شعرِناتمام خُرد و خراب و خسته جواني‌ي ِ خود را پُشت ِ سر نهاده‌ام
با عصاي ِ پيران و
وحشت از فردا و
نفرت از شما
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
□
اکنون من در نيم‌شبان ِ عمر ِ خويش‌ام
آن‌جا که ستاره‌ئي نگاه ِ مشتاق ِ مرا انتظار مي‌کشد...
در نيم‌شبان ِ عمر ِ خويش‌ام، سخني بگو با من
ــ زودآشناي ِ دير يافته! ــ
تا آن ستاره اگر توئي،
سپيده‌دمان را من
به دوري و ديري
نفرين کنم.
□
با تو
آفتاب
در واپسين لحظات ِ روز ِ يگانه
به ابديت
لب‌خند مي‌زند.
با تو يک علف و
همه جنگل‌ها
با تو يک گام و
راهي به ابديت.
اي آفريده‌ي ِ دستان ِ واپسين!
با تو يک سکوت و
هزاران فرياد.
دستان ِ من از نگاه ِ تو سرشار است.
چراغ ِ ره‌گذري
شب ِ تنبل را
از خواب ِ غليظ ِ سياه‌اش بيدار مي‌کند
و باران
جوي‌بار ِ خشکيده را
در چمن ِ سبز
سفر مي‌دهد...
|