[دانه کولانه]

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم

شمایل تو بدیدم نه عقل (صبر)ماند و نه هوشم
حکایتی ز دهانت به گوش جان من آمد
دگر نصیحت مردم حکایت است به گوشم
مرا به هیچ بداری و من هنوز بر آنم
که از وجود تو مو یی به عالمی نفروشم


با وجود اینکه میانه خوبی با افتخاری ندارم اما این آواز رو خوب میخونه و دوست دارم
-----------------------------
باز از سعدی مشابه این اینو داریم :



شعر خیلی عظیمه بذارید کاملشو بذارم :

اکسیر عشق

از در درآمدی و من از خود به درشدم
گوبی کز این جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا که خبر می‌دهد ز دوست
صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب
مهرم به جان رسید و به عیوق برشدم

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق
ساکن شود بدیدم و مشتاق تر شدم

دستم نداد قوت رفتن به پیش دوست
چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم
از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت
کاول نظر به دیدن او دیده ور شدم

بیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان
مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم

او را خود التفات نبودی به صید من
من خویشتن اسیر کمند نظر شدم

گویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد
اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم
===============================
یا باز از سعدی :

تصنیف 4گاه سیمین سعدی نامه سالار عقیلی

بیا که نوبت صلحست و آشتی و عنایت
به شرط آن که نگوییم از آن چه رفت حکایت

بر این یکی شده بودم که گرد عشق نگردم
تو را بدیدم و بازم به توست چشم ارادت
==============================