[رزیتا]

« قسمت بیست و دوم »


اشک های روی گونه هام رو پاک کردم و دفتر رو به سینه ام فشردم . دلم از غم لبریز بود تازه فهمیدم اشک های پنهانی مامان چه دلیلی داشته ، تازه فهمیدم چرا بابا از من بیزار بود . من مانع خوشی اون بودم ، ولی من مگه چه کارش داشتم . مگه غیر از این بود که همیشه تا دیر وقت بیرون از خونه بود ! از وقتی یادم میاد خونه از حضورش خالی بود ، صبح ها که از خواب بیدار می شدم رفته بود و شب ها هم تا وقتی خوابم می برد هنوز نیومده بود .عجیب بود که همه این خوش گذرونی ها کارش براش اهمیت داشت و در الویت بود ، چون پول پایه و سرمایه همه این خوشی ها بود !
یه حس تازه تو دلم شروع به جوشش کرد . پس من اونقدرها هم که فکر می کردم تنها وبی کس نیستم . من پدربزرگ و مادربزرگ ، من دایی وشاید دایی زاده داشته باشم .
با شنیدن صدایی که منو به نام می خواند ، از رویایی شیرینی که داشتم توش غرق می شدم بیرون اومدم . سریع دفتر و آلبوم و پول ها رو جمع کردم و ریختم تو کشو و درش رو قفل کردم . مانتوی مامان رو از تنم بیرون آوردم و دوباره گذاشتم سر جاشوقبل از اینکه کسی متوجه گنج پنهان من بشه ، از زیر زمین بیرون اومدم .
شراره روی ایوان ایستاده بود وصدام می زد . بادیدن من لبخندی به روم پاشید و گفت :
-اِ تو اینجایی . فکر کردم رفتی بیرون . دیگه داشتم از پیدا کردنت ناامید می شدم .
-کارم داشتی ؟
-آره زیرزمین چه کار می کردی ؟خیلی وقته دنبالت می گردم .
-حوصله ام سر رفته بود ، پایین سراغ مجله های قدیمیم می گشتم ، سرم همون جا گرم شده بود .
-بیا بالا خیلی کار داریم .
از پله ها بالا رفتم و همون طور پرسیدم :
-چطور مگه ؟ خبریه ؟
دستش رو گذاشت پشتمو با هم رفتیم تو سالن .
-امروز مهمون داریم .
شونه هامو با بی تفاوتی بالا انداختم و در حالی که به سارا ،که پدرام داشت موهاشو براش شونه می کرد چشم دوختم ، گفتم :
-اینکه چیز عجیبی نیست ، یه حرف جالب تر بزن .
بدون اینکه از حرفم ناراحت بشه ، گفت :
-اتفاقا این دفعه خیلی فرق داره، اونها دارن به خاطر تو می یان.
غش غش خندیدم .
-نه بابا !
سارا هم از خنده من خندید . نگام لغزید روی صورت پدرام ولی اون نه از شادی من شاد شد و نه از خنده سارا دلم لرزید ، حس کردم داره یه اتفاقی می افته ، اتفاق هایی که من ازشون بی خبرم .
رو به شراره پرسیدم :
-چه خبره ؟ باز نقشه ای واسه من کشیدی ؟
دستش رو روی شونه ام گذاشت و گفت :
-چه نقشه ای عزیزم ؟بالاخره هر دختری باید یه روزی ازدواج کنه .
«ازدواج !یعنی اونا بازم برام لقمه گرفته بودن »
-خدا می دونه این دفعه برام چه نقشه ای کشیدید .
پدرام به جای شراره جواب داد :
-نقشه ای در کار نیست . خیلی محترمانه اجازه خواستند واسه خواستگاری ما هم وقت دادیم تشریف بیارن .
تو دلم گفتم :«ما هم ... تو هم داری خودت رو با اینا یکی می کنی ، ولی آخه چرا ؟ یعنی نمی دونی برام بااینا فرق داری ؟»
اومدم جوابش رو بدم که پیش دستی کرد .
-حالا ضرر که نداره ،اومدیم و پسندیدی .
به خودم گفتم :«اومدیم و پسندیدی . آخه تو سر پیازی یا ته پیاز . تو چرا برای من ادای آقا بالا سررو در می آری ؟»
یه فکری از سرم گذشت ، خیلی وقت بود کسی رو ضایع نکرده بودم . این طوری بهتر بود . بذار منم به ظاهر به سازشون برقصم . اون وقت هم یه کم تفریح می کنیم و هم یه کم به حساب پدرام خان می رسیم ، تا این طوری وکیل مدافع پسر ندیده و نشناخته مردم نشه .
