همراهى حق با قرآن
از آنجا كه قرآن از ابتداى ظهور و صدورش تا انتهاى نزول و فرودش همراه حق است ،
از هيچ جهت ، پيش رو و پشت سر، چپ و راست ، گمراهى و نابودى در آن راه ندارد؛
عالم الغيب فلا يظهر على غيبه اءحدا
الا من ارتضى من رسول فانه يسلك من بين يديه و نم خلفه رصدا
ليعلم اءن قد اءبلغوا رسالات ربهم و اءحاط بما لديهم و اءحصى كل شى ء عددا .
بنابراين ، قرآن در پديد آمدنش از جهل و خطا معصوم ، و در بقا از گمراهى و بطلان مصون است .
زيرا پس از حق ، چيزى جز ضلالت و نابودى نيست . آرى ، پيشى گرفتن بر قرآن چون باز پس ماندن از آن ، گمراهى است و انحراف از آن به سوى چپ و راست ، سرگردانى است . زيرا شاهراه همان مسير ميانى است ، نه راه هاى جانبى و انحرافى ، و آن راه مستقيمى است كه سالك را به مقصد مى رساند.
ريان بن صلت به حضرت رضا عليه السلام گفت :
درباره ى قرآن چه مى فرماييد؟
حضرت فرمودند:
كلام خداوند است ، از آن تجاوز نكنيد، و هدايت را در غير آن نجوييد كه گمراه مى شويد؛
قرآن كلام خدا و ظهور فعل اوست و در مرتبه اى پايين تر از گوينده ى آن خداوند سبحان قرآن دارد و نشانه ى اوست .
پس تجاوز نكنيد از حد وجودى آن ، صحيح نيست . چون هدايتى براى مردم و روشنايى و چراغى از سوى خداوند است .
از اين رو، تجاوز از آن ، و نيز در خواست هدايت و بصيرت از غير قرآن جايز نيست .
بدين سبب حضرت رضا عليه السلام در شاءن قرآن مى فرمايند:
قرآن ريسمان و دستگيره ى محكم الاهى است ؛
قرآن راه برترى است كه انسان ها را به سوى بهشت ره مى نمايد
و از آتش دوزخ مى رهاند؛
گذشت زمان آن را فرسوده نمى كند و گفتار آدميان آن را تباه نمى سازد.
زيرا ويژه ى زمانى نيست و دليل روشنى براى همه ى انسان هاست .
از پيش رو و پشت سر، خط بطلان بر آن كشيده نمى شود، كتابى است فرود آمده از
سوى خداوند حكيم حميد.
|