به اين ترتيب احتمال ابتلا به عوارض كليوي ديابت، حدود 21 درصد در اين گروه كمتر بود.
ميزان كلي مواجهه با حوادث قلبي و عروقي، به‌طور كلي 10 درصد كم شده بود؛ گرچه اين محققان شواهدي به نفع كاهش مرگ‌ومير در بيماراني كه قند خون كنترل‌شده داشتند، پيدا نكردند.
شايد برخي از ما اين تصور را داشته باشيم كه در بيماري ديابت عوارض ناشي از قند خون بالاست، بنابراين به‌نظرمان بديهي بيايد كه با رساندن آن به حد مطلوب، بتوان از عوارض آن هم پيشگيري كرد، اما با توجه به ابهاماتي كه در علت و سازوكار بيماري وجود دارد، برخي پژوهشگران معتقدند كنترل قند خون راه مناسبي براي كاهش برخي عوارض اين بيماري هست ولي نمي‌توان به آن چندان اميدوار بود؛
چرا كه سازوكار التهابي و اختلال ايمني كه در جريان اين بيماري رخ مي‌دهد، ممكن است حتي با وجود كنترل قند خون، به راه خود ادامه دهد و باعث بروز برخي عوارض آن شود.
به همين علت است كه مطالعات علمي و دقيقي لازم است تا بتوان مشخص كرد كه كدام عارضه بيماري را مي‌توان با كنترل قند خون كم كرد و كدام را نه؛ كه البته عارضه كليوي، يكي از مهم‌ترين عوارض خطرناك ديابت است كه درصورتي كه محققان اثبات كنند مي‌توان با كنترل قند خون آن را كنترل كرد، اميدواري‌هاي زيادي براي كاهش موارد آن به وجود مي‌آيد.
هم‌اكنون شايع‌ترين علت نارسايي كليه در بزرگسالان، به‌علت ديابت رخ مي‌دهد. از طرف ديگر، درصد زيادي از بيماران مبتلا به ديابت، درصورت عدم‌تشخيص به موقع شروع عارضه كليوي، به نارسايي كامل كليه دچار مي‌شوند و ناچار از دياليز يا پيوند كليه خواهند بود.
شروع تاثير ديابت روي كليه، با ناتواني اين عضو در نگهداري پروتئين‌هاي خون و از دست دادن آن از طريق ادرار است؛ تركيباتي كه جزء مواد زائد خون محسوب نمي‌شوند و اندازه بزرگي هم دارند و بنابراين دفع آن از طريق ادرار نشان‌دهنده از بين رفتن قدرت انتخاب‌گري كليه در حفظ يا دفع مواد گوناگون است.