لبخند عمیقی زدم و از شراره پرسیدم :
-اتفاقا فکر بدی نیست ، بالاخره هر دختری باید ازدواج کنه ، از طرفی شاید پسندیدم . گفتی کی قراره تشریف بیارن .
به ساعتش نگاهی کرد و گفت :
-تا یکی دو ساعت دیگه حتما می یان .
شروع کردم به بشکن زدن و در حالی که زیر لب آهنگ « ای یار مبارک بادا » رو می خوندم ، رفتم طرف پله ها .
دوساعت تمام جلوی آینه ایستادم و لباس عوض کردم و به ظاهرم رسیدم . دلم می خواست بهترین لباسم رو بپوشم و زیباترین آرایشم رو بکنم . دوست داشتم بهش نشون بدم ، که اگه بخوام می تونم مورد توجه همه باشم .
باصدای شراره نگام رو از آینه جدا کردم و رفتم طرف در .
-بله
شراره با تعجب نگاهی به لباس و ظاهرم انداخت و گفت :
-چقدر قشنگ شدی ! تو عروس شی چی میشی !
خندیدم
-نه به باره ، نه به داره .
دستم رو گرفت و کشید :
-بیا ان شاءالله هم به بار می شه ، هم به دار .
پایین پله ها که رسیدیم صدای صحبت بابا می اومد .
-بله حق با شماست ، کی داده کی گرفته ، ولی خوب به منم حق بدید ، منم و همین یه دختر ، باید به فکر آیته اش اشم یا نه ؟
حضور شراره صحبت هاشون رو نیمه تموم گذاشت . صدای آهسته زنی رو شنیدم که پرسید :
- پس عروس خانوم کجاست ؟ تشریف نمی یارن ؟
-داره می یاد ، خدمت می رسه الان .
بعد برگشت عقب و منو صدا کرد .
-پریا جان ، بیا عزیزم .
از این هم تظاهر خنده ام گرفت ، ولی خوب باید خوب نقشم رو ایفا می کردم . این یه نمایش نامه بود که باید تا آخر اجرا میشد .
سرم را انداختم پایین . تو دلم داشتم از خنده می ترکیدم ، به زور جلوی خودم رو گرفته بودم .صدای ماشاء الله گفتن مادر دوماد رو شنیدم و یه نیشخند زدم .سنگینی نگاهی رو حس می کردم . زیر چشمی پاهایی رو که می دیدم ، شمردم . همه اش سه نفر . سرم رابلند کردمو نگاهم با نگاه پدرام تلاقی کرد.تو نگاش همه چی بود . تعجب ، سرزنش و... یه چیز خاصی ته نگاش بود چیزی که ازش سر در نمی آوردم . وقتی دید نگاهش می کنم لبخندی زورکی زد و با ابرو به سمت چپ اشاره کرد . نگاهم رو به سمت که اشاره می کرد چرخوندم . نگام نشست رو صورت بهمن . بی اراده از جا پریدم .
-تو .
بابا وشراره از جا پریدن .
-چی شده پریا جون .
با دست به بهمن اشاره کردم و گفتم :
خواستگارتمون اینه .
بابا ، با تحکم گفت :
-بنشین پریا .
خیلی سعی کرد که چیزی رو پسوند اسمم نیاره ،یه چیزی مثل خیره سر یا چشم سفید یا ...
گفتم :
-اگه نشستم مثلا چی می شه ؟
شراره دستش رو گذاشت رو شونه ام
-بنشین پری ف شلوغش نکن .
-چی چی رو بنشین ، می دونید این کیه ! می دونید چه کاره ست .
بابای بهمن بلند شد و گفت :
-حالا مثلا کار شما خیلی درسته ؟
پدرام غرید : احترام خودتون نگه دارید .
بهمن بلندشد و کنار پدرش ایستاد :
-کار خلاف شرع که نکردم . اومدم خواستگاری ، همین
-اومدی خواستگاری !تو خیلی بی جا کردی ، من حاضر نیستم جنازه ام هم رو دوش تو باشه ،بیام زن تو بشم ! توی ...
صدای بابا حرفم رو قطع کرد :
-گفتم بسه پریا فهمیدی ؟
بابای بهمن با صدای بلند گفت :
-چی رو باید می فهمیدید ؟ بگید تا مهم بدونیم ، مثلا چه کار کردیم ؟
همه نگاه ها به من دوخته شده و منتظر جواب من بودند .نگاه ملتمسانه ای به پدرام انداختم ، با چشم اشاره کرد برم بالا . اطاعت کردم چرخیدم تا ازسالن خارج بشم ، بهمن انگار راز نگاهم رو خوند از جابلند شد و گفت :
-صبر کن پریا !
پدرام جلوش ایستاد و گفت :
-اولا پریا نه ، پریا خانوم ، فوری پسر خاله نشو . در ثانی با تو کاری نداره .
بعد رو به من گفت :
-برو بالا اینجا واینستا .
برگشتم و چند قدم اومدم عقب و بالای پله ها پناه گرفتم . هنوز صداشون رو به وضوح میشنیدم بابا رو پدرام گفت :
-پدرام خان اجازه بده ، اقای قادری بنشینید تا صحبت کنیم .
مامان بهمن گفت :
-شما یه جوری با ما برخورد کردی ،انگار که دزد و قاتلیم .
بابا با شرمندگی گفت :
-عرض کردم که اشتباه شده ، سوء تفاهم بود .
سوزش اشک رو تو چشمام حس کردم ، از قرار معلوم بابا خیال داشت هر طور شده از شر من راحت بشه . وقتی اشکام گونه هامو تر کرد ، طاقت موندن نداشتم . بلندشدم و پله ها رو دو تا یکی کردم تا بالا ، در حالی که مرتب صدای مامان تو ذهنم تکرار می شد ، برو پری ، برو ...
خواب بودم یا بیدار نمی دونم ! حس کردم یکی داره موهامو نوازش می کنه .چشمام رو باز کردم ، تاریکی محض بود . دستم ر وبردم طرف پاتختی و چراغ خواب رو روشن کردم . هیچی نبود ! فقط سکوت بود وسکوت . حس کردم بوی مامان توی فضا پیچیده . سردم شد پتو رو دور خودم پیچیدم و روی تخت نشستم . پرده داشت تکون می خورد ، این نشون می داد که پنجره باز و سوز سردی هم که می وزید اینو ثابت می کرد
بلندشدم و پنجره رو بستم .از پشت شیشه به حیاط نگاه کردم . لامپ های که بالای سر در حیاط روشن بود تا حدودی حیاط رو از تاریکی محض بیرون آورده بود و یه چیزی لای درخت ها حرکت می کرد .ترسیدم یه قدم به عقب برداشتم .
-دزد ! دزد اومده !
دستم رو روی قلب وحشت زده ام گذاشتم و سعی کردم با یه نفس عمیق آرامشم رو برگردوندم . دوباره درخت ها نگاه کردم ، یه چیزی مثل نور یا یه شبح سفید بین درخت ها حرکت می کرد .
-نه دیوونه ، دزد کجا بود !
-پس اون چیه ؟
-مامان اون مامان ! اومده دنبالم . خودش گفت هر وقت اذیت شدی برو ! حالا خودش اومد تا منو از اینجا بره باید برم .
برگشتم و ازاتاق خارج شدم . با عجله ولی با احتیاط قدم بر می داشتم ، عجله داشتم که زودتر به مامان برسم و محتاط بودم ، چون نمی خواستم دیگران از خواب بیدار شن .
آهسته قفل در سالن باز کردم و بعد دمپایی هام رو دستم گرفتم ، تا روی ایوون صدا ایجاد نکن . شروع کردم به دویدن ، پشت درلحظه ای مکث کردم تا نفس هام به حالت عادی برگرده و بعد آهسته چفت درو باز کردم . انگار که درهای آهنی و بزرگ یه زندان به روم باز شده باشه .
یه حس خوبی داشتم ، حسی مثل آزادی .وای چه احساسی داشت آزادی به اطرافم نگاه کردم ، مامان سر کوچه ایستاده بود ومنو می خوند . انگار که بال در آورده باشم به طرفش پرواز کردم ، ولی هنوز چند قدم بیشتر نرفته بودم که دستی بازوم گرفت و کشید به سمتش کشیده شدم . موهام ریخت تو صورتم ، نتونستم چهرشو ببینم و دستم رو بردم طرف بازوم و سعی کردم دستش رو از دور بازوم بکنم و به طرف مامان که همچنان منتظرم بود برم همچنان در حال تقلا برای رهایی بودم سیلی محکمی به صورتم خورد . موهام رو ، از روی صورتم کنارزدم و از پشت پرده اشکی که ناخودآگاه از انعکاس اون سیلی توی چشام جمع شده بود نگاش کردم .
پدرام با خشم داشت نگام می کرد .
-معلومه چه کار داری می کنی ؟
-بریده بریده گفتم :
اون .. اونجاست ، اومده دنبالم .
به سر کوچه نگاه کرد و گفت :
-کی ؟ کی قرار بود بیاد دنبالت ؟ اونجا که کسی نیست ؟
برگشتم و دوباره سر کوچه نگاه کردم . هیچ کس نبود ، حتی دیگه اون روشنایی و نوری که اجازه می داد مامان یا محیط اطرافمو ببینم هم ، نبود همه جا تاریک بود .تاریک ، درست مثل زندگیم . دستم رو از تو دستش بیرون کشیدم و گفتم :
-نه من اشتباه نمی کنم ، خودش بود اومده بود دنبالم !
پوزخندی زد و گفت :
-کی ! لابد یکی از همون دوستهای تلفنی !
با خشم نگاش کردم و گفتم :
-شما در مورد من چه فکری کردی ؟
سرش رو پایین انداخت وگفت :
-من فکری درباره شما نکردم ، شما خودت باعث این افکار موذی شدی ، خودت قضاوت کن !مثلا همین الان با این ریخت و قیافه با این لباس ها ! تو جای من بودی چه فکری می کردی ؟
نگاهی به خودم انداختم لباس خواب سفید بلند تنم بود و موهام پریشون روی شونه ام ریخته بود تازه به خودم اومدم و خجالت کشیدم ، خیلی وقت بود که جلوش روسری سر می کردم و به قول خودم آدم شده بودم . با دست موهام از روی پیشونیم کنار زدم و زمزمه کردم .
-متاسفم ، نفهمیدم چی شد فقط دیدم مامان اومده و می خواد منو با خودش ببره
سرش رو به حالت تاسف تکون دادو گفت :
-بیا بریم تو ، هوا سرده .
دستی به بازوهای برهنه ام کشیدم ، تازه سرما رو احساس می کردم . جلوش معذب بودم اونم انگار متوجه حالم بود ، چون سرش رو پایین انداخته بود و سعی داشت نگام نکنه.
برگشتم و رفتم داخل حیاط ، اونم پشت سرم و آهسته درو بست .کنار هم شروع کردیم به قدم زدن . کتش در آورد وانداخت رو شونه ام . بدن سرما زده ام از گرمای تنش گرم شد و صدای گرم و آرامش بخشش یخ های دلم رو آب کرد .
-از بس که توی چهار دیواری می شینی و فکر می کنی ، اینجوری خواب نما می شی دیگه .
خندیدم .
-خواب نما ، ولی اون خواب نبود .
-بله خنده هم داره . معلوم نبود اگه امشب بی خوابی به سرم نزده بود و پشت پنجره ننشسته بودم ، تکلیف و سرنوشت تو چی میشد . این ساعت شب توی سرمای زمستون .
سرش رو با تاسف تکون داد :
-نمی دونم چی باید بگم .
-من خودم می دونستم چه کار می کنم .
تن صداش رفت بالا .
-می دونستی ؟ تو تمام این مدت با چشمای بسته راه می رفتی .
-راست می گید یا می خواهید منو بترسونید .
-چرابهت دورغ بگم . فشار عصبی باعث شده شب ها خواب های آشفته ببینی یا حتی تو خواب راه بری ، این بار اولت نبود .
ایستادم با تعجب پرسیدم :
-بار اولم نبود ؟
سرش و تکون داد و در حالی که به زمین چشم دوخته بود گفت :
-یه شب رفتم تو اشپزخونه آب بخورم ، دیدم تو اونجایی و داری سر یخچال آب می خوری . گفتم به منم آب بده ، ولی بی توجه به من بطری آب زو گذاشتی سر جاش . اول فکر کردم باهام لج می کنی ، ولی وقتی از کنارم رد شدی دیدم چشات بسته است .
با تعجب گفتم :
-یعنی من با چشمای بسته راه می رم
-بله ، با چشمای بسته راه می ری و همه اینها به خاطر ذهن پرتلاطمیه که داری .
روی پله ها نشستم و پرسیدم :
-می گی چه کار کنم ؟
کنارم نشست و گفت
-خودتو بزن به بی خیالی .