[ساقي]

از میان کبود آهن و دود
می فرستم به اهل عشق درود

و به هر کس که اهل آزادی است
اهل شور آفرینی و شادی است

و به هرکس که شعر می خواند
شعر را شهر عشق می داند

حیف شد عاشقی ولی گم شد
خشکسالی نصیب مردم شد

باز باید به فکر عشق افتاد
هدیه ی شعر را به مردم داد

سخنم راه چشمه می پوید
و برای دل تو می گوید

سخنم از طلوع فرداهاست
افق از لای شعر من پیداست

رعد و برق دلم خراسانی ست
شعرهایم همیشه بارانی ست

گاه اشک است مایه ی سخنم
تا نگریم ز درد دم نزنم

گاهی از شعر اگر گریزانم
باز می گیرد او گریبانم

سخنم هر کجا کمی گیراست
رد پای دل شما و خداست

هر کسی دل به کار مردم داد
شعرهایم نثار ایشان باد