[SHeRvin]

سبک آوازیی

جکسون از زمان کودکی می‌خوانده، و در طی زمان، صدا و سبک آوازی او به طور چشمگیری تغییر کرد. بین ۱۹۷۱ و ۱۹۷۵ صدای جکسون «به آرامی از آواز سوپرانوی یک پسر بچه، به تنورهیجان، غم یا ترس. او برای اولین بار از این سبک در آهنگ «بدنتو تکون بده (برو پایین)»استفاده کرد. بالایی تغییر کرد». در میانه‌ی دهه‌ی هفتاد، خواننده یک سبک خواندنِ «***که آوازی» اختیار کرد. هدف ***که ـ چیزی شبیه به فرو کشیدن هوا یا نفس نفس زدن ـ کمک به انتقال یک احساس خاص بود ؛

با از راه رسیدن آلبوم جدا از بقیه در اواخر دهه‌ی هفتاد، توانایی‌های جکسون به عنوان یک آواز خوان به خوبی مورد توجه قرار گرفت. ال موزیک او را یک «آواز خوان با استعدادهای کور کننده» توصیف کرد. در همان زمان رولینگ استون آوازهای او را با آوازهای «نفس نفس و گسستگی‌های کلامی رویایی»استیوی واندر مقایسه نمود. نتیجه‌ی تجزیه و تحلیل آن‌ها این بود که : «آواز تنور و سبک نرم و محکم جکسون بطور غیرعادی زیباست و به نرمی در کالبد یک فالستوی (صدای بسیار زیر مردانه) حیرت انگیز می‌لغزد که خیلی جسورانه به کار برده می‌شود.»

۱۹۸۲ شاهد انتشار دلهره‌آور بود .رولینگ استون بر این عقیده بود که جکسون دیگر «با یک صدای کاملا بالغ» می‌خواند که «رنگ ملایمی از غم دارد». انتشار آلبوم بد در ۱۹۸۷، نمایانگر آوازهای سولوی خشن و جسورانه‌، و تن‌های نرم تری در هم خوانی‌ها است. یک لغزش تلفظی ویژه، مکرراً با نکته سنجی توسط جکسون به کار برده می‌شد، که بسته به موقعیت، واژه‌ی Come On (به فارسی: بیا) را «cha'mone» یا «shamone» تلفظ می‌کرد. این مورد نیز جزء نکاتی است که هنگام اغراق یا تقلید از او، به آن تاکید می‌کنند. ورود به دهه‌ی نود مصادف با انتشار آلبومی متناقض و درون گرا به نام خطرناک بود. در این آلبوم، جکسون از آوازهایش برای قدرت دادن به سبک‌ها و سوژه‌هایی استفاده کرد که قبلا شکل گرفته بودند. نیویورک تایمز اشاره می‌کند که، در برخی قطعات او هوا را برای نفس کشیدن می‌بلعد، صدایش با شوری مردد به لرزش درمی دارد، یا در حد زمزمه‌ای تهدید آمیز، که از لابه‌لای دندان‌های کلید شده‌اش هیس می‌کند، پایین می‌افتد. او «تُن ترحم برانگیزی» دارد. هنگام خواندن درباره‌ی برادری یا خودباوری، موسیقیدان دوباره تن صدایش «نرم» می‌شود. در ۱۹۹۳ ، جکسون برای اولین بار در مصاحبه با اپرا وینفری نشان داد که چگونه از دهان و حنجره‌اش به عنوان ساز موسیقی (جعبه‌ی ریتم) استفاده و بدین وسیله آهنگ‌ها را پایه گذاری می‌کند. رولینگ استون هنگام تفسیر آلبوم تسخیرناپذیر ، بر این عقیده بود که جکسون در سن ۴۳ سالگی، همچنان می‌تواند «قطعات اعلای آوازی و ریتم دار و هارمونی‌های آوازی مواج» بسازد. نلسون جرج،صدای جکسون را اینطور معرفی می‌کند