[ساقي]

مرا چه باك كه فصل بهار مي گذرد
بهار نيست چو بي روي يار مي گذرد
برنگ و بوي تو يك گل ميان گلها نيست
چه غم كه فصل گل و لاله زار مي گذرد
بدين خوشم ز بهار وخزان كه بر من و دل
ز رفت و آمدشان روزگار مي گذرد
به تار زلف تو اي آفتاب كشور حسن
كه عمر من همه در شام تار مي گذرد
مرا گراني هجران با شتباه انداخت
وگرنه هر كس از اين رهگذار مي گذرد
بيزم عمر شرابي ربرنگ لعل تو نيست
عيث نه عمر من اندر خمار ميگذرد
مخند اي گل سرخوش بداغ لاله ، مخند
كه عمر بر تو واين داغدار مي گذر د
براي آنكه نسوزند لاله ها زين داغ
بباغ عمر عماد از كنار مي گذرد





بكوي بي نشاني عزم سير است و سفر ما را
ببر اي كشتي مي تا بدانجا بي خبر ما را
چرا غ راه ما كنن چشم جادو، روي اتشگون
بيا ساقي ببر ما را ، بيا ساقي ببر ما را
بهشياري در اين وادي رهي پيدا نشد ايدل
مگر مستي نمايد راه اقليمي دگر ما را
زدم بر كوچه مستي نمايد را ه اقليمي دگر ما را
زدم بركوچه مستي چوهر جا روي بنهادم
بسنگي خورد پا هر لحظه در اين رهگذر ما را
بصحراي جنون بايد زدن اي عشق ! امدادي
بس است اي عقل ! بيجا هر چه دادي درد سرما را
گهي شعمعم گهي پروانه اين شبها نمي داني
چه بازيهاست باجان تاشبي گردد سحر ما را
نمي دانم چرا خلق من شوريده سركردي
چرا يك مشت اب وگل عبث كردي هدر ما را
قيامت پيش چشم ما دگر وزني نخواهد داشت
مگر اي عشق اشوبي روي از سر بدر ما را
نگار آمد ز فرط رنج و غم نشناختيم او را
بهار آمد نيامد سر برون از زير پر ما را
عمادا را طبع تسكين بخش و جام مي عنيمت
و گرنه كشت خواهد هجر آن بيداد گرما را