[bigbang]

1- یک برنامه نویس، حدود ده الی بیست درصد زمان خود را به کد نویسی مشغول است و بیشتر برنامه نویس ها بدون توجه به تجربه و مهارت، در هر روز حدود ده الی دوازده خط کد برنامه که در محصول نهایی به کار گرفته خواهد شد، می ­نویسند.

برنامه نویس های حرفه ای نود درصد زمان خود را صرف فکر کردن، تحقیق و آزمایش برای پیدا کردن بهترین طراحی می کنند، اما برنامه نویسان بد، نود درصد زمان خود را صرف تغییر تصادفی کد، مشاهده نتیجه و اشکال زدایی آن می كنند. بیل گیتس در این باره می گوید : «یک تراشکار ماهر و شایسته حقوقی چندین برابر یک تراشکار معمولی دریافت می كند، اما ارزش یک برنامه نویس خیلی خوب و ماهر ده هزار برابر یک برنامه نویس معمولی است.»

2- یک برنامه نویس خوب، ده برابر بیشتر از یک برنامه نویس ساده تولید کننده، مولد و مفید است و یک برنامه نویس حرفه ای و ماهر بیست تا صد برابر بیشتر از یک برنامه نویس ساده مفید خواهد بود. این یک اغراق نیست. مطالعات از دهه 1960 تاکنون بدون تناقض مؤید این امر است. یک برنامه نویس بد، تنها بی فایده نیست. او نه تنها هیچ کاری را انجام نمی دهد، بلکه کارهای بسیاری ایجاد کرده و برای حل آن ها برای دیگران دردسر
ایجاد می كند!

3- برنامه نویسان حرفه ای زمان خیلی کمی را به کد نویسی (کدی که در محصول نهایی به کار خواهد رفت) اختصاص می دهند. افرادی که بیشتر زمان خود را صرف کد نویسی می کنند بسیار تنبل، سهل انگار و متکبر هستند و زمانی برای پیدا کردن راه حل قدیمی برای مسئله پیش روی خود اختصاص نمی دهند. برنامه نویسان حرفه ای استاد تشخیص و استفاده دوباره از الگوهای برنامه نویسی هستند.

آن ها از بازنویسی و استفاده دوباره کد خود برای دستیابی به بهترین طراحی نمی ترسند و تا دست یابی به نتیجه مطلوب، دست از تلاش بر نمی دارند. در مقابل، یک برنامه نویس بد کدهایی می نویسد که از عدم وجود یکپارچگی مفهومی رنج می برند، قوانین و قواعد تکرار، بازنویسی و وراثت در آن ها رعایت نشده و از هیچ الگویی پیروی نمی کنند و به همین دلیل، بازنویسی و ایجاد تغییر در آن ها بسیار مشکل است. همیشه، کنار گذاشتن کد نامناسب و شروع اصولی همه چیز، بسیار بهتر از تغییر و دست و پا زدن در انواع مشکلات است.

4- نرم افزارها نیز مانند مفاهیم دیگر از قوانین بی نظمی (Entropy) پیروی می کنند. تغییرات پی در پی به خرابی و فرسایش کد منجر شده و در نهایت یکپارچگی طراحی اصلی را از بین می برند. با این که تغییرات و به تبع آن فرسایش کد امری اجتناب ناپذیر است، اما برنامه نویسی که در به کارگیری یکپارچگی مفهومی طرح خود خوب عمل نمی كند، نرم افزاری تولید می کند که خیلی خیلی سریع دچار فرسایش کد شده و قبل از اتمام، از ارزش و اعتبار مناسب ساقط می شود.

به همین دلیل، مهم ترین دلیل مشترک شکست پروژه های نرم افزاری، شکست درزمینه حفظ نظم در یکپارچگی مفهومی طرح نرم افزار به شمار می رود. دومین دلیل مهم مشترک در زمینه شکست پروژه های نرم افزار، ارائه محصولی غیر از آنچه مشتری خواسته است،به حساب می آید.نکته قابل توجه دیگر آن است که فرسایش کد، سرعت پروژه های برنامه نویسی را به شدت و به صورت نمایی کاهش می دهد و به همین دلیل، بسیاری از پروژه ها در زمان برنامه ریزی شده به اتمام نمی رسند و هزینه های بسیاری به سیستم تحمیل می كنند و در نهایت نیز کنار گذاشته می شوند.

5- براساس تحقیقی كه در سال 2004 انجام شده حدود 51 درصد از پروژه های نرم افزاری در وضعیت حیاتی خود دچار شکست شده و حدود پانزده درصد از آن ها به طور کلی به شکست منتهی می شوند. با این حال، این آمار حکایت از پیشرفت شرکت ها و توسعه دهندگان در رابطه با برنامه ریزی و طراحی نسبت به ده سال قبل از آن دارد. در سال 1994 آمار گویای آن بودند که 31 درصد پروژه های نرم افزار به شکست منجر شده اند.

6- برنامه نویسی یک کار بسیار دشوار، تمام وقت و یک فعالیت ذهنی سنگین است. برنامه نویسان حرفه ای در تمام مدت روز و هفت روز هفته به کار خود فکر می کنند. آن ها به طور معمول حجم بسیاری از کد برنامه خود را در حمام یا در تخت خواب می نویسند و به این دلیل که حجم بسیاری از کار برنامه نویسی جایی غیر از روبه روی صفحه كلید انجام می شود، افزایش ساعت کاری افراد در دفتر اداری یا افزایش افراد پروژه کمکی به افزایش سرعت پیشرفت پروژه نخواهد كرد