دنیای معصومیت...

کودکی واقعاْ دنیای معصومیته!همه احساسات پاک و خالصه... غم و شادی همه از یه جنس دیگس. پاک و بی آلایش..

یه روز توی کوچه با خواهرهام مشغول بازی بودیم که ناگهان یه سنگ از روی یکی از پشت بام ها اومد و خورد به پیشونی خواهر بزرگم!....قدیما کفتر بازی خیلی مد بود و گاهی برای پروندن کفتر سنگ مینداختن حداقل خانواده عبدلی(چهار تا همسایه پایین تر اهل محل میگفتن خانواده عبدلی شایدم پدر خونواده عبدالعلی بود توی عالم بچگی نفهمیدم) اینجوری بودن !...همه گفتن که یکی از پسر های عبدلی بوده!... آخرشم معلوم نشد کی بود!...خلاصه خون از پیشونی خواهرم جاری شد و برای پانسمان رفتیم تو خونه .....مادرم خونه نبود! همه دورش جمع شده بودیم و براش گریه میکردیم! اونم اشک میریخت و برامون روضه میخوند و دل ما رو بیشتر ریش میکرد! یادمه با گریه میگفت من از این زخم جون در نمیبرم و میمیرم اگه مردم و بعد از من یه برادر و یا خواهر دیگه ای داشتین راجع به من بهش بگین ! بگین که یه خواهر دیگه داشتید و اون مرد! و میزد زیر گریه

ما هم مثل ابر بهار گریه میکردیم!
....فردا صبح زودتر از ما توکوچه مشغول بازی بود!
.....ولی خوب دست اجل ۲۸ سال بعد اونو از ما گرفت و کابوس بچگی حقیقت پیدا کرد..خدا رحمتش کنه ..