تولید لگوهای زنده تولید خودکار بافتهای پیچیده توسط محقق ایرانی هاروارد
خلاصه: پروفسور علی خادم حسینی دانشمند ایرانی دانشگاه هاروارد در ادامه پروژه خود برای ساخت اندامهای بیوتکنولوژیکی از طراحی و تولید لگوهای زنده با قابلیت تولید ساختارهای پیچیده آن به صورت خودکار خبر داد.
محققان و مهندسان عرصه فناوری مهندسی بافت انسانهای جاه طلبی به حساب می آیند. در سالهای اخیر آنها دست به کارهای بزرگی زده اند به عنوان مثال اکنون و به لطف این جاه طلبی ها بیماران دیالیزی این امکان را یافته اند تا به جای انتظار برای دریافت کلیه اهدایی (در عین حال که همواره از ترس پس زده شدن عضو جدید نگرانی دارند) از کلیه جدیدی استفاده کنند که از سلولهای خودشان و در محیطهای آزمایشگاهی تولید شده است.
اکنون بیماران دیابتی می توانند به استفاده از بافت لوزالمعده مهندسی شده ای امیدوار باشند که در محیط آزمایشگاهی تولید شده است. با استفاده از این بافت جدید تولید انسولین آن هم به طور طبیعی در بدن این دسته از بیماران ادامه خواهد یافت.
با این حال اکنون این فرآیند وارد مرزهای جدیدی شده است و آن هم تولید مجدد بافت های پیچیده است. در این پروژه جدید محققان لگوهای زنده یا به عبارتی ریز قطعات سازنده زنده ای تولید کرده اند که دارای اشکال گوناگونی هستند. این لگوها را که حتی می توان به ژل دوست دار محیط زیست تعبیر کرد از قابلیت بالایی همچون شکل گیری خودکار و تبدیل به ساختاری پیچیده دقیقا مشابه بافت های پیچیده در بدن برخوردار هستند.
پروفسور علی خادم حسینی دانشمند ایرانی مدرسه پزشکی هاروارد آمریکا یکی از معدود چهره های پیشرو در این عرصه به حساب می آید که با ابداع نظریه تولید لگوهای زنده دریچه ای نوین و امیدوار کننده برای کمک به میلیونها بیمار در سراسر جهان باز کرده است.
وی گفت: بافتهای زنده از بخشهای ریزتر کاربردی برخوردار هستند که مأموریت دارند تا تولیدات مجدد داشته باشند.
این دانشمند ایرانی افزود: در فناوری فعلی که هم اکنون مورد استفاده قرار می گیرد، بافتهای مورد نظر در خارج از بدن و بر روی پوسته های پلیمری تولید شده و در ادامه به بدن و نقطه مورد نظر منتقل می شوند با این حال این تکنیک از ضریب موفقیت پایینی برخوردار است.
به گزارش مهر، پروفسور خادم حسینی هم اکنون در تلاش است تا با کنترل دقیق سازمان سلولی به بازتولید ساختار بافت های پیچیده بپردازد.
وی در این پروژه سلولها را با محلول تهیه شده از پلیمر زیستی مخلوط کرده و در ادامه آنها را در قالبهای بلوک مانندی می ریزد که هر یک شکل خاصی دارند نظیر ستاره، گوی کروی و سایر اشکال. این مواد در صورت قرار گرفتن در معرض پرتوهای نوری مستحکم می شوند.
به گفته این دانشمند ایرانی، در ادامه چنین لگوهای زنده ای را می توان برای ساختارسازی بافتهای پیچیده تر به کار برد. البته بخش مهم دیگر فرآیند اتصال این ساختارها به هم است و از آنجا که بسیار سخت و زمان بر است، پروفسور خادم حسینی و تیم همراهش تکنیک جالب توجهی ابداع کرده اند.
وی با همکاری گروهی از محققان دانشگاه MIT فرآیند دو مرحله ای را برای ساخت لگوهای زنده با قابلیت سرهم شدن خودکار ارائه کرده است. این روش مبتنی بر اصل ساده ای است که بر اساس آن آب و روغن با یکدیگر ترکیب نمی شوند.
خادم حسینی می گوید: هنگامی که آب بر روی روغن ریخته می شود به صورت خودکار گویهای ریزی تشکیل می دهد و بدین ترتیب حداقل سطح تماس با روغن ایجاد می شود. بلوکهای ساخته شده ما به آسانی آب را جذب کرده و در عین حال در ترکیب با روغن از خود مقاومت نشان می دهند.
وی افزود: با این حال شکل آنها تغییر نکرده و در تماس با سطوح روغنی با استفاده از پرتوهای ویژه نوری به یکدیگر پیوسته و ساختارهای مورد نظر ما را تشکیل می دهند.
این دانشمند ایرانی ادامه داد: با تکرار این فرآیند می توان به تولید بافت های بزرگ و پیچیده امیدوار بود.
mehrnews