تا نگه کردم به چشمانت، نمی دانم چه شد تا که دیدم روی خندانت، نمی دانم چه شد عشق بود آیا؟ جنون؟ هرگز ندانستم چه بود تا سپردم دل به دستانت، نمی دانم چه شد تا که افتادم به دامت، رشته ی صبرم گسست تا که خوردم تیرِ مژگانت، نمی دانم چه شد تا گرفتی دست هایم را، دلم دیوانه شد تا نهادم سر به دامانت، نمی دانم چه شد گم شدم چون قایقی کهنه، میان موج ها در شبِ زلفِ پریشانت، نمی دانم چه شد بی وفا! رفتی و من با خاطراتت مانده ام آن قرار و عهد و پیمانت، نمی دانم چه شد گفته بودم تا ابد عاشق نخواهم شد، ولی تا نگه کردم به چشمانت، نمی دانم چه شد
__________________
ای بنده تو سخت بی وفایی ، از لطف به سوی ما نیایی
هرگه که ترا دهیم دردی ، نالان شوی و به سویم ایی
هر دم که ترا دهم شفایی ، یاغی شوی و دگر نیایی . . . ای بنده تو سخت بیوفایی ...
|