ئه‌مه‌شنه‌قڵێكی له‌مێژ و كۆنه
پاداران بگره، بێ پا ئێخۆنه
سنگ را بسته و سگ را گشوده
كه‌سێنه‌گبه‌تی بێته سه‌ر شانی
په‌ڵووڵه بخوات، ده‌شكی ددانی
برای دریا دست میبرد دریا خشک میشود
چكۆله‌ترینكرده‌وه‌ی ئینسان
له سه‌د قسه‌ی زل باشتره دیسان
دو صد گفتار چو نیم کردار نیست
ئه‌گه‌رقسه‌ی حه‌ق له من ده‌پرسی
تێر ئاگای نییه هه‌رگیز له برسی
از غرقه ی ما خبر ندارد اسوده که بر کنار دریاست ( بیشتر تاکید روی این هست که سیر از گرسنه خبر ندارد)
بۆئیشی بچوك، قه‌ت تێمه‌كۆشه
گۆم هه‌تا قووڵ بێ بۆ مه‌له خۆشه
(نصیحت یک نهنگ به فرزندش
به موج اويز و از ساحل بپر هيز
به دين ما حرام امد كرانه )
منظور عدم رضایت به زیستنی بی ریسک و خطر و ساده و کوچک است
ئاوتخوارده‌وه جارێك له كانی
به‌ردی تێ مه‌خه، خۆ تۆ ئینسانی
آب را گل نکنید شاید در دور دست ....
ئیشبه‌بێ زه‌حمه‌ت مه‌حاڵه بوونی
پیاو ماسی بگرێ، ته‌ڕ ده‌بێ قوونی
نابرده رنج گنج میسر نمیشود ...
دووڕووهه‌روایه پیشه‌و ڕه‌فتاری
هه‌م له ناڵ ئه‌دات، هه‌م له بزماری
دو رو یکی به نعل میزند یکی به میخ
پشیلـه ده‌می بۆ دووگ نه‌ده‌چوو
ده‌یگوت پێم ناخوری، چه‌ند سوێره په‌ككو
سیبی که دستت نرسید بچینی نذر پدرت میکنی ؟
پیاوكارێك بكا كه پێی بوه‌ستێ
دوو شوتی هه‌ڵناگیرێ به ده‌ستێ
ادم کاری را بکند که ممکن باشد دو هندوانه را با یک دست نمیتوان بلند کرد