[just mechanic]

استاد حشمت‏ الله لرنژاد فرزند مرحوم حاج فتح‏ الله درسال 1326 در شهر كرمانشاه محله‏ ی علاف‏خانه به دنیا آمد. پدربزرگ ایشان دارای صدای خوبی بود. مرحوم حشمت هم صوت داودی خود را از پدر بزرگش به ارث برده بود. وی در سال 1343 در سنین 17 سالگی در اركستر رادیو كرمانشاه اولین ترانه‏ی خود را با شعری از روانشاد یداله لرنژاد (شیدا كرمانشاهی) اجرا كرد و از همان زمان فعالیت رسمی خود را در عرصه‏ی هنر و موسیقی كُردی آغاز نمود. استاد حشمت‏الله لرنژاد بیشتر به سبك استاد سیدعلی اصغر كردستانی، ‌علی مردان و طاهر توفیق می‏خواند و مدتها از تعلیمات مرحوم حسن زیرك خواننده‏ی نامی كُرد استفاده كرد و نیز از راهنمایی‏های آقایان محمود بلوری، محمود مرآتی، اكبر ایزدی، سیف‏اله نادرشاهی بهره‏ برد.
سرودها و ترانه‏هایش به سبك‏های مختلف بود و تسلط كاملی در زبان کردی و گویشهای چهارگانه ی ‏آن شامل اورامی، کلهر و سورانی و کرمانجی داشت كه در آثارش این گویشها پیداست. در بداهه‏خوانی سرآمد بود؛ یك بار به مناسبت دهه‏ی فجر برای اجرای موسیقی به پالایشگاه خانگیران سرخس دعوت شده بود و در شب اجرا پس از هماهنگی معلوم شد كه گره‏ای در كار است، اما خودش فوراً ابتكار به خرج داد و بداهتاً در دستگاه شور(چپ كوك) كه بسیار مشكل است به نحو احسن سرود«بهشت زندگی» را اجرا نمود، كه این كار باعث حیرت خیلی از نوازندگان و تماشاچیان شد. وی نیز در خواندن ترانه‏های پاپ مهارت كافی داشت كه می‏توان به ترانه‏ای با آهنگ‏‏سازی منوچهر طاهرزاده با شعر كیومرث حیدری، و ترانه‏ی "خورشید میهن ما تو دست شب اسیره" اشاره كرد.

زنده‏یاد حشمت‏اله لرنژاد عمر خود را صرف اعتلای موسیقی کرد و خصوصا به گویش کلهر نمود و بیش از 200 ترانه‏ی را به کردی اجرا كرد که همچنان در ردیف کارهای کلاسیک موسقی کردی است.
وی در دستگاه‏های موسیقی ایرانی تبحر كاملی داشت و به گوشه‏های موسیقی به خوبی آشنا بود. صدای مرحوم استاد لرنژاد در اصطلاح موسیقی دانان رسا، گیرا و "شش دانگ" بود. هنرمندانی چون محمود مرآتی، اكبر ایزدی، علی ناظری و مسعود زنگنه او را در اجرای هنرش همراهی می کردند .
از ترانه‏های بسیار معروف او می‏توان به «خداحافظ عزیزم»، «دلم زندانی درده»، «گلاریژان»، «ظالم ظالم»، «گلبانگ عاشقانه»، و «کرماشان کرماشان » و ترانه‏ی بسیار زیبا و معروف «جشن شادی»اشاره كرد. سرود«بازهوای وطنم آرزوست» را برای اولین بار در ایران اجرا نمود، كه بسیار مورد استقبال مردم قرار گرفت و بعدها خوانندگان زیادی دركشورمان با اشتیاق این سرود را بازخوانی كردند. هم اینك این شعر به همراه نت آن بر آرامگاهش حك شده است.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی دامنه‏ی فعالیت‏های خود را گسترش داد و تا سال 1368 با صدا و سیمای مركز كرمانشاه همكاری داشت و جزء‌كسانی بود كه در زمان جنگ تحمیلی توسط مركز صدا و سیمای استان همراه گروهی از نوازندگان به سرپرستی مسعود زنگنه به مناطق و خط مقدم جبهه‏ها رفته و سرودهای حماسی از جمله«باز هوای وطنم آرزوست» و سرودهای دیگری را با عشق به ایران و اسلام خالصانه به رزمندگان پیشكش كرد. در سال 1367 كنسرتی را در تالار شهید بهشتی كرمانشاه به مناسبت سالگرد تأسیس رادیو كرمانشاه با اركستر صدا و سیما اجرا نمود، و از سال 1368 به بعد همكاری خود را با گروه مشتاق به سرپرستی سیاوش‏نورپور آغاز كرد ،كه حاصل آن اجرای كنسرت‏های متعددی در كرمانشاه و تهران و دیگر نقاط كشور بود. آخرین كنسرتش در فروردین 1374 در سازمان هواشناسی كشور بود.
روانشاد حشمت‏اله لرنژاد مدت 25 سال به عنوان یك كارمند متعهد و صدیق در اداره‏ی هواشناسی انجام وظیفه نمود و علاقه‏ی زیادی به شهرش داشت كه نشانه‏ی این علاقه ،خواندن ترانه‏ی‏«كرماشان كرماشان» است كه با شور و شوق خاصی اجرا نموده است.
وی ارادت و عشق خاصی نسبت به خاندان حضرت علی(ع) داشت و نوحه‏های زیادی به مناسبت شهادت حضرت امام حسین(ع) در استودیو صدا و سیمای كرمانشاه و حتی با حضور در دسته‏های سینه‏زنی و زنجیرزنی با صدای پرتأثیر خود خوانده است .(آقامی‏رو، شیرین شمام ای نوبرم، اكبر رو اكبرم، یا علی امشب و ...و از این نوحه‌هاست . شیدا می‏گوید:«نوحه‏های او با سوزی حسینی بر زبان می‏آمد و اگر صدای حشمت اثر و خاطره‏ای دارد ریشه در ایمان و اعتقاد عمیق او را دارد».
وی از اشعار شعرای كُرد چون (طاهر بگ جاف، مولوی كرد، سید یعقوب ماهیدشتی، سید یعقوب ماهیدشتی، شاکه و خان منصور) و خیلی‏های دیگر مخصوصاً برادرش شیدا كرمانشاهی كه یكی از شعرای بنام كرمانشاه است، استفاده می‏كرد. از او سه فرزند، یك دختر و دو پسر به جاماند كه حسام‏الدین فرزند بزرگ ایشان در زمینه خوانندگی فعالیت دارد .
زنده‏یاد حشمت‏اله لرنژاد از نام آوران موسیقی كرد، انسانی با صفا، وارسته و یك رنگ بود و اهل هیچگونه شكسته نفسی ریاكارانه نبود . سالها به فرهنگ و هنر دیارش خدمت کرد. در بامداد روز شنبه 25 شهریور 1374 در اثر عارضه‏ی قلبی در گذشت. فوت ایشان ضایعه ا‏ی جبران‏ناپذیر برا‏ی موسیقی ایران بود.