سرود ِ بزرگ
به شن‌ـ‌چو، رفيق ِ ناشناس ِ کُره‌يی
شن ــ چو!
کجاست جنگ؟
در خانه‌ي تو
در
کُره
در
آسياي دور؟
اما تو
شن
برادرک ِ زردْپوست‌ام!
هرگز جدا مدان
زان کلبه‌ي حصير ِ سفالين‌بام
بام و سراي من.
پيداست
شن
که دشمن ِ تو دشمن ِ من است
وان اجنبي که خوردن ِ خون ِ توراست مست
از خون ِ تيره‌ي پسران ِ من
باري
به ميل ِ خويش
نَشويَد دست!
□
ني‌زارهاي درهم ِ آن سوي رود ِ
هان؟
مرداب‌هاي ساحل ِ مرموز ِ
رود ِ زرد؟
شن ـ چو! کجاست جاي تو پس، سنگر ِ تو پس
در مزرع ِ نبرد؟
کوه ِ بلند ِ اين طرف ِ
جن‌سان
شن‌زارهاي پُرخطر ِ
چوـ‌زن
يا حفظِ شهر ِ ساقطِ
سوـ‌وان؟
در کشت‌ْزار خواهي جنگيد
يا زير ِ بام‌هاي سفالين
که گوشه‌هاش
مانند ِ چشم ِ تازه‌عروس‌ات مورب است؟
يا زير ِ آفتاب ِدرخشان؟
يا صبح‌دَم
که مرغک ِ باران
بر شاخ ِ دارچين ِ کهن‌سال
فرياد مي‌زند؟
يا نيمه‌شب که در دل ِ آتش
درخت ِ
شونگ
در جنگل ِ
هه‌ـ‌اي‌ـ‌جو دَرانَد شکوفه‌هاش؟
هر جا که پيکر ِ تو پناه است صلح را
با توست قلب ِ ما.
آن دَم که همچو پارچه‌سنگي به آسمان
از انفجار ِ بمب
پرتاب مي‌شوي،
وان‌گه که چون زباله به دريا مي‌افکني
بيگانه‌ي پليد ِ بشرخوار ِ پست را،
با توست قلب ِ ما.
□
ليکن
رفيق!
شن ــ چو!
هرگز مبر ز ياد و بخوان
در فتح و در شکست
هر جا که دست داد
سرود ِ بزرگ را:
آهنگ ِ زنده‌يی که رفيقان ِ ناشناس
ياران ِ روسپيد و دلير ِ
فرانسه
اِستاده مقابلِ جوخه‌ي آتش سروده‌اند ــ
آهنگ ِ زنده‌يی که جوانان ِ
آتني
با ضرب ِتازيانه‌ي دژخيم
قصاب ِمُرده‌خوار،
گريدي
خواندند پُرطنين ــ
آهنگ ِ زنده‌يی که به زندان‌ها
زندانيان ِ پُردل و آزاده‌ي جنوب
با تارهاي قلب ِ پُراميد و پُرتپش
پُرشور مي‌نوازند ــ
آهنگ ِ زنده‌يی
کان در شکست و فتح
بايست خواند و رفت
بايست خواند و ماند!
□
شن ــ چو
بخوان!
بخوان!
آواز ِ آن بزرگْ‌دليران را
آواز ِ کارهاي گِران را
آواز ِ کارهاي مربوط با بشر، مخصوص با بشر
آواز ِ صلح را
آواز ِ دوستان ِ فراوان ِ گم‌شده
آوازهاي فاجعه‌ي
بلزن و
داخاو
آوازهاي فاجعه‌ي
وي‌يون
آوازهاي فاجعه‌ي
مون واله ري‌ين
آواز ِ مغزها که
آدولف هيتلر
بر مارهاي شانه‌ي فاشيسم مي‌نهاد،
آواز ِ نيروي بشر ِ پاسدار ِ صلح
کز مغزهاي سرکش ِ
داونينگ استريت
حلواي مرگ ِ بَرده‌فروشان ِ قرن ِ ما را
آماده مي‌کنند،
آواز ِ حرف ِ آخر را
ناديده دوست‌ام
شن ــ چو
بخوان
برادرک ِ زردْپوست‌ام!