[ساقي]

بطور کلی لالایی ها را می توان به شیوه ی زیر دسته بندی کرد :
*لالایی هایی که مادر آرزو می کند کودکش تندرست بماند و او را به مقدسات می سپارد :

لالالالا که لالات می کنم من
نگا(=نگاه) بر قد و بالات می کنم من
لالالالا که لالات بی بلا باد
نگهدار شب و روزت خدا باد!

(فرهنگ عامیانه ی مردم ایران/ص ۲۱۷)
لالاییت می کنم خوابت نمیاد
بزرگت کردم و یادت نمیاد
بزرگت کردم و تا زنده باشی
غلام حضرت معصومه باشی ...

(ترانه و ترانه سرایی/۱۹۱)
*لالایی هایی که مادر آرزو می کند، کودکش بزرگ شود، به ملّا برود، و با سواد شود :
لالالالا عزیز ترمه پوشم
کجا بردی کلید عقل و هوشم
لالالالا که لالات بی بلا باد
خودت ملا، قلمدونت طلا باد!

(ترانه های ملی ایران/ص۱۴۷)

لالالالا عزیز الله
قلم دس (= دست ) گیر، برو ملا
بخوون جزو کلام الله

(ترانه و ترانه سرایی/۱۸۲)

* لالایی هایی که مادر آرزو می کند کودکش به ثمر برسد :
لای لای دییم یاتونجه :
گؤ زلرم آی باتونچه :
سانه رم الدوز لری
سن حاصله یتوننچه

برگردان به فارسی:
لالایی می گویم تا به خواب روی.
ادامه می دهم تا ماه فرو رود.
و ستاره ها را می شمارم
تا تو بزرگ شوی و به ثمر برسی.

(همان جا/ص۱۸۷)

* لالایی هایی که مادر در آنها به کودک می گوید که با وجود او دیگر بی کس و تنها نیست :
الا لا لا تو را دارم
چرا از بی کسی نالم؟
الا لالا زر در گوش
ببر بازار مرا بفروش
به یک من آرد و سی سیر گوش ( = گوشت )

(تاریخ ادبیات کودکان ایران/ص۲۹)

لالالالاگل آلاله رنگم
لالالالا رفیق روز تنگم
لالالالا کنم، خووت کنم مو ( = خوابت کنم من)
علی بووم و بیارت کنم مو ( = علی گویم و بیدارت کنم من )

(ترانه و ترانه سرایی/ص۱۸۶)