[ساقي]

« صائب تبريزی »



از خجلت روی تو که سرجوش بهار است
شبنم عرق شرم بناگوش بهار است

تا زمزمه‌ی حسن تو شد سامعه افروز
آوازه‌ی گل خواب فراموش بهار است

گوش تو زبان‌دان حيا نيست وگرنه
صدرنگ سخن در لب خاموش بهار است

هرچند خزان زير و زبر کرد چمن را
در عالم حيرانی ما جوش بهار است

امروز سر کوی خرابات که دارد
هرغنچه سبوئيست که بر دوش بهار است

از باغ وصال تو که شرم است نگهبان
يک حلقه‌ی بيرون در آغوش بهار است

در صفحه‌ی ديوان تو صائب نتوان يافت
هر فيض که در صبح بناگوش بهار است