- فه رزان مه ده به قه رزان( فه رزی خوت به قه رزی خه لک مه ده ):
آدم عاقل نقد را به نسیه نمی دهد.
- قه زای دیزه له گوزه که وت :
گنه کرد در بلخ آهنگری
به شوشتر زدند گردن مسگری
- قشقه ره به خورایی پشتی گامیش ناخورینی
معادل : بویه پیت ده لیم مامه چوله که م بو بگری :
هیچ گربه ای محض رضای خدا موش نمی گیرد.
- قه ل به قه ل ده لی روت ره ش :
آبکش به آبکش می گه دو سوراخه.
دیگ به دیگ می گه روت سیاه.
- کاتی پیوانه پر بی ، بیکه یه سه ر لیی ده رژی :
فواره چون بلند شود سرنگون شود.
- کاله ک خوری یان بیستان رن :
خربزه خور تو را به پالیز چه کار؟
انگور خور از باغبان مپرس.
از آسیا که بیرون می روی تو را با سنگ و پاسنگ چه کار.
- که چه ل ده ر مانکه ر بایه ، سه ری خوی ده رمان ده کرد :
کل اگر طبیب بودی ، سر خود دوا نمودی.
- کچی دایک تاریفی بکا ، بو ماله خالوان چاکه :
مشک آن است که خود ببوید نه آن که عطار بگوید.
- که ر ئاخوری خوی ده ناسیته وه :
خر آخورش را گم نمی کند.
- که ر بچیته بانه نابی به هیستر :
خر عیسی گرش به مکه برند
چو بازآید همان خر باشد