درباره كلام حق تعالى كه فرمود:
ما تا پيامبرى را بر نيانگيزيم ، عذاب نمى فرستيم در اين مطلب جاى بحثى نيست كه فهم عرفى از آيه شريفه -
گر چه به مناسبت حكم و موضوع باشد - اين است كه بعثت انبيا راهى است براى ابلاغ تكاليف به بندگان ،
نه آنكه خود فى نفسه موضوعيت داشته باشد. خصوصا با انتخاب لفظ رسول كه با رسالت و تبليغ تناسب دارد.
بنابراين ، چنانچه فرض كنيم كه خداوند متعال پيامبرى را برانگيخته ،
ولى او بنا به دليل ومصلحتى در برهه اى از زمان احكام را به بندگان ابلاغ نكند،
نمى توان گفت كه حق تعالى بندگان را عذاب خواهد نمود
چون به هر حال رسولى فرستاده است .
زيرا، آنچه از آيه فهميده مى شد آن است كه بعثت به خاطر حجت و اتمام حجت ،
از آن رو مورد نظر و هدف است كه عذابى واقع نشود كه ا ين مطلبى است واضح .
نبوت
عبارت است از اظهار آنچه در غيب الغيوب است در حضرت واحديت كه اين اظهار مناسب با استعداد مظاهر و بر اساس تعليم حقيقى و خبر دادن ذاتى است .
بنابراين ، نبوت مقام ظهور خلافت و ولايت ،وخلافت و ولايت مقام بطون نبوت است .
|