نايب با شيعيان رابطه داشت، پرسشها ومشكلاتشان را به امام مى رساند وجوابها را گاه شفاهى وبسيارى از اوقات مكتوب به آنان باز مى گرداند، وبا اين روابط غيرمستقيم توده هايى كه از ديدن امام محروم شده بودند آرامش مى يافتند. آنها مى ديدند كه همه نامه ها ومكتوب هايى كه از حضرت مهدى، عليه السلام، به دستشان مى رسد با يك اسلوب وبا يك سبك است ودر طول اين هفتاد سال ونيابت اين چهار تن، هيچ تغييرى در آن ديده نشد.
سمرى كه آخرين نايب بود از پايان غيبت صغرى وشرع غيبت كبرى خبر داد. در غيبت كبرى ديگر فرد خاصى نيابت ووكالت از آن حضرت نداشت. در غيبت صغرى زمينه آماده شده بود كه مردم با غيبت كبرى خو بگيرند وبه خود وحشت راه ندهند. از آن به بعد بود كه مردم وظيفه داشتند به وكيلان ونايبان عمومى آن حضرت روى آورند يعنى مجتهدان عادل وآگاه به امور دين ودنيا.
از آنچه گفته شد شما مى توانيد موضوع راارزيابى كنيد وبروشنى بفهميد كه حقيقتى بوده است خارجى، كه گروهى از مردم با آن زندگى كرده اند وسفيران آن حضرت در مدت هفتادسال واسطه ميان او ومردم بوده اند وهيچ كس در هيچ زمينه اى خطايى از آنان نديده ونشنيده است.
شما را به خدا سوگند آيا تصور مى كنيد امكان داشته باشد يك دروغ هفتادسال دوام بياورد وچهار نفر با هماهنگى كامل ويك صدا، يك نقش را بازى كنند؟
آنان با رفتار صميمانه خود چنان در مردم ايجاد اطمينان كرده بودند كه همه به گفتار وكردار آنان ايمان داشتند.
آيا مى شود اين چهار تن به گونه اى نقش بازى كنند كه هيچ كس به حقيقت پى نبرد در حاليكه اين افراد هيچ رابطه خاصى با هم نداشته اند تا بگوييم در اين قضيه تبانى كرده بودند.
از قديم گفته اند: طناب دروغ، كوتاه است. منطق نيز حكم مى كند امكان ندارد يك دروغ بتواند بدين شكل دوام بياورد ودر تمام اين مدت وبا همه بده وبستانها وروابط مختلف موضوع كشف نگردد وهمه به درستى آن ايمان داشته باشند.
بدينسان در مى يابيم كه پديده غيبت صغرى مى تواند به عنوان يك آزموده علمى، دليل بر واقعيت خارجى يك موضوع باشد وآن وجود، زندگى وسپس غيبت حضرت مهدى، عليه السلام، است. آن حضرت پس از غيبت صغرى، خود اعلام كرده است كه در پرده غيبت كبرى خواهد رفت واز نظرها پنهان خواهد گشت وهيچ كس او را نخواهد ديد.
|