برای خون وماتيک گر تو شاه دختراني، من خداي شاعرانم
مهدي حميدي
ـ «اين بازوان ِ اوست
با داغهاي بوسهي بسيارها گناهاش
وينک خليج ِ ژرف ِ نگاهاش
کاندر کبود ِ مردمک ِ بيحياي آن
فانوس ِ صد تمنا ــ گُنگ و نگفتني ــ
با شعلهي لجاج و شکيبائي
ميسوزد.
وين، چشمهسار ِ جادويي تشنهگيفزاست
اين چشمهي عطش
که بر او هر دَم
حرص ِ تلاش ِ گرم ِ همآغوشي
تبخالههاي رسوايي
ميآورد به بار.
شور ِ هزار مستي ناسيراب
مهتابهاي گرم ِ شرابآلود
آوازهاي ميزدهي بيرنگ
با گونههاي اوست،
رقص ِ هزار عشوهي دردانگيز
با ساقهاي زندهي مرمرتراش ِ او.
گنج ِ عظيم ِ هستي و لذت را
پنهان به زير ِ دامن ِ خود دارد
و اژدهاي شرم را
افسون ِ اشتها و عطش
از گنج ِ بيدريغاش ميراند...»
بگذار اينچنين بشناسد مرد
در روزگار ِ ما
آهنگ و رنگ را
زيبایي و شُکوه و فريبندهگي را
زندهگي را.
حال آنکه رنگ را
در گونههاي زرد ِ تو ميبايد جويد، برادرم!
در گونههاي زرد ِ تو
وندر
اين شانهي برهنهي خونمُرده،
از همچو خود ضعيفي
مضراب ِتازيانه به تن خورده،
بار ِ گران ِ خفّت ِ روحاش را
بر شانههاي زخم ِ تناش بُرده!
حال آنکه بيگمان
در زخمهاي گرم ِ بخارآلود
سرخي شکفتهتر به نظر ميزند ز سُرخي لبها
و بر سفيدناکي اين کاغذ
رنگ ِ سياه ِ زندهگي دردناک ِ ما
برجستهتر به چشم ِ خدايان
تصوير ميشود...
□
هي!
شاعر!
هي!
سُرخي، سُرخيست:
لبها و زخمها!
ليکن لبان ِ يار ِ تو را خنده هر زمان
دنداننما کند،
زان پيشتر که بيند آن را
چشم ِ عليل ِ تو
چون «رشتهيي ز لولو ِ تر، بر گُل ِ انار» ـ
آيد يکي جراحت ِ خونين مرا به چشم
کاندر ميان ِ آن
پيداست استخوان;
زيرا که دوستان ِ مرا
زان پيشتر که هيتلر ــ قصاب ِ«آوش ويتس»
در کورههاي مرگ بسوزاند،
همگام ِ ديگرش
بسيار شيشهها
از صَمغ ِ سُرخ ِ خون ِ سياهان
سرشار کرده بود
در هارلم و برانکس
انبار کرده بود
کُنَد تا
ماتيک از آن مهيا
لابد براي يار ِ تو، لبهاي يار ِ تو!
□
بگذار عشق ِ تو
در شعر ِ تو بگريد...
بگذار درد ِ من
در شعر ِ من بخندد...
بگذار سُرخ خواهر ِ همزاد ِ زخمها و لبان باد!
زيرا لبان ِ سُرخ، سرانجام
پوسيده خواهد آمد چون زخمهاي ِ سُرخ
وين زخمهاي سُرخ، سرانجام
افسرده خواهد آمد چونان لبان ِ سُرخ;
وندر لجاج ِ ظلمت ِ اين تابوت
تابد بهناگزير درخشان و تابناک
چشمان ِ زندهيي
چون زُهرهئي به تارک ِ تاريک ِ گرگ و ميش
چون گرمْساز اميدي در نغمههاي من!
□
بگذار عشق ِ اينسان
مُردارْوار در دل ِ تابوت ِ شعر ِ تو
ـ تقليدکار ِ دلقک ِ قاآني ــ
گندد هنوز و
باز
خود را
تو لافزن
بيشرمتر خداي همه شاعران بدان!
ليکن من (اين حرام،
اين ظلمزاده، عمر به ظلمت نهاده،
اين بُرده از سياهي و غم نام)
بر پاي تو فريب
بيهيچ ادعا
زنجير مينهم!
فرمان به پاره کردن ِ اين تومار ميدهم!
گوري ز شعر ِ خويش
کندن خواهم
وين مسخرهخدا را
با سر
درون ِ آن
فکندن خواهم
و ريخت خواهماش به سر
خاکستر ِ سياه ِ فراموشي...
□
بگذار شعر ِ ما و تو
باشد
تصويرکار ِ چهرهي پايانپذيرها:
تصويرکار ِ سُرخي لبهاي دختران
تصويرکار ِ سُرخي زخم ِ برادران!
و نيز شعر ِ من
يکبار لااقل
تصويرکار ِ واقعي چهرهي شما
دلقکان
دريوزهگان
"شاعران!"
|