گرچه از آتش دل چون خم مي در جوشم
مهر بر لب زده خون مي خورم و خاموشم
قصد جان است طمع در لب جانان كردن
تو مرا بين كه درين كار به جان مي كوشم
من كي آزاد شوم از غم دل چون هردم
هندوي زلف بتي حلقه كند در گوشم
حاش لله كه نيم معتقد طاعت خويش
اين قدر هست كه گه گه قدحي مي نوشم
هست اميدم كه علي رغم عدو روز جزا
فيض عفوش نهد بار گنه بردوشم
پدرم روضه رضوان به دوگندم بفروخت
من چرا ملك جهان را به جوي نفروشم
خرقه پوشي من از غايت دينداري نيست
پرده اي برسر صد عيب نهان مي پوشم
من كه خواهم كه ننوشم بجز از راوق خم
چه كنم گر سخن پير مغان ننيوشم
گر از اين دست زند مطرب مجلس ره عشق
شعر حافظ ببرد وقت سماع از هوشــــــم