[Omid7]

امروزه از شبکه های بدون کابل ( Wireless ) در ابعاد متفاوت و با اهداف مختلف، استفاده می شود. برقراری یک تماس از طریق دستگاه موبایل، دریافت یک پیام بر روی دستگاه pager و دریافت نامه های الکترونیکی از طریق یک دستگاه PDA ، نمونه هائی از کاربرد این نوع از شبکه ها می باشند. در تمامی موارد فوق، داده و یا صوت از طریق یک شبکه بدون کابل در اختیار سرویس گیرندگان قرار می گیرد. در صورتی که یک کاربر، برنامه و یا سازمان تمایل به ایجاد پتاسیل قابلیـت حمل داده را داشته باشد، می تواند از شبکه های بدون کابل استفاده نماید.
یک شبکه بدون کابل علاوه بر صرفه جوئی در زمان و هزینه کابل کشی، امکان بروز مسائل مرتبط با یک شبکه کابلی را نخواهد داشت. از شبکه های بدون کابل می توان در مکان عمومی، کتابخانه ها، هتل ها، رستوران ها و مدارس استفاده نمود. در تمامی مکان های فوق، می توان امکان دستیابی به اینترنت را نیز فراهم نمود. یکی از چالش های اصلی اینترنت بدون کابل، به کیفیت سرویس ( QoS ) ارائه شده برمی گردد. در صورتی که به هر دلیلی بر روی خط پارازیت ایجاد گردد، ممکن است ارتباط ایجاد شده قطع و یا امکان استفاده مطلوب از آن وجود نداشته باشد.

● انواع شبکه های wireless

▪ WLANS: Wireless Local Area Networks .
شبکه های فوق ، امکان دستیابی کاربران ساکن در یک منطقه محدود نظیر محوطه یک دانشگاه و یا کتابخانه را به شبکه و یا اینترنت، فراهم می نماید.

▪ WPANS: Wireless Personal Area Networks .
در شبکه های فوق، امکان ارتباط بین دستگاههای شخصی ( نظیر laptop ) در یک ناحیه محدود ( حدود ۹۱۴ سانتی متر ) فراهم می گردد. در این نوع شبکه ها از دو تکنولوژی متداول Infra Red ) IR) و ( Bluetooth ( IEEE ۸۰۲.۱۵ ، استفاده می گردد.

▪ WMANS: Wireless Metropolitan Area Networks .
در شبکه های فوق، امکان ارتباط بین چندین شبکه موجود در یک شهر بزرگ فراهم می گردد. از شبکه های فوق، اغلب به عنوان شبکه های backup کابلی ( مسی، فیبر نوری ) استفاده می گردد.

▪ WWANS: Wireless Wide Area Networks .
در شبکه های فوق، امکان ارتباط بین شهرها و یا حتی کشورها و از طریق سیستم های ماهواره ای متفاوت فراهم می گردد. شبکه های فوق به سیستم های ۲G ( نسل دوم ) معروف شده اند. امنیت برای پیاده سازی امنیـت در شبکه های بدون کابل از سه روش متفاوت استفاده می شود:

▪ WEP : Wired Equivalent Privacy .
در این روش، هدف توقف ره گیری سیگنال های فرکانس رادیوئی توسط کاربران غیر مجاز بوده و برای شبکه های کوچک مناسب است. علت این امر به عدم وجود پروتکل خاصی به منظور مدیریت "کلید " بر می گردد. هر "کلید " می بایست به صورت دستی برای سرویس گیرندگان تعریف گردد. بدیهی است در صورت بزرگ بودن شبکه، فرآیند فوق از جمله عملیات وقت گیر برای هر مدیر شبکه خواهد بود. WEP ، مبتنی بر الگوریتم رمزنگاری RC۴ است که توسط RSA Data System ارائه شده است. در این رابطه تمامی سرویس گیرندگان و Aceess Point ها بگونه ای پیکربندی می گردند که از یک کلید مشابه برای رمزنگاری و رمزگشائی استفاده نمایند.

▪ SSID: Service Set Identifier.
این روش به منزله یک "رمزعبور" بوده که امکان تقسیم یک شبکه WLAN به چندین شبکه متفاوت دیگر که هر یک دارای یک شناسه منحصر بفرد می باشند را فراهم می نماید. شناسه های فوق، می بایست برای هر access point تعریف گردند. یک کامپیوتر سرویس گیرنده به منظور دستیابی به هر شبکه، می بایست بگونه ای پکربندی گردد که دارای شناسه SSID مربوط به شبکه مورد نظر باشد. در صورتی که شناسه کامپیوتر سرویس گیرنده با شناسه شبکه مورد نظر مطابقت نماید، امکان دستیابی به شبکه برای سرویس گیرنده فراهم می گردد.

▪ *****ینگ آدرس های ( MAC ( Media Access Control :
در این روش، لیستی از آدرس های MAC مربوط به کامپیوترهای سرویس گیرنده، برای یک Access Point تعریف می گردد.
بدین ترتیب، صرفا" به کامپیوترهای فوق امکان دستیابی داده می شود. زمانی که یک کامپیوتر درخواستی را ایجاد می نماید، آدرس MAC آن با آدرس MAC موجود در Access Point مقایسه شده و در صورت مطابقت آنان با یکدیگر ، امکان دستیابی فراهم می گردد . این روش از لحاظ امنیتی شرایط مناسبی را ارائه می نماید، ولی با توجه به این که می بایست هر یک از آدرس های MAC را برای هر Access point تعریف نمود، زمان زیادی صرف خواهد شد. استفاده از این روش، صرفا" در شبکه های کوچک بدون کابل پیشنهاد می گرد .