[پریشان]

شبانگاهان تا حریم فلک چون زبانه کشد سوز آوازم

شرر ریزد بی امان به دل ساکنان فلک ناله سازم

دل شیدا حلقه را شکند تا بر آید و راه سفر گیرد

مگر یک دم گرم و شعله فشان تا به بام جهان بال و پر گیرد

خوشا ای دل بال و پر زدنت شعله ور شدنت در شبانگاهی

به بزم غم دیدگان تری، جان پر شرری شعله آهی

بیا ساقی تا به دست طلب گیرم از کف جام پی در پی

به داد دل ای قرار دلم، نو بهار دلم می رسی پس کی؟

چو آن ابر نو بهارم من به دل شور گریه دارم من

می توانم آیا نبارم من؟

نه تنها از من قرار دل می رباید این شور شیدایی

جهانی را دیده ام یکسر،دیده ام یکسر غرق دریایی ناشکیبایی

بیا در جان مشتاقان گل افشان کن، گل افشان کن

به روی خود شب ما را چراغان کن، چراغان کن

چو آن ابر نو بهارم من به شور گریه دارم من

می توان آیا نبارم من؟

(خواننده: آقای عبدالحسین مختاباد)