[ساقي]

نمونه ی دیگر:
برو لولوی صحرایی
تو از روُدم چه می خواهی؟
که رود من پدر داره
کلام الله به بر داره
(گذری و نظری در فرهنگ مردم/ص ۳۳)

*در دسته ی دیگری از لالایی ها مادر افزون بر آنکه کودک را با کلام ناز و نوازش می کند، لالایی را به نام او مُهر می زند:
لالالالا گلم باشی
انیس و مونسم باشی
بیارین تشت و آفتابه
بشورین روی شهزاده
که شاهزاده خداداده
همون اسمش خداداده

(کتاب کوچه/دفتر اول/حرف ب/ص۷۷۳)

نمونه ی دیگر، ترجمه ی یک لالایی ترکمنی:
اسم پسر من آمان است
کوه های بلند را مه فرا می گیرد
انگشتری یارش
همیشه در انگشتش است
بچه ی من داماد می شود
در هر دستش یک انار نگه می دارد
وقتی که در جشن ها می گردد
دختر ها به او چشم می دوزند ...

(تاریخ ادبیات کودکان ایران/ص ۳۲)

*دسته ای از لالایی ها واگویه ی داستان کوتاهی است، از این رو طولانی تر از یک لالایی کوتاه چهار خطی می نماید :
لالالالا گل نسری(= نسرین )
کوچه م (به کوچه ام ) کردی درو بسّی(=بستی)
منم رفتم به خاک بازی
دو تا هندو مرا دیدن
مرا بردن به هندسون
به صد نازی بزرگم کرد
به صد عشقی عروسم کرد
پسر دارم ملک جمشید
دختر دارم ملک خورشید
ملک جمشید به شکاره
ملک خورشید به گهواره
به گهواره ش سه مرواری (مروارید)
کمر بندی طلا کاری
بیا دایه، برو دایه
بیار این تشت و آفتابه
بشور این روی مهپاره
که مهپاره خداداده

(فرهنگ عامیانه ی مردم ایران /ص ۲۱۸)

این لالایی توسط شاعر معاصر منصور اوجی به این صورت هم ضبط شده است :
سر چشمه ز او (= آب ) رفتم
سبو دادم به خو ( = خواب ) رفتم
دو تا ترکی ز ترکسون(= ترکستان)
مرا بردن به هندسون(=هندوستان)
بزرگ کردن به صد نازی
شوور(= شو هر) دادن به صد جازی(= جهازی)
لالالالا بابا منصور
دعای مادرم راسون(= برسان )
دو تا گرجی خدا داده
ملک منصور به خو رفته
ملک محمود کتو (= کتاب، اشاره به مکتب) رفته
بیارین تشت و آفتابه
بشورین روی مهپاره
(کتاب هفته/ شماره ی ۱۳)

گاهی این لالایی ها داستان گونه ای زمینه ی مذهبی دارد:
لالالالا – ی - لالایی
شبی رفتم به دریایی
درآوردم سه تا ماهی
یکی اکبر، یکی اصغر
یکی داماد پیغمبر
که پیغمبر دعا می کرد
علی ذکر خدا می کرد
علی کنده در خیبر
به حکم خالق اکبر

(ترانه و ترانه سرایی در ایران/ص۱۹۲)