[ابریشم]

این را گفتم و از اتاق خارج شدم . همه کارمندان بشدت درگیر کارهایشان بودند .یکراست بسمت میزخانم کریمی رفتم و گفتم :
- خانم کریمی! لطفا یه کمی اطلاعات در مورد ساعت کاری شرکت به من بدید .
- البته عزیزم ! شرکت از ساعت 8 صبح باز می شه و شما راس ساعت باید اینجا باشید .آقای متین در این زمینه بسیار سختگیر هستند و کوچکترین بی نظمی رو نمی بخشند .از ساعت 1 الی 2 بعد از ظهر هم ساعت نهار داریم و مجددا تا ساعت 6 بعدازظهر مشغول کار هستیم .اگر هم قصد اضافه کاری داشته باشید ، تا ساعت 30/8 می تونید در شرکت بمونید .سوال دیگه ای هم دارید؟
تشکر کردم و دستش را به گرمی فشردم .با همه اعضاء خداحافظی کردم و از شرکت خارج شدم .خوشحال بودم که کما بیش با محیط کار و همکاران آشنا شدم .موقع خروج از ساختمان، باز همان پیرمرد مهربان را دیدم و در حالیکه خسته نباشید می گفتم ، خداحافظی کردم و رهسپار منزل شدم .
سوز سردی که بیرون می وزید ، وادارم کرد تا یقه پالتویم را دور صورتم بکشم و با عجله سوار بر اولین اتومبیل دربستی شدم . هوا کاملا تاریک شده بود و این فکر را در ذهنم تقویت کرد که با شاغل شدنم ، باید مجددا ماشینم را از پارکینگ خارج کنم و رانندگی را پس از مدتها کنار گذاشتن، از سر بگیرم .چرا که بدون داشتن اتومبیل، کارم حسابی سخت می شد . هنگامیکه به خانه رسیدم ، هم ماشین پدر در حیاط بود و هم ماشین شایان! با عجله طول حیاط را پشت سر گذاشتم و در حالیکه سلام بلند بالایی میکردم ،داخل شدم .پدر با تبسمی مهرابن جوابم را داد:
- سلام دختر گلم! خسته نباشی.
شایان هم با شیطنت ذاتی اش گفت:
- علیک سلام ته تغاری لوس بابا! بدو لباست رو عوض کن و بیا که باید همه چیز رو برامون تعریف کنی .
صورت مادر را بوسیدم و در حالیکه انگشت اشاره ام را در هوا تکان می دادم با سرخوشی و لحنی تهدید آمیز بسمتش برگشتم :
- شایان، چرا دوست داری وصله لوس بودن رو به من بچسبونی؟! همه می دونن که من هر چی باشم لوس نیستم .میخوای دوباره زمینه دعوا رو فراهم کنی؟
خندید و دستهایش را به حالت تسلیم بالا برد:
- نه بابا! بنده بیجا می کنم زمینه چینی کنم .اصلا وصله ام رو پس می گیرم . تو رو خدا اینجوری نگام نکن .زهره ترک می شم ها!!
از حالت او همه به خنده افتادند .خم شدم و صورتش را بوسیدم و برای تعویض لباسهایم ، یکراست به اتاقم رفتم .پلیور آبی رنگ و شلوار جین ، بدنم را حریصانه در بر گرفت .درحالیکه موهایم را می بافتم صدای مادر را شنیدم:
- شیدا جان بدون که شام حاضره
دست و صورتم را شستم و با تعجب دریافتم که پس از مدتها بی اشتهایی، معده ام از گرسنگی مالش می رود و بوی غذا را با ولع می بلعم ! بلافاصله کنار شایان نشستم و گفتم :
- وای داداش باورت نمیشه اگه بگم یه عالم خبرای خوب برات دارم!
شایان با تعجب لیوان آبمیوه را روی میز گذاشت و با حالتی بامزه که به صدا و چشمهایش داده بود گفت:
- به به! از کی تا حالا ما داداش شدیم و خودمون خبر نداریم؟ حاضرم سر انگشت شصت پام شرط ببندم که کارت گیر افتاده که به التماس افتادی !
قیافه مظلومی به خود گرفتم:
- شایان جونم! میشه فردا ماشینم رو یه سرویس کامل و کارواش ببری؟!
پدر که به شیطنتهای ما می خندید ، پرسید:
- ماشین میخوای چکار دخترم؟ تو که مدتهاست ازش استفاده نمی کنی؟!
در حالیکه با ولع غذایم را میخوردم ، درست مثل زمان کودکی ، با دهان پر و هیجان فراوان ، تمامی وقایع آن روز را از صبح تا غروب تعریف کردم .همه را مو به مو . از ملاقات با دکتر و صرف نهار دوستانه تابی توجهی رئیس و مهربانی خانم کریمی و خوش آمد گویی همکارها.........همه را گفتم و در آخر اضافه کردم که ماشینم حسابی احتیاج دارم و باز خواستم شایان را مخاطب قرار دهم که ناگهان غذا به گلویم پرید و به شدت به سرفه افتادم .طوری که اشک از چشمهایم سرازیر شد ! شایان در حالیکه می خندید ضربه های محکمی را به پشتم وارد کرد و گفت:
- الهی قربون چال لپت برم، اینقدر التماس نکن! برات درستش می کنم .اینکه دیگه اینهمه عجز و گریه نمیخواد .
مادر با نگرانی حرفش را قطع کرد:
- اِ شایان بس کن دیگه! بیا دخترم ، این لیوان آبمیوه رو بخور..........چقدر بگم با دهن پر حرف نزن!
در جواب آنها فقط به لبخندی اکتفا کردم و مجددا مشغول شدم .پس از صرف شام، همگی در کنار هم نشستیم .افکارم در سیری مهار نشدنی حول محور وظایف خطیرم می چرخید و من سرسختانه تلاش میکردم تا ابرهای تردید و ناامیدی را از ذهنم دور کنم که پدر روزنامه را کنار نهاد و مرا مخاطب قرار داد:
- شیدا، لازمه که یه مطلبی رو بهت یادآوری کنم .ببین دخترم ، تو خودت بهتر می دونی که برای ما بی نهایت عزیزی .این رو هم می دونی که احتیاجی به کار کردن نداری، چون نیاز مالی نداری، دوست ندارم اونقدر خودت رو در گیر کار کنی از پا بیفتی ، هرچند که ما قبلا صحبتهامون رو در این زمینه کردیم .من و مادرت از اینکه تصمیم عاقلانه ای گرفتی واقعا خوشحالیم ولی با این تفاسیر، دلم میخواد خوب فکرهاتو بکنی و بعد تصمیم بگیری .متوجه هستی که؟
به دلسوزی پدرانه اش لبخند زدم :
- بله پدر جون ، متوجه ام! نگرانی شما کاملا بی مورده ، ولی باز هم چشم ، هرچی که شما امر بفرمایید ! بیشتر فکر میکنم .
چهره پدر با لبخند رضایت شکسته شد . او و مادرم را بوسیدم و شب بخیر گفتم و در حالیکه بسمت اتاق می رفتم از شایان پرسیدم :
- راستی من فردا باید زود برم .با آژانس برم یا تو منو می رسونی؟
داشتم خمیازه می کشیدم که صدای شایان محکم و پرجذبه در گوشم طنین انداخت:
- خودم می رسونمت .
تبسمم را پشت لب پنهان کردم و با گفتن شب بخیری. روی تخت ولو شدم .با اینکه خواب چشمهایم را فرا گرفته بود، دیوان حافظ را از کنار تخت برداشتم . دیوان حافظ تنها کتابی بود که هرگز از دستم خارج نمی شد . پدر از کودکی ما را با اشعار حافظ و مولانا آشنا کرده بود و حتی گاهی که مجال داشت ، قسمتهایی از شاهنامه فردوسی را برایمان میخواند .و در این میان ، من با اشعار حافظ الفتی عجیب داشتم .نیتی کردم و دیوان را گشودم .با لبخندی عمیق و رضایت بخش ، شعر مورد علاقه ام را خواندم و آن را به فال نیک گرفتم .با خود اندیشیدم :« فردا دوشنبه اس و برای شروع کار، روز خوبیه!»
تصور فرداهای بهتر، سبب شد با خیالی آسوده چشمهایم را ببندم .من تصمیم خود را گرفته بودم باید بهر نحوی که می شد مشغول به کار می شدم .این هم به نوعی گریختن از واقعیتهای تلخ و تحمل ناپذیر بود ! از قاطعیت افکارم، بی اراده لبخند زدم و بلافاصله، خواب چشمهایم را در ربود .