ئه‌رێ ئه‌ی به زولف و روخسار، سه‌نه‌می چین، ماهتابم
ای معشوقی که با زلف و رخسارت برابری میکنی با صنم چین(ی) ای ماه تابان من
ده‌مه‌که‌‌و خه‌نده‌که‌ی نیگاهت نه‌مه‌ک و مه‌ززه‌ی شه‌رابم
لب و دهان تو صنم مزه ی زندگی و خنده ای که در نگاهت نهفته است به مزه ی شراب میماند
من له به‌ر نیگاهت بمرم تۆ سه‌ری غه‌مزه‌که‌ی جه‌للا بم
من فدای نگاه تو شوم، تو را به سر غمزه جلادت قسم می دهم
بڵێ پێم گوله‌که‌ی به‌هاری له تۆ تا به که‌ی جودا بم؟
ای نوگل بهاری من بگوی مرا تا به کی از تو جدا باید بودن ؟ ( گل بهار کنایه از جوانی و سن کم)
وه‌ره‌وه به شه‌ره‌تی جاران رۆژێ سه‌د جارت فیدا بم
باز آی و طبق شرط و قول پیشین تا که من روزی صد هزار بار فدایت گردم
له وێرانه‌ی دڵی شێواوم شین و واوه‌یلایه و رۆرۆ
در کنج دل ویرانه ی من شیون و ضجه ای ست مثال زدنی
ئاورێک به‌ربۆته هه‌ناوم دێته ده‌ر له هه‌ناسه‌م بۆسۆ
آتشی در دلم گرفته است که از نفسم بوی خاکستر می آید
بووم به ئه‌فسانه‌ی وڵاتان شار به شار ماڵ به ماڵ کۆ به کۆ
قصه ی من در پی تو به عالم سمر شد شهر به شهر خانه به خانه کوی به کوی
خاڵی چاوت گۆشه‌ی ئه‌برۆ دوو دینیان کردم له سه‌ر تۆ
خال گوشه چشمت و خم ابرویت هر کدام مرا به سوی مذهبی می خواند
یا بمکه پیری مه‌یخانه یا مریدی خانه‌قا بم
یا مرا پیر میخانه میکنی یا مرید خانقا میشوم
روحه‌که‌م رووی خۆت بنوێنه تا به که‌ی کوشته‌ی نازت بم
ای روح جانفزای من روی خود را بنما تا به کی کشته ی ناز تو بمانم ؟
ده‌مه‌که‌ت وه ته‌که‌للوم بێنه تا نه‌مردووم هه‌مرازت بم
دهان به تکلم بگشایر، بگذار پیش از آنکه بمیرم محرم راز تو گردم
جارێک به که‌ره‌م بمدوێنه به فیدای ده‌نگ و ئاوازت بم
مرا گاهی از کرم به لطف خود بنواز ای انکه من محو صدا و اواز اویم
مه‌یلی ئه‌برۆی تۆ قه‌ت نانێم غه‌مزه‌ده‌ی چاوه‌که‌ی بازت بم
رغبت تماشای ابروی تو را هرگز از سر نمینهم که همیشه غمزده ی چشمانت زیبا و بزرگ شاهینی توم
من که هاتووم قیبله‌م گۆری یا خوا کافر بێ جه‌للا بم
اگر روزی روی به سوی قبله دیگری کنم, الهی کافر جلاد من گردد
ئاشقی وا ده‌بێ به هه‌مووده‌م چاو پڕ ئاو دڵ بڕاو و مه‌حزون
رسم عاشقیست همیشه همه جا ; چشمان پر آب دلی بریده , شکسته و محزون
پێی هه‌وای بشکێ پێی نه‌مێنێ غه‌یری هۆ له ده‌رون و بیرون
در پی هوای کوی دوست غیر او هوایی در بیرون و درون در تو نماند
خاکی رێی دولبه‌ری بێرانه سورمه‌یه بۆ چاوی پڕ خون
خاکی از قدمگاه دلبرم برایم آورید تا سرمه ای باشد بر چشمان پر خونم (چشم بر راه ....)
سه‌گه‌که‌ی رێبازی له‌یلێ وه‌ره سه‌ر دوو چاوی مه‌جنون
ای سگ رهگذار لیلی، بیا پا بر سر چشمان مجنون بگذار
دونیام ئه‌و رۆژه لێ روونه خاکی به‌ر پێی ئاشنا بم
جهان را آنروز دوست دارم که من خاک پای دوست گردم